Proces van loslaten..

Vanmorgen moesten we weer ter controle naar de fysiotherapeut in het ziekenhuis. Dit doen we eens per 4 maanden en daarnaast komt elke 4 weken een fysiotherapeut bij ons thuis. Norah heeft laten zien dat ze sinds de vorige keer (november) veel (letterlijk) stappen maakt. Ze kan goed lopen, heeft de kracht en stabiliteit maar ze doet het nog niet. 
Ze loopt nu aan 1 vinger voor ons uit of aan 1 hand naast ons. 

We hebben 2 weken geleden een afspraak gehad bij de revalidatiearts. Zij adviseerde ons een omgekeerde rollator. Iets wat Norah kan stimuleren om vertrouwen op te bouwen tijdens het zelfstandig lopen. Dit is een groot karretje dat zij om zich heen draagt en vooruit kan rijden. 


We hebben voor nu afgesproken met de fysio dat we haar niet meer gaan pushen en stimuleren om te gaan lopen. Even negeren en alleen op de momenten dat zij wil, helpen we haar door haar 1 vinger te geven ter stabiliteit en vertrouwen. 


Norah haar eigenwijsheid, slimheid en gebrek aan zelfvertrouwen belemmeren haar op dit moment, waardoor ze nog niet zelfstandig gaat lopen. Voor ons als ouders wordt het een mooi proces om het te leren los laten en te leren dat we niet alles kunnen sturen en bepalen. Dat kan sowieso niet in het leven, weten we, maar dit is een dingetje.. 

We hebben het idee dat Norah het zelfstandig lopen even laat voor wat het is, omdat ze keihard bezig is met zindelijk worden. Al die grote ontwikkelingen kunnen ook niet tegelijk, dus stap voor stap. Wij gunnen haar het alleen wel zo dat zij net als haar nichtjes en neefjes en alle kinderen op de opvang/peuterspeelzaal mee kan lopen, rennen en spelen. Alles op gelijke hoogte en daarin niet ‘anders’ zijn dan de rest. 
We laten het allemaal even op z’n beloop (haha mooie woordspeling). Ze kan het, nu moet ze het zelf van doen! Zet hem op meisje! 💪🏼

 
X @heerlijkdown