1 jaar geleden
PTTS: 10 jr lang dacht ik dat het wel weg zou gaan
Waarom schamen?
Dit is hoe het begon. Hoe ik begon in te zien, dat er veel meer in mijn hoofd omging dan dat nodig was.
16 juni 2022 kreeg ik de diagnose PTSS. Een diagnose die 10 jaar eerder al eens gesteld is, maar nooit iets mee was gedaan.
Na het krijgen van 2 kinderen merkte ik dat ik steeds meer in de knoop kwam te zitten met mezelf. Ik keek steeds vaker terug naar wat er in het verleden was gebeurd en het ging steeds meer aan me knagen. Ik hield het grotendeels voor mezelf, want ik wou mijn partner er niet mee lastig vallen en zeurderig overkomen.
10 jaar lang dacht ik: dat gevoel gaat wel weer weg! Het komt wel goed. Andere mensen maken veel ergere dingen mee.
Maar het kwam niet goed, het werd alleen maar erger. Ik kreeg steeds meer frustraties naar mezelf, maar ook tegen Walter en de kinderen. Steeds vaker verdriet en was alles behalve gelukkig met mezelf.
Ik merkte het vooral na de geboorte van Siem. Siem kwam wat moeilijker opgang, hij huilde erg veel en sliep slecht in de nachten. Als we geluk hadden sliep hij van 23.00 uur tot 02.00 - 03.00 uur en daarna gewoon niet meer. Dit was erg pittig, vooral omdat er nog een peuter rondliep.
Ik wist dat er bij mezelf iets niet goed zat en dacht dat ik een postnatale depressie had. Ook op dat moment, toen ik zag dat de gemiddelde wachtrij bij een psycholoog 10 weken was, dacht ik; over 10 weken is dit wel voorbij. Dit was natuurlijk niet het geval en heb ik weer ruim een jaar met klachten gelopen. Tot dat uiteindelijk de bom bij mezelf klapte heb ik met hulp van naasten de huisarts gebeld.
Dit kon niet langer zo, en dat wist ik diep van binnen al 10 jaar
