21 dagen, 12m2, geen opengaande ramen en een peuterpuber..

De lang gedroomde reis naar Indonesië gaat van start. Wel met een onderbuik gevoel over de 6 dagen quarantaine.. maar vooruit. We gaan het aan met de peuter. Na anderhalf jaar uitstellen heb ik de knopen doorgehakt, mijn baan opgezegd en is het zover (te lezen in de andere blog)

Helemaal hyper pakken we alles in tijdens de laatste dagen en vertrekken we naar Schiphol.

We vliegen met KLM via Singapore naar Jakarta waar we vervolgens 6 dagen ik quarantaine moeten.

De vlucht ging geweldig. Seth sliep van de 12 uur ongeveer 9 uur en de rest heeft hij ook goed gedaan. Het vliegtuig was leeg op 8 mensen naast ons dus dit zorgt voor erg veel ruimte. Mega trots op het mannetje werden we naar het hotel gebracht door een taxi in Jakarta vanaf het vliegveld.

Een appartement met een balkonnetje. Niet ideaal voor 6 dagen maar prima te redden. Op dat moment was ik nog optimistisch..

De eerste testen waren negatief. We bestelden eten en probeerde er het beste van te maken. De 4de en 5de dag begon hij zijn geduld te verliezen maar ik dacht dat het er bijna op zat! Nog maar eventjes doorbijten..

De avond voor de laatste dag boek ik alvast de vlucht voor de volgende ochtend en we hebben er zin in:)

Die ochtend gaat om half 7 de telefoon. Geïrriteerd neem ik op. Wie belt er nou weer om half 7 naar de hotelkamer..

Mevrouw hier is de receptie.. U bent positief! Op dat moment stoort de wereld in. Na 6 dagen quarantaine ga je me toch niet vertellen dat ik positief ben zonder me verder ziek te voelen? Hoe moet dit nu verder? Ik zeg tegen de mevrouw van de receptie dat dit toch niet mogelijk is? We zaten alleen in het vliegtuig en ik heb al 6 dagen niemand gezien in onze kamer op een arts na voor Seth na zijn val tegen de salontafel.

Na het ophangen vraag ik me af hoe dit verder moet? Wat moet ik me hierbij voorstellen?

Ik bel nogmaals de receptie en zij vertelt dat ik mijn spullen moet pakken omdat ze ons ergens anders naartoe gaan brengen.. pardon?? Hoe bedoel je? Ik kan toch nog de komende dagen hier in quarantaine blijven? 10 vragen stel ik maar bij alles geeft ze aan dat ze het verder ook niet kan uitleggen en dat ik alsnog opgehaald word.. in paniek bel ik Indonesische vrienden en ook zij bellen voor mij maar niemand lijkt wat te kunnen betekenen. Een extra test willen ze niet leveren en alle opties worden afgewikkeld met dat we alsnog naar een overheidshotel overgebracht zullen worden.

Rustig probeer ik Seth uit te leggen dat we niet gaan vliegen en dat mama ‘ziek’ is.. Seth zegt eigenwijs dat mama toch niet ziek is.. Tsja.. Hij heeft nog gelijk ook😂

Daarna wachten we uren.. We horen en zien niets en ook niemand laat verder weten hoe het verder gaat. Alles is een groot raadsel. Pas in de avond om 21.30 worden we opgehaald door mannen in maanpakken.

We worden naar een hotel gebracht aan de andere kant van Jakarta. We worden bespoten met ontsmettingsmiddel en onze paspoorten worden gevraagd. Een medische check en dan draaien ze de deuren op slot achter ons van de lobby.. WAT is dit??? Ik krijg een paniekerig gevoel. Je bent aan de andere kant van de wereld, ze spreken geen woord Engels en niemand legt me uit wat er hier aan de hand is.. Het voelt als een gevangenis met een lege lobby met rijen stoeltjes en ik krijg er een heel naar gevoel bij. 

We worden naar een kamertje gebracht van ongeveer 12m2 met twee losse bedden. Geen kinderbed en 1 bed is niet eens opgemaakt. Ik vraag of aub het andere bed wel opgemaakt kan worden zodat we in ieder geval twee 1 persoons bedden hebben om in te slapen.

Tijdens de rit geeft de chauffeur aan dat er roomservice is. Bij aankomst wordt er gezegd dat er 3x per dag eten voor de deur gezet zal gaan worden en dat er geen roomservice is of keuze van het eten. Ook kun je geen extra eten bestellen. 

De eerst volgende test is pas over 7 dagen weer en vanaf dat moment iedere 3 dagen. De moed zakt me echt in mijn schoenen maar ik probeer positief te blijven voor Seth. De tv werkt niet op de kamer en het is erg vies.. Maar hee.. keep your head up.

Niet wetende dat we 2 weken later nog steeds op deze kamer opgesloten zitten..

Het eten is altijd koud en veel hetzelfde. Bruine bonen in tomatensalsa en aardappel. Seth stopt met eten vanaf de eerste dag en ik ben als de dood dat hij ziek wordt nadat hij na 3 dagen alleen nog maar huilt omdat hij honger heeft zakt de moed wel een beetje in mijn schoenen.

Uiteindelijk krijg ik te horen dat we wel bij de supermarkt in de buurt kunnen bestellen en dat er twee bezorg momenten per dag zijn bij de kamer. 1 in de ochtend en 1 einde van de middag. Je moet zorgen dat de boodschappen voor die tijd bezorgd worden en dan komen ze het op die momenten voor je deur zetten. Ik sla fruit in, yoghurt, tomaten, komkommers, worteltjes en cornflakes zodat we in ieder geval iets kunnen eten.

Tijdens ons verblijf lijkt het erop dat er westerse mensen verzameld worden in het hotel waaronder ook veel moeders met kinderen. Het is werkelijk een film en het voelt als een gevangenis.

De deuren zijn op slot en zelfs de nooduitgangen zijn afgesloten. Mensen voelen zich emotioneel heel slecht en ik probeer positief te blijven ondanks alle verhalen en de mensen om ons heen toch een beetje op te beuren.

Een plan om te ontsnappen mocht er brand uitbreken maak ik en ik leef echt op standje adrenaline. Niemand komt aan mijn kind en niemand zal ons uit elkaar halen.

Seth begint na een tijd met bijten en dingen slopen. Pure frustratie van het opgesloten zitten want dit heeft hij nog nooit eerder gedaan in de afgelopen twee jaar. Ik probeer spelletjes te bedenken en gelukkig brengen vrienden speelgoed waar ik geld voor overmaak zodat hij wat afleiding heeft. We bouwen de kamer om tot race terrein in de hoop dat hij weer een paar dagen vooruit kan met zijn auto´s en spel.

We hebben in de hele quarantaine periode geen schoonmaak en geen verschoning van de kamer (en dat voor 100 euro per nacht). Alles gebeurd op het bed want er is geen eettafel. Dus je kan je voorstellen hoe dit eruit ziet na twee weken eten, drinken, spelen en slapen op een bed met een tweejarige. Ook geld dit voor de handdoeken.

Ik probeer vooral niet na te denken en te leven dag bij dag. Iedere avond slapen we samen rond 20.00 uur en ga ik tegelijk met Seth slapen zodat de volgende dag sneller aanbreekt.

Tussen 07.00-09.00 mogen we luchten op de parkeerplaats waar bewakers ons in de gaten houden. Wat moeilijk uit te leggen is aan een tweejarige is waarom we dan wel naar buiten mogen en verder de kamer niet af mogen. Op een gegeven moment zegt hij letterlijk; de deuren zitten weer op slot heh mama.. #danbreektjehart

Dat dit bestaat of gebeurd hoor je wel eens in series, artikelen of films. Maar dat ze letterlijk mensen op deze manier opsluiten zonder handdoeken te verversen voor weken, koud eten en niet eens extra eten voor kinderen maakt me eigenlijk heel boos.

Bel de ambassade roept iedereen tijdens onze periode. Ik heb ze heel vaak gebeld, ik heb gevraagd of ze niet konden onderhandelen of een extra test konden eisen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik best teleurgesteld ben hoe dit is verlopen. Ik ben te woord gestaan maar een opmerking als : Dan moet je maar niet meer reizen tijdens deze jaren met Corona voelt niet heel helpend. Het enige wat er veranderd is en hopelijk positief in de toekomst is dat ze na alle klachten en foto’s (ook van anderen) wisten hoe slecht de omstandigheden waren en is er besloten dat Nederlandse burgers niet meer vastgehouden mogen worden in dit hotel.

Dit grapje heeft me uiteindelijk veel geld gekost. Ze laten je pas gaan als je betaald en dan ontvang je de papieren die je nodig hebt om te vliegen 🤨

De negatieve test uitslag na 21 dagen laat me huilen, tranen van geluk dat we eindelijk weg kunnen! Weg van deze plek, deze gevangenis en deze bizarre situatie. Nu kunnen we eindelijk doen waar we voor gekomen zijn!

We weten allemaal dat deze plekken geen Nederland zijn. Maar deze wereld staat zo enorm op zijn kop door alles rondom de COVID. Ik ben echt in shock.

Het kost me 3 weken nadat we weg zijn uit het hotel om weer een normale nacht door te slapen. Bizar. Nachtmerries over het kwijtraken van Seth maar ook een onveilig gevoel wat zo diep van binnen zit.

Gelukkig kan ik ondertussen zeggen dat het weer helemaal goed gaat. Kinderen zijn gelukkig erg flexibel en Seth heeft het alleen over alle mooie momenten na deze weken. Maar wat een bizarre situatie die ik niemand maar dan ook echt niemand toewens. Pas op jullie zelf lieve mensen!

Ik wil jullie de meeste schimmel en haar foto’s besparen. Maar ik zal iets toevoegen zodat je een indruk hebt van de staat van het hotel waar wij in een kamer zaten.