1 jaar geleden
vanuit Buenos Aires: Het heeft iets getriggerd
wat altijd wel een beetje in mij zat. En hoe is het nu?
Het heeft iets getriggerd, wat altijd wel een beetje in mij zat.
07:00 uur. Ik word wakker. Ah de meisjes slapen nog, lekker. Even een moment voor mezelf.
Zo waardevol, zoveel rust. Ik zit in de tuin en voel de warmte opkomen, maar ook de frisheid van de ochtend. Een klein briesje voel ik tegen m’n huid. Zo fijn. Ik trek het elastiekje uit m’n slaapknot, ah lekker, vrij.
Ik kijk naar de planten in onze tuin, die dansen door het briesje. Insecten vliegen rond, ik hoop dat ze niet te dichtbij komen. Ik hoor en zie vogels vliegen, maar ook de stad die langzaam wakker wordt. Motoren, auto’s, mensen praten, er wordt al gewerkt aan de weg.
Ondertussen probeer ik hier te zijn. Nog steeds voelt het bizar, wat we doen. Ongeloofwaardig. Dit is het leven van een ander, voor ons niet mogelijk. Alleen maar om te dromen en snel weer weg te wuiven. Ik voel de weerstand, maar ik probeer mezelf open te zetten. Ja, dit is ons wel gegund.
We hebben hard gewerkt om hier te komen. Zoveel frustratie, eenzaamheid, vermoeidheid, dwars doorheen gegaan. En nu zijn we hier. Het was het waard en het dubbele zelfs nog, besef ik terwijl ik in de tuin zit.
Ik ben dankbaar, voor alles wat we doen en hebben. Voor m’n meisjes en m’n liefde. Zij zijn alles, waar we ook zijn. Dit is mooi, zij zijn nog mooier.
Nieuwsgierig naar wat dit ons gaat brengen. Want 1 ding is zeker. We komen anders terug.
KRAK, in de tuin, bij de planten, wtf was dat 😳. Ik ren naar binnen. Voel de angst. Een slang? Een kat met rabies? Brr, sinds wanneer ben ik zo een angsthaas. Vraag ik mezelf hier al 3 weken af.. en dan weet ik het opeens weer. Sinds m’n 1e bevalling. Het heeft iets getriggerd, wat altijd wel een beetje in m’n zat.
Het is oké. Ik geniet. Ik doe de deur dicht. En begin te schrijven. Een kijkje in m’n hoofd❤️