4 jaar geleden
Verbouwen met drie kinderen
Over het leed en plezier dat verbouwen heet
Drie kindjes kregen wij de afgelopen 5 jaar. Ons eerste huisje werd te klein, dat was duidelijk. Dus werd het tijd om op zoek te gaan naar een groter huis. Na een aantal bezichtigingen vonden we die. Een bod werd gedaan, dat werd geaccepteerd en ook ons eigen huis was binnen twee weken verkocht. Met een flinke overwaarde wat we weer in ons nieuwe huis wilde gaan stoppen. Tot zover ging alles soepel.
Toen kregen we de sleutel. Er stond een verbouwing gepland die binnen 10 weken gedaan moest worden. We kozen er niet voor om er gelijk te gaan wonen maar pakte het groots aan en hadden dus 10 weken lang, twee huizen. Muren werden gesloopt, nieuwe vloeren, stuken, nieuwe badkamer, nieuwe wc’s. Alles kwam aan bod.
Dat betekenden avonden lang moodboards maken, een nieuwe keuken uitzoeken en kleurschema’s maken. Maar ook de kindjes heb ik geprobeerd zo goed mogelijk te betrekken in dit hele proces. Voor te bereiden op wat komen ging. Zo mochten de kindjes mochten zelf hun nieuwe behang uitzoeken. En hoewel ze in deze 10 weken iets vaker dan normaal naar Oma of een oppas gingen, hebben ze het allemaal zo goed gedaan. Het is fijn om juist in zo’n tijd gebruik te mogen maken van je netwerk. En heel noodzakelijk, want juist daardoor konden wij zo knallen in ons nieuwe huis.
Gelukkig zijn we allebei heel handig dus de verbouwing deden we grotendeels zelf. Dit naast twee eigen bedrijven, drie kinderen en een hond, het huishouden etc. Als je het snel zegt lijkt het allemaal wel mee te vallen. Maar in werkelijkheid heb ik eigenlijk geen idee hóe we dit gedaan hebben. Bizar. Zo vertelde de eigenaar van het bedrijf dat onze vloer kwam leggen dat hij nog niet vaak zoiets gezien had en dat zelfs een aannemer het niet zo snel voor elkaar had gekregen.
Wellicht dus iets te veel hooi op onze vork? Of gewoon te ambitieus? Het had ook niet veel langer moeten duren kan ik je vertellen. Want anders werd het óf een echtscheiding óf uit ‘goedmaak-seks’ een vierde kindje.
Ik kan je wel vertellen dat ik rete-trots ben op hoe we dit geflikt hebben. Trots op hoe de kindjes het hebben gedaan. Trots op mijn man. Die zó hard heeft gewerkt. En trots op mezelf. Want mocht een carrière als fotograaf niks meer zijn dan kan ik tegenwoordig ook nog tegelzetter worden!
Het eindresultaat zien? Kijk dan vooral even op de Instagram pagina: @ons.nieuwe.huisje.vol.liefde
