9 jaar geleden
Vervolg: ik heb mijn man betrapt
Wow, wat een enorm lieve en waardevolle reacties heb ik van jullie allemaal ontvangen! Doet me oprecht heel erg goed!
Het is alweer bijna 3 weken geleden... ik kwam thuis en Peter was met een andere vrouw thuis. De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen en ik probeer me te focussen op werk en de kids zodat ik maar geen keuze hoef te maken. Maar toch zal er iets moeten gaan gebeuren want zo gaat het niet langer...
Nadat ik Peter had betrapt ben ik twee nachtjes met de kinderen naar mijn ouders gegaan. Daarna heb ik Peter aangehoord bij ons thuis (kinderen bij oma gelaten natuurlijk) en ik kon gewoon niet anders dan hem een tweede kans geven, dacht ik.
Dus na die twee nachtjes met de kids weer naar huis en hij maakte een lekker avondmaaltje. Lekker? Ik had de hele tijd het gevoel dat ik moest overgeven en de sfeer die hij zo probeerde leuk te houden was verschrikkelijk.
Toen de kids op bed lagen bleef hij maar lief doen, alsof er niets gebeurd was. Er knapte iets in me en besefte me dat het zo niet kon, we konden niet verder alsof er niets gebeurd was, hoe graag ik dat ook zou willen. Daarom ben ik naar een vriendinnetje gegaan voor een paar nachtjes. Langer kon niet ivm de kinderen die ik wilde zien en mijn werk.
Peter bleef en blijft maar toenadering zoeken, het is fijn om te zien dat hij niet opgeeft maar ik weet echt nog steeds niet of ik door kan gaan. Hij slaapt op de bank, al twee weken en ik boven. In de ochtend zijn we bezig de kids aan te kleden, eten te geven en naar school te gaan. 's Avonds ook zo en na het eten ga ik hardlopen of boven op 'mijn' kamer een filmpje kijken.
Dit kan niet langer zo, maar ik blijf het uitstellen. Want misschien wordt het nog beter en slijt dat akelige gevoel. Peter blijft volhouden dat hij best twee jaar op de bank wil slapen als het maar ooit goed komt. Of dat zo is, weet ik nog niet... Daar is het nog te vers voor. Maar het enige wat ik hoop is dat ik weer normaal met hem kan praten zonder dat misselijkmakende gevoel te hebben als ik hem aankijk.
Nogmaals bedankt voor alle lieve reacties!!!!! Heeft me ECHT heel veel goeds gedaan!!! En het luchtte (en lucht) ENORM op om dit te typen pffff!
Anoniem
Hahahaha ana wat ben jij een fantast zou eerst maar eens in de spiegel kijken je doet jezelf beter voorkomen maar is werkelijkheid ben je een narcistische leugenaar die iedereen voorliegt en het ergste nog je gelooft jezelf heb medelijden met diegene die ooit met jou een relatie begint ..dat zal dan de zoveelste zijn die er bekaaid vanaf komt !!!!
Anoniem
Oja en jij zelf dan ?????
TLFC
Ik heb heel lang getwijfeld over wat ik je nou voor een advies zou moeten geven. Het liefst vertel ik je mijn hele verhaal maar dat is veel te lang. Mijn partner is ook vreemdgegaan, weliswaar op een andere wijze maar ik weet wat je doormaakt. Hij heeft contact gehad met andere meiden en bij twee van hen is het niet alleen bij contact gebleven. In het begin ben leef je in een waas en de pijn gaat door merg en been. Maar geloof me, dat vreselijke gevoel verdwijnt. Ik walgde ook van hem, ik kon hem amper aankijken. Ik heb ervoor gekozen om niemand te vertellen wat er gebeurd is en heb in stilte mijn verdriet verwerkt. Wat bij mij heel erg hielp is praten, ik wilde ALLES weten. Hoe, wanneer, waar, wat, met wie, pijnlijk maar voelde goed dat hij open tegen me was. We hebben ook heel veel gesproken over waarom hij de keuzes heeft gemaakt des tijds. Hij was niet gelukkig en ik had mn kop in het zand gestoken, dacht dat het allemaal wel goed zou komen. Ik ben er pas een jaar later achter gekomen wat hij had gedaan, op dat moment ging het weer heel goed met ons. Ik denk dat het misschien maar goed is ook, anders hadden we dit niet overleefd. Ik denk dat dit in jullie geval ook erg belangrijk is, dat hij verteld waarom! Het is verkeerd dat jij dacht dat jullie gelukkig waren. Het is niet goed te praten wat je man heeft gedaan maar ook hij zal zijn redenen hebben. Als het ècht goed zat had hij dit niet gedaan en stond hij niet open voor andere vrouwen. Wij zijn nu een half jaar verder en de pijn verdwijnt naar de achtergrond. Het voelt als een deken over me heen, die langzaam van me afglijd. Ik begin langzaam aan weer van de kleine dingetjes te genieten. Vertrouwen moet weer terug komen maar daar werken we beiden hard aan. Ik heb heel goed aangegeven wat ik van hem verwacht en hij heeft hier respect voor. Mocht je voor je relatie kiezen zou ik eerst heel veel praten en jullie daarna richten op de toekomst. Heel veel sterkte!
Mammy02
god wat heftig, waarom doen mannen/vrouwen zoiets ?! mijn man zegt altijd als ik ooit vreemd zou gaan zou ik alleen maar mij zelf voor de gek houden,en dat vind ik een hele goede. Hier zou het gelijk klaar zijn.. MAar ja is makkelijk zeggen natuurlijk, jij zit in deze situatie! Heel veel sterkte! xxx