Weer verhuizen naar een ander land

Ik wist dat het er aan zat te komen maar toch als het dan op de laatste dag van de transferperiode gebeurt, is het moeilijk. Stiekem had ik gehoopt dat we het laatste jaar in Slowakije zouden afmaken voor mij, maar ook voor Sophie.

Wij zijn nu definitief na 7 jaar vertrokken uit Slowakije. Het was een pijnlijk afscheid. Mensen die je waarschijnlijk nooit meer gaat zien. Lang leve social media, zo houd je nog een beetje contact. Ook het idee dat je hier waarschijnlijk nooit meer terug komt.

De gehele zomer was het onzeker waar we naartoe zouden gaan. We zijn na het seizoen in Rotterdam weer terug verhuisd naar ons huis in Bratislava. Dat was al een verhuizing op zich, maar toen wist ik nog niet wat me te wachten stond.

Sophie kon gelijk na onze aankomst in Slowakije weer terecht bij haar oude schooltje, dat was zo iets fijns! Sophie, maar ook de kinderen en juffen hadden elkaar gemist.

Zo waren wij super blij om alles en iedereen weer te zien. Onze favoriete plekken te bezoeken en nu echt een goed afscheid van iedereen te kunnen nemen. Blijkt wel dat geen enkel afscheid leuk is, ook al heb je er de tijd voor. Wetende dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer gaat zien.

Tot op de de laatst mogelijke dag waren er verschillende opties qua clubs en landen. Samen hebben we voor de club in Polen gekozen. Doordat Joeri zich gelijk moest melden bij zijn nieuwe club waren wij voor lange tijd zonder elkaar. Hij in Polen en Sophie en ik in Slowakije.

De verhuizing mocht ik dus alleen doen. Wat kan je een troep verzamelen zeg in 7 jaar tijd. Ik wist soms niet waar ik het moest zoeken. Gelukkig ging Sophie naar de kinderopvang zodat ik in ieder geval alles in dozen kon doen. Hoe ik het allemaal heb gedaan weet ik nog steeds niet, maar het is mij gelukt! Gelukkig kwam mijn vader om met de laatste dingen te helpen en zo ook met ons samen met de auto naar Polen te rijden.

We hadden duidelijk aangegeven dat er een grote vrachtwagen moest komen aangezien onze hele inboedel mee moet. Toch kwamen ze na 4 uur te laat komen met een kleine vrachtwagen. De tranen stonden gelijk in mijn ogen. Ik had al zoveel stress van alles inpakken en alles regelen.

Gelukkig maar dat mijn vader er was, want ik ben gelijk weggelopen. Wij zouden namelijk in de middag/avond ook gaan rijden. Als alles uit het huis zou zijn moest ik namelijk nog de laatste dingen schoonmaken. Nu moest er dus nog een tweede vrachtwagen komen vanuit Polen, omdat het natuurlijk niet ging passen.

Het voelde toen goed maar helaas vroegen we ons de daarop volgende dagen steeds vaker af of we niet een grote fout hadden gemaakt? Opeens voelde niks goed. Zelf de kleinste dingen gingen mis. Jullie kunnen wel begrijpen wat deze situatie met mij heeft gedaan.

Tot drie keer aan toe is ons verteld ja jullie krijgen dit appartement en dan opeens was het verkocht of het was al verhuurd. Uiteindelijk heb we voor een gemeubileerd appartement gekozen, omdat er verder niks anders was. Al onze eigen spullen konden dus gelijk door naar de opslag. Ik moest dus alles uitzoeken wat naar het huis moest en wat in de opslag moest blijven. Ik ben dus nog steeds dingen kwijt…

Gelukkig vonden wel al snel een internationale school voor Sophie die gelijk plek hadden. Ze zit nu wel met kinderen in de klas van een jaar ouder, aangezien de jongere kindjes nog geen engels konden praten en Sophie natuurlijk wel.

In november moesten we noodgedwongen vanwege Joeri’s gezondheid naar Nederland. Net toen we gesetteld waren kon ik weer alles inpakken en beperken tot 1 grote koffer per persoon. Auto inpakken, Sophie van school halen en in de avond al gaan rijden naar Nederland.

We hebben fijne momenten gehad met familie en vrienden, die we anders hadden moeten missen. Zoals Sint Maarten (voor de mensen uit Noord-Holland), Sinterklaas intocht, Sinterklaas pakjesavond en Kerst.

30 december hebben we de auto weer ingepakt en zijn we terug gegaan naar Polen met de gedachte, dit is onze tweede kans. We gaan er met volle moed weer tegenaan en proberen het ons “thuis” te maken. Daar zijn we nog steeds mee bezig. Ik ga naar expat mom meetings en leer langzamerhand wat mensen kennen.

Jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blogs hoe het tijdelijk terug naar Nederland mij af ging. Hoeveel moeite ik daar mee had, omdat Slowakije toen en eigenlijk nog steeds voor ons als “thuis” voelt. Ik kan jullie vertellen dat dit nog zwaarder is gevallen. De vraag of we de verkeerde beslissing hebben gemaakt speelt nog steeds en het antwoord is eigenlijk gewoon; ja. Helaas kunnen we niet meer terug en proberen er samen het beste van te maken! Waarschijnlijk lachen we hier later om.

Liefs,

Charlotte

Leestip: Ongewenst kinderloos tijdens Moederdag