"Ons gezin leeft al een half jaar uit koffers"

Oké, echt uit een koffer leven was het niet, want uiteindelijk zijn we een paar keer op en neer gegaan om meer spullen op te halen. Speelgoed van de kinderen, boekjes, de fietsen enz. Dat kwam, omdat de verbouwing veel langer duurde dan gepland..

Een grote verbouwing zat namelijk al een tijdje in de planning. Afgelopen zomer 2022 was het eindelijk zover. Tijdens die verbouwing zouden we met ons gezin inwonen bij onze (schoon)ouders (waar we heel blij mee zijn!) Uiteindelijk werd het pas half september dat er iets gedaan werd, maar met de kerst zouden wij in een heerlijk vernieuwd huis zitten. 

De hele beneden verdieping zou aangepakt worden, de badkamer en alle wanden aan de raamkant van de slaapkamers. We wonen in een jaren '30 woning, dus je kan nagaan dat er wat verduurzaming mogelijk was. 

Helaas waren er al vrij snel flinke tegenslagen. Er moest een constructeur bij komen, de nieuwe keuken ging eruit en de fundering van het huis kon opnieuw gelegd worden.. Het was ondertussen december en alles lag erbij alsof ze pas net begonnen waren met de boel te slopen. 

We zaten op dat moment in bij mijn schoonouders, maar toen ik hoorde dat het februari/maart zou worden, besloot ik over te gaan naar mijn ouders. We hebben het ontzettend goed gehad bij mijn schoonouders, maar ik ben iemand die niet helemaal zichzelf kan zijn bij anderen. Vooral in de opvoeding van mijn kinderen. Bij mijn eigen ouders kan ik dit toch meer loslaten. 

Zelf merkte ik ook dat ik het wat moeilijker kreeg. Ik had zo gehoopt dat we op dat moment weer in ons huis zouden zitten, dat ik er verdrietig van werd. Tegelijkertijd lag mijn oma op sterven, begon ik met mijn nieuwe baan en kwamen er nog meer tegenslagen met ons huis. Dit was voor mij het moment dat ik er aan onderdoor ging en ik besloot dat inwonen bij mijn eigen ouders mij net wat minder stress gaf.

Bij mijn ouders probeerde ik alles los te laten. Vooral toen bleek dat februari toch echt maart werd. En later maart veranderde in april. Het wonen bij mijn ouders werd een gewoonte. Het werd onze thuis en ons eigen huis heette 'het kapotte huis'. 

Er werd van ons allemaal veel gevraagd. De baby lag op de werkkamer van mijn vader. Mijn man en ik sliepen op de werkkamer van mijn moeder en de twee andere kinderen sliepen op de logeerkamer.  Het was krap, het was elkaar de ruimte geven, maar tegelijkertijd was het ook waardevol.

Mijn kinderen hebben een betere band gekregen met mijn ouders en stiekem vond ik het heerlijk weer bij mijn ouders te zijn. Filmavondjes met mijn vader en detectives kijken met mijn moeder. Achteraf kijk ik positief terug op de hele gebeurtenis.

Nu is het mei en we wonen ruim een week in ons eigen huis. HEERLIJK! We kunnen er weer wonen! Maar er wacht nog wel een to-do-list op ons, met 140 punten..! We wonen er wel, maar er is nog steeds veel te doen ;)

Volg mij op insta @minkedegraaf om meer te zien. Ik deel vooral via mijn stories.

Liefs Minke

Trending op Mamaplaats: Ik voel niks voor mijn dochter; ik vind haar eng