De dagen tellen

Ze zeggen toch; de laatste loodjes wegen het zwaarst? Dat voelt nu ook echt zo. In plaats van de dagen af te tellen, hik ik naar de laatste dagen toe. Iets wat had moeten zijn. Het hoofdstuk “zwanger zijn” zich had moeten afronden. Maar ik had de pech dat ik je maar 22 weken en 3 dagen bij me kon dragen.

Ik weet heel goed dat het geen zin heeft om te denken aan “wat had moeten zijn”, maar hier kom ik niet omheen. Vanaf vrijdag 29 mei is het begonnen. Dat zou m’n laatste avonddienst zijn voor verlof. En in plaats van verlof ben ik weer aan het opbouwen in uren.. compleet het tegenovergestelde. Het geeft nog een trap na, alsof het verliezen van jou nog niet erg genoeg was. Nog een laatste periode waar we doorheen moeten voordat het echt afgerond en klaar is. Terwijl jouw gemis natuurlijk nooit afgerond gaat worden. Je verweeft uiteindelijk in ons leven en zal altijd deel uitmaken van ons gezin, hoe klein of groot dat ook zal mogen zijn.

Geef je me afentoe nog een teken dat je er bent? Dat geeft me bevestiging. In m’n hart zal je altijd blijven 💙