11 jaar geleden
Verdedigingsmechanisme
Waarom doe je dat?
Continue uitleggen en verantwoorden. Hoe kan het toch dat ik er dagelijks intuin mezelf en de keuzes die wij als gezin maken, te verdedigen? Ben ik bang dat ik het niet goed genoeg doe? Ben ik bang veroordeelt te worden? Wil ik graag laten zien dat ik het wel weet? Wil ik graag laten zien dat ik het wel goed bedoel?
Ik weet het niet... Wat ik wel weet is dat er geen groter onderwerp van twijfel is, dan de keuzes die ik maak rondom de opvoeding en ons gezin.
Ik werk fulltime en we hebben gekozen voor kinderopvang i.p.v. oma. 'Ja, want we vinden het zo goed dat...' Onze jongste is sinds kort zindelijk en 'ja' we hebben hem daarin wel aangemoedigd. 'want...' Wij eten wel eens voor de TV en vinden het goed dat de kinderen niet altijd hun groente opeten. 'dat doen we omdat...'
Enzovoorts...
Met name alle keuzes welke 'biologisch onverantwoord' zijn ( grappen wij hier wel eens), heb ik het idee te moeten verdedigen. En zo gek is dat, want ik twijfel geen seconde of ik de goede keuze maak, daarin vertrouw ik blindelings op mijn instinct en ben ik ook niet bang dat zaken 'fout' gaan of anders lopen.
En toch? En toch loop ik mijn keuzes te verdedigen. Tegen de buurvrouw, tegen oma, tegen tante, tegen de juf, tegen collega's...
Waarom? Ik doe het toch goed genoeg? Toch? Want....
Anoniem
Lekker doen waar je zelf achter staat.... en als je eigen gezinnetje daar helemaal gelukkig mee is, vooral zo houden, en zijn de keuzes voor de volle 100% oke....
Sandramamalief
Ha, gelukkig, ben niet alleen. ;-) Heb er ook een last van hoor, maar vind het soms zo irritant. Ik probeer zelf nooit te veroordelen wat een ander doet, vind het belangrijk dat iedereen zijn eigen normen en waarden heeft en nastreeft, maar tuin er voornamelijk in bij familie. Ik ben de enige vrouw binnen de familie die fulltime werkt en ambitieus is, er was altijd van me verwacht dat ik 'gewoon in de zorg' zou werken. Dus na een pedagogische of verzorgende opleiding als groepsleider of thuiszorg aan het werk om vervolgens 'te werpen'. Lekker ouderwets, maar goed, zo is het binnen onze familie veel. Ben zelf altijd een heel opstandige puber geweest en heb me toen al tegen alles afgezet en nu volg ik ook m'n eigen pad. Gelukkig zijn de mensen die me het meest lief zijn erg trots op alles wat ik doe. Daardoor heb ik ook geen schuldgevoel hoor, maar betrap mezelf op 'm'n verdedigingsmechanisme'.
malinili
zo ervaar ik dat ook weleens, dat je je moet verdedigen voor de keuzes die je maakt; maar in feite weet je wel dat je dat lekker met je eigen gezinnetje mag uitzoeken... ik bemoei me niet met jou, laat mij dan ook het lekker op mijn manier doen (denk ik dan, hardop zeggen durf ik - nog - niet... :-))
nahsuusje
Ik verdedig me niet en misschien kleine "troost": wij eten altijd voor de tv ons avondeten. ter verdediging (haha)onze keukentafel is kapot en geen prioriteit om nieuwe te halen. En ook hier wordt niet altijd het bordje leeggegeten alles wat naar binnen gaat is mooi meegenomen!