Mijn dochter is dysmatuur geboren

Ruim 2 jaar na het overlijden van onze oudste dochter mocht het met veel moeite, hoop en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dan eindelijk zover zijn; ik was weer zwanger. 
Een periode brak aan van hoop en vrees samen. Hoop omdat we eindelijk weer een kindje mochten verwachten, maar vrees omdat we een herhalingspercentage hadden voor de tubereuze sclerose van onze oudste dochter. 
Middels een vruchtwaterpunctie werd er DNA onderzoek gedaan om uit te zoeken of er overeenkomsten waren te vinden tussen deze baby en het DNA van Lisanne. Na de uitslag, hadden we een keuze mogen maken of we de zwangerschap wilden vervolgen of niet.

Een vruchtwaterpunctie, mag echter vanaf 16 weken pas worden uitgevoerd en de uitslag komt 2 a 3 weken later. In ons geval bijna 3 weken later. In de hele periode voor de 19 weken hebben we in angst gezeten, met uitschieters net voor de uitslag.
Maar.... we mochten opgelucht zijn, ons kinds had geen overeenkomstige kenmerken en we waren in verwachting van wederom een dochter! Eindelijk mochten we opgelucht zijn, na bijna een halve zwangerschap van angst en stress leek het ons dan eindelijk te lukken een gezonde dochter op de wereld te brengen.
Alles was goed, tót de 32 weken. Exact dezelfde termijn waarop Lisanne overleden was. Nu werd gezien dat ons meisje in groei achterliep en dat ze kleiner was dan ze moest zijn voor de duur van de zwangerschap. 12 weken hadden we mogen genieten tot we weer een periode van angst en stress ingingen. We hadden namelijk het ergste scenario al meegemaakt en ik stond op spanning, ik wilde niet nog een kind kwijtraken en was bang voor wat er nu weer mis kon gaan.
In de weken erna bleef ze achterlopen in de groei en werd besloten om de zwangerschap eerder in te leiden, met 38 weken zodat ze buiten de baarmoeder extra kon groeien en in de gaten gehouden kon worden.  

Maar daar had ons meisje geen zin in. Met 37+4, 's avonds rond 22:00 begonnen de weeen. De eerste 12 uur gebeurde er weinig, ik mocht gewoon thuis nog weeen opvangen. Dit heb ik zolang mogelijk gedaan tot ik echt niet meer kon en we belden rond 5 uur dat het nu wel echt heel zwaar werd. De verloskundige was er met een half uur en wilde graag nog meten hoever ik was. Ik had inmiddels zoveel pijn dat ik alleen maar naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Om 18:10 werd ik door Jasper de kraamafdeling opgereden in een rolstoel en werd ik gelijk onderzocht. Een kwartiertje later bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen. Nauwelijks 10min later werd onze dochter geboren; Lauren-Lotte. 
Met 2110 gram, net geen 44 cm en uiteindelijk met 37+5 is ze niet prematuur, maar dysmatuur geboren.
Dysma-wat? Wat is dat nu weer dacht ik? Waarom kan het nooit normaal gaan bij ons?

Het was echt een mini baby vond ik, ook al was haar zus nog lichter bij de geboorte, die was wel langer.
Ik maakte me gelijk zorgen, wat betekende dit? Wat zou ze eraan overhouden? Google is op dat moment je grootste vijand, want nergens vond ik geruststellende woorden op dat moment. Jasper en ik hebben nog 12 dagen op de couveuse afdeling 'gewoond'. We weken niet van haar zijde, want ze moest aankomen. Na de bevalling zakte ze in haar gewicht en een baby onder de 2 kilo mocht niet naar huis. Gelukkig lukte dat, ze had honger, echt HONGER. De placenta bleek achteraf te klein en daar had ze niet voldoende voeding uitgehaald. Gevalletje pech werd aangegeven, niets hadden we kunnen doen om dit te voorkomen.
In de weken erna waren we voorzichtig, het was immers nog zo'n kwetsbaar meisje. Maar ze ontwikkelde zich goed, ze kwam goed aan en met ruim 7 maanden zat ze helemaal op de curve. Inmiddels is het een gezonde hollandse meid van 5 jaar die nog steeds érg geniet van eten.

Trending op Mamaplaats: Opnieuw zwanger na vroeggeboorte