4 jaar geleden
terug naar een gezin van 3!
doel voor 2020!
Hi,
Het is even wat stiller geweest rondom mijn blogs, maar hier is er weer eentje, en wat voor éen.
Zoals de meesten van jullie weten, is het voor ons gezinnetje nog niet weggelegd om op ons zelf te wonen. Waarom niet? Bad luck, we huurden een super leuk huisje, we hadden het opgeknapt.. allemaal nieuwe meubels gekocht en toen BAM!
We kregen te horen dat we een woning huurde dat officieel van een woningbouw vereniging was, en wij eigenlijk onderhuurders waren. Hoe stom dat je mensen die je al langer kent erop vertrouwd om iets goeds te doen? En zo naïef en wanhopig op zoek als wij waren zijn er met open ogen ingetrapt.
Fouten moet je maken om te leren, maar ik had dit echt heel graag overgeslagen, en deze duw in de put niet gevoelt.
Met veel gedonder, advocaat, politie en er alles aan te hebben gedaan wat we konden, stonden we uiteindelijk met al onze spullen op straat. Wat de gemeente zegt? Of de woningbouw verenigingen? Dat je lekker in een blijf van me lijf huis of een leger des Heils moet gaan zitten. Zie je het voor je, met een baby toen?
We zijn met lood in onze schoenen “verhuist” naar mijn schoonouders. Super dankbaar, super veel respect dat zij dit hebben geaccepteerd en dat er genoeg ruimte aanwezig was zodat we een bedje hadden om in te slapen en überhaupt een dak boven ons hoofd hadden.
Maar nu, bijna 2 jaar verder.. ben ik op. Is de maat vol. En ik moet dit van me af schrijven omdat ik er anders mee blijf zitten en ik snap het als er mensen zijn die dit niet kunnen begrijpen of me ondankbaar vinden of egoïstisch.. maar wat is het zwaar om met mensen buiten je gezin om in een huis te wonen.
Mijn geestelijke gezondheid is hiervan niet veel beter geworden, en ik durf toe te geven dat ik soms het gevoel heb dat ik overspannen ben. Waarom? Het levert enorm veel stress op, je dagelijkse ritme is anders, je zal hoe dan ook rekening met elkaar moeten houden en denk maar niet dat je als moeder of vader alleen het kind opvoedt, want er zijn altijd nog anderen in huis.
Onlangs zijn beide contracten van mijzelf en mijn man verhoogd, verlengd en getekend.
Een doel voor het nieuwe jaar? Naar de Hypotheker en zien wat hij voor ons kan betekenen, zonder dat we een zak geld bij ons hebben, want wie kan er tegenwoordig nog zó goed sparen van het geen je verdiend? Wij verdienen niet slecht, maar tegenwoordig is alles duur toch?
Hopelijk kan de Hypotheker ons een duwtje in de rug geven, zodat het in mijn hoofd en in ons gezin een stuk rustiger zal worden.
Maar het belangrijkste van alles? Dat we weer een gezin van 3 vormen!
En zoals hierboven beschreven, is dit puur bedoelt op het feit dat het gewoon K U T is om samen te wonen met mensen omdat het genoodzaakt is, dit neemt niet weg dat wij ontzettend dankbaar zijn.
Lieve groetjes,
Lisa
Aidith
Zeggen dat ik weet hoe je je voelt kan ik niet... Ik zit immers niet in een zelfde situatie, maar ik hoop van harte dat de hypotheker het onderste uit de kan haalt en het mogelijk maakt dat je weer een eigen gezin kunt vormen zonder teveel invloeden van buitenaf. Een plek waar jullie als gezin tot rust kunnen komen en eigen regels hebben. Het leven is al stressvol genoeg en niks gaat boven een eigen plek. Voor jou, je partner en jullie kind. Hoe lief en behulpzaam ouders ook kunnen zijn, de tijd waarmee je samenwoont is geweest. Je wilt een eigen haard, de vrijheid te doen wat je wil doen en de vrijheid je kind te kunnen op voeden zoals jij dat wil. Er zijn al genoeg eisen in de maatschappij en ik begrijp volkomen hoe je je voelt. Hoe dankbaar je ook bent, het neemt niet weg dat je het als gezin nodig hebt een eigen plek te hebben. Waar opa en oma bezoeken en niet de regels op stellen. Ook voor je kind IS dit belangrijk, vergeet niet dat kinderen de regels uittesten, ze zoeken graag hun limieten uit, hoe ver kunnen ze gaan tot papa en mama boos worden.... Hoe meer mensen er in een thuis zijn, hoe verwarrende het wordt. Mijn zoon heeft een tijd gehad waarin hij tegen mijn moeder zei dat hij bepaalde dingen wel thuis mocht en andersom. Mijn moeder past 3 dagen in de week op ivm dat ik werk. Gelukkig is de band tussen mij en mijn moeder erg hecht en kon hij ons niet tegen elkaar uit spelen, maar als de stress te erg wordt.... Ze zeggen weleens een ongeluk zit in een klein hoekje, maar ruzie is hetzelfde. Zelfs met de beste bedoelingen kan soms niet voorkomen worden dat je ruziet.... Dus ik hoop van harte dat je je eigen plek kunt vinden, binnen jouw budget. En vergeet niet, we zijn allen menselijk, we maken allemaal fouten. Persoonlijk hoop ik dat mensen niet hoeven op te draaien voor een menselijke fout, in elk geval niet voor lange tijd. Naar mijn inziens heb je al lang genoeg moeten boeten voor je inschattingsfout en wordt het tijd dat het leven je toe lacht. Het mag dan wel niet helpen, maar ik wens je veel geluk toe en liefde voor jou en je gezin
tuhalmodjipen
ik snap pressies hoe je ,je voelt . hopelijk gaat het volgend jaar een hele stuk beter.