Zijn geluk, mijn geluk?

Daar zit je dan, mama van een prachtige zoon van 13 maanden. Eerlijk, we hebben echt geluk gehad met onze kleine vent. En dat is maar goed ook, want voor mijn gevoel kan ik dit al amper aan laat staan dat hij (buiten de lastige periodes van ziek zijn en tandjes krijgen) een 'huilbaby' zou zijn! Na de zoveelste ruzie, nachtenlang woelen om financiële stress en de jarenlange strijd tegen overgewicht en depressies ben ik bang dat ik mijn prachtige zoon hiermee verpest. Angst dat mijn gevecht later ook zijn gevecht zal worden. 

Ik kom niet uit een gelukkig gezin en ben altijd gevoelig geweest voor depressies. Toen ik gepland zwanger raakte was ik blij maar ook heel bang, bang voor postnatale depressie en of ik überhaupt wel moeder kon zijn laat staan een goede moeder! Het leed van een postnatale depressie is me gelukkig bespaard gebleven, maar door mijn negatieve gedachten ben ik niet altijd de leukste moeder en staat ons gezinsleven behoorlijk onder druk.

Hoeveel leed veroorzaak ik bij mijn kleintje door mijn zwarte kijk op het leven? Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij wel een gelukkig leven tegemoet gaat in tegenstelling tot ikzelf?

Op de momenten dat onze zoon bij ons is probeer ik zo leuk en gezellig te doen als maar kan, niet geforceerd maar het is grotendeels een masker. Waarschijnlijk merkt hij al dat mama zichzelf helemaal geen goede mama vindt ook al doe ik nog zo goed mijn best.