4 maanden geleden
"Ik heb soms spijt dat ik moeder ben geworden"
Moedertaboes: Monique over haar spijtdagen.
Er zijn zo van die onderwerpen waar moeders moeilijk over praten, omdat er vaak heftige meningen over bestaan. Wij vinden het tijd om die moedertaboes te doorbreken en dat doen we in deze nieuwe rubriek. Deze week vertelt Monique (34) ons open en eerlijk over haar spijtdagen: de dagen waarop ze spijt heeft dat ze aan het moederschap is begonnen. Expert Dorien Yassa geeft vervolgens advies.
Monique (34): “Ik ben een alleenstaande moeder van twee dochters van 6 en 9 jaar. Mijn ex en ik gingen zeven jaar geleden uit elkaar. Een week nadat onze relatiebreuk definitief was, had ik een positieve zwangerschapstest in handen en bleek ik zwanger van de tweede. Pas sinds de afgelopen twee jaar hebben mijn ex en ik co-ouderschap met een 50/50-regeling. Al die jaren ervoor deed ik het nagenoeg alleen.
Spijtmoeders
Het onderwerp ‘spijtmoeders’ duikt steeds vaker op in de media en daar herken ik me deels in. Ik ben een hele dankbare moeder, maar wel met spijtdagen. Ik denk dat ik het afgelopen jaar ongeveer 70% van de tijd geen zin had om moeder te zijn. Dat klinkt heel negatief, maar ik wil het normaliseren, omdat ik denk dat veel moeders dit ervaren. Ook denk ik dat spijtdagen hebben vaak een fase is, iets tijdelijks. Ik voldoe momenteel niet aan het narratief van de perfecte moeder, maar ik verwacht dat dit met de tijd beter wordt.
Van jongs af aan wilde ik heel graag moeder worden. Ik heb zelf altijd een ingewikkelde relatie met mijn eigen ouders gehad, waarbij ik veel voor mijn getraumatiseerde moeder moest zorgen in plaats van andersom. Ik denk dat dat verband houdt met het feit dat ik zelf altijd heb gedroomd van een eigen baby om voor te zorgen. Ik keek verliefd naar plaatjes van superschattige, perfecte baby’s. Ik vrees dat ik daar een verkeerd beeld heb gekregen van kinderen krijgen. Een te romantisch beeld. Ik denk dat dit voor veel spijtmoeders geldt: we hadden er iets anders van verwacht.
Zwanger
Hoe ik mijn kinderen uiteindelijk kreeg, ging niet helemaal volgens het boekje. Voor mijn relatie met mijn ex, had ik een relatie met een vrouw. Zij wist niet of ze kinderen wilde. Ik had juist een hele sterke kinderwens en onderdrukte die de hele relatie lang. Op een avond belandde ik met een goede vriend, Joop, in bed. We deden het onveilig en ik ben de dag daarna ook geen morning afterpil gaan halen, omdat ik het idee van zwanger worden alleen maar heel fijn vond. Ik bleek daadwerkelijk zwanger te zijn en mijn vriendin vertrok. Er volgde een roerige periode: de vader van mijn kind ging naar het buitenland, maar kwam later toch terug en ik combineerde zwanger zijn met mijn studie.
De eerste jaren met mijn oudste dochter vond ik fantastisch. Joop en ik kregen een relatie, de combinatie tussen het moederschap en mijn studie ging me goed af en op een gegeven moment trok Joop bij ons in. Het voelde eindelijk als een écht gezin. Helaas duurde het niet lang. Joop en ik bleken zo dichtbij elkaar geen match te zijn en hij verlangde al snel terug naar het leven in het buitenland. Joop vertrok en ja, toen bleek ik dus zwanger van onze tweede baby. Ik belde hem op, maar hij dacht dat ik de zwangerschap verzon zodat hij terug zou komen. “Ik ben wel klaar met de luiers, ik kom niet terug”, zei hij. Ik vond het pijnlijk dat de mensen in mijn omgeving daar niet van opkeken. Ze begrepen dat wel van een man. Automatisch ging men ervan uit dat ik het wel alleen kon.
Het afgelopen jaar had ik 70% van de tijd geen zin om moeder te zijn
Ongelukje
Die tweede zwangerschap was een ongelukje, ik was immers aan de pil. Ik verlangde helemaal niet naar een tweede. Met mijn oudste dochter was ik heel close, hoe zou ik die aandacht gaan verdelen? Wilde ik dit eigenlijk wel? De reacties van mijn omgeving waren heel positief, zij vonden het super dat mijn dochter een broertje of zusje zou krijgen. Ik ben ervoor gegaan, maar daar heb ik dus tot op heden veel spijtgevoelens over gehad. De helft van de tijd ben ik blij met mijn keuze, de andere helft ben ik dat niet. Het bleek inderdaad zo zwaar als ik voorspelde. Ze zijn nu 6 en 9 en die leeftijden vind ik pittig, omdat ze ieder andere activiteiten leuk vinden. Het geeft mij te veel draaglast. Wel ben ik altijd dankbaar dat ze er zijn en elkaar hebben. Er bestaan veel vooroordelen over spijtdagen hebben. Ik zou willen dat er meer compassie is voor mij en andere moeders die dat voelen, want ik denk dat het vaker voorkomt dan men denkt.”
Spijtdagen: advies van de expert
Dorien Yassa is psycholoog en eigenaar van de praktijk Mom & Mind. Deze praktijk specialiseert zich in psychologische behandelingen rondom zwangerschap, geboorte en de eerste jaren van het moederschap. Iedere week geeft Dorien haar advies over het moedertaboe.
"Veel moeders komen er, als zij kinderen krijgen, achter dat het moederschap niet alleen maar leuk is. Voordat ze moeder worden hebben de meeste vrouwen niet aan deze mogelijkheid gedacht. De verwachtingen komen vaak niet overeen met de realiteit. Tegenwoordig maken de meeste vrouwen een bewuste keuze om zwanger te worden en kinderen te krijgen. Omdat het een bewuste keuze is, moet het vaak ook leuk zijn.
Onze maatschappij laat vooral de mooiere aspecten van het ouderschap zien, in plaats van de struggles en moeilijkheden
Er zijn weinig cijfers over vrouwen die spijt hebben van het moederschap, want hierover voelen de meeste vrouwen vaak nog schaamte. Daarom is de documentaire Spijtmoeders ook zo mooi, waarbij het nu wel openlijk uitgesproken wordt. Het is niet zo dat deze vrouwen niet van hun kinderen houden, maar ze zijn vaak een deel van hun identiteit verloren, missen vrijheid of hebben een groot deel van hun eigen behoeften en verlangens in het leven opgeofferd voor hun kinderen.
Onze maatschappij is er ook nog opgericht vooral de mooiere aspecten van het ouderschap te laten zien, in plaats van de struggles en moeilijkheden. Wat ik in mijn praktijk zie is dat moeders vaak het gevoel hebben dat zij de enige zijn die worstelen. Terwijl 1 op de 5 vrouwen (mildere) psychische klachten heeft in deze levensfase. Het zou mooi zijn als we als vrouwen meer met elkaar delen over wat het moederschap écht voor ons betekent, de mooie kanten maar ook de moeilijke kanten, zonder oordeel en inderdaad mét compassie zoals Monique aangeeft."
