Afscheid van een heel bijzonder, mooi mens!

In een vorige blog beschreef ik de laatste maanden van mijn tante. Een bijzondere vrouw, die op een bijzondere en indrukwekkende manier haar leven leidde. Een vrouw die middenin het leven stond, op een natuurlijke manier, altijd op zoek naar de zin van het leven en de rol die zij daar zelf in speelde. 

Mijn tante schijnt van kleins af aan al een beetje excentriek te zijn geweest, altijd een beetje anders. Opgegroeid in een behoorlijk gelovig gezin, was de schok erg groot toen zij op vrouwen bleek te vallen. Dit was moeilijk te accepteren voor haar ouders, mijn opa en oma. Het was door God zo niet bedacht dat mannen op mannen vallen en vrouwen op vrouwen. Ze ging dan ook al vroeg uit huis, om haar eigen pad te kiezen en te volgen. Gelukkig is alles tussen mijn opa en oma wel goed gekomen en hebben ze elkaar wel wederzijds respect kunnen tonen.

Mijn tante was iemand die haar eten het liefst uit eigen tuin haalde en anders bij de natuurwinkel, op vakantie ging ze graag naar een naturistencamping en als er medisch wat aan de hand was, dan kwamen de alternatieve geneeswijzen tevoorschijn. Televisie werd gekeken met behulp van een antenne en douchen gebeurde eerder koud dan warm.

Ze was veelvuldig op zoek naar haar rol in deze wereld, naar de zin van het leven en ging daarbij niks uit de weg. En daar ze dus op zoek was naar wie ze was, kwam ze uit bij de indianen, daar identificeerde en herkende ze zichzelf in. Om bepaalde delen in haar leven af te sluiten, besloot ze om in augustus een Vision Quest te doen; vier dagen en nachten alleen in afzondering in de natuur, vastend en de laatste nacht wakker. Achteraf gezien bizar natuurlijk dat ze dit heeft kunnen volhouden, omdat ze nog geen 2 weken daarna de vreselijke diagnose maagkanker met uitzaaiing kreeg!

Het mooie (hoe je van mooi kan spreken) van haar ziekbed, was dat ze zelf haar afscheid heeft kunnen voorbereiden en vormgeven, iets wat zij zelf alleen maar kon doen. De mensen om haar heen wisten natuurlijk wel hoe ze in elkaar zat, hoe ze haar leven leidde en wat ze graag zou willen, maar nooit zou het zo zijn geworden zoals het afgelopen dinsdag was, 

Ze wilde graag begraven worden op natuur begraafplaats Heidepol, een prachtige plek in het midden van het land, waar je een plekje reserveert voor eeuwig. Een grote natuurlijke, prachtige hei, waar je met een GPS op zoek gaat naar een mooie plek die nog vrij is. Deze plek heeft zij gereserveerd net na het krijgen van haar diagnose. Een kist wilde ze niet, ze wilde volledig in de natuur opgaan, dit moest gebeuren in een wade, een doek die om haar heen gevouwen werd. Bij dit idee, kreeg ik een beetje een luguber gevoel, maar het was prachtig! Een andere tante heeft samen met mijn nichtje een wade gemaakt van een prachtige doek die mijn tante ooit had meegenomen uit India. 

Wat heel belangrijk was voor haar, was dat de mensen om haar heen met z'n allen bij elkaar zouden zijn op de begrafenis. Ze wilde graag dat we met z'n allen in de bus gingen om haar 'weg' te brengen en dat we met z'n allen weer naar haar huis zouden gaan met de bus om daar samen te eten en de dag af te sluiten. Dit hebben we zo gedaan, ook hier moest ik weer even slikken omdat zij ook meeging in de bus, maar achteraf gezien was het prachtig en heel fijn! Samen zijn, met elkaar praten, met elkaar huilen, maar ook met elkaar lachen.

De dienst was heel mooi, midden op begraafplaats Heidepol was een klein hutje waar de dienst gehouden werd. Er werd prachtige muziek gedraaid en er werden bijzondere speeches gegeven. Daar werd nogmaals benadrukt wat voor een bijzondere vrouw mijn tante was. Dit bleek ook wel uit de opkomst van mensen die naar de begrafenis waren gekomen, dat waren er ruim 200. Al deze 200 mensen werd gevraagd een bloem of een veer mee te nemen, die op het laatst bij de laatste groet op haar graf werden gelegd. 

Wat mijn tante heel belangrijk en fijn vond, was dat tijdens het naar beneden zakken in haar graf, er tromgeroffel was. De mensen die de vision quest voor haar mogelijk hadden gemaakt, waren daarvoor speciaal naar de begrafenis gekomen. Tijdens ieders laatste groet aan haar, van al die 200 mensen, speelden zij samen op de trommel, normaal gezien zou ik het vreselijk vinden, maar nu was het prachtig!

En toen was het mijn beurt om afscheid te nemen. Een veer op haar gooiend en 5 bloemen van mijn gezin leggend op de rand van haar graf, kwamen er veel herinneringen voorbij in mijn hoofd, beelden van een bijzondere vrouw....

Mamaplaats, ik zou het fijn vinden als dit niet op facebook komt te staan.