Op zoek naar hun biologische moeder

We gaan terug.

Terug naar de plek waar ik ze voor het eerst in mijn armen sloot.

Terug naar de plek waar antwoorden liggen op vragen die de kinderen hebben naarmate ze ouder worden.

Terug naar de plek waar hun roots liggen.

Die wens was er al heel lang.

Eerst gooide corona roet in het eten, daarna was een van de buikmama’s lang vermist.

De hoop dat ze ooit nog gevonden zou worden, levend of dood, werd door iedereen opgegeven. Ik kon niet opgeven, ik beet mij erin vast want hoe zou ik de kinderen ooit kunnen vertellen dat hun buikmama er niet meer was voordat ze haar ooit weer gezien hadden. Dat ze nooit de kans een bewuste herinnering aan een moment met haar zouden hebben, kon ik niet accepteren. Ik moest en zou haar vinden. Wat ik ook probeerde, het bleek al snel dat ze voor de wereld slechts een verslaafde is. De politie in Amerika wou best af en toe in bestanden kijken, gevangenissen wilden best checken of ze binnengebracht was en ziekenhuizen keken met liefde op de lijst maar iedereen keer dat ze mij zeiden “Ze is niet hier” werd die zin opgevolgd door de woorden “Mevrouw laat het los, verslaafde verdwijnen nu eenmaal, de kinderen hebben u, laat het los’.

Maar zo is het niet, niet voor ons. Ze is verslaafd maar niet zo maar een verslaafde. Ze heeft voor ons een naam, voor ons draagt ze de titel buikmama, voor ons is ze iemand die niet te vervangen is. Ik kan en wil nooit haar plaats innemen. Het breekt je op een gegeven moment op om nacht in nacht uit bezig te zijn met iets wat onbegonnen werk lijkt te zijn. Door het tijdsverschil waren het de nachten waarin ik op zoek ging naar haar. Voor je nachtrust niet fijn maar op deze manier kon ik wel iedere teleurstelling buiten de kinderen houden. Niet helemaal natuurlijk want iedere ochtend was daar die vraag ‘Mama, heb je buikmama al gevonden?’. Een vraag die ik zo graag met ja wou beantwoorden maar waar ik keer op keer met nee helaas nog niet maar mama zoekt door, moest antwoordde.

Terwijl ik haar zocht voltrok zich een ramp. Waar ik al die tijd zo bang geweest was dat ik River en Jeremiah zou moeten vertellen dat hun buikmama er niet meer was, was daar het afschuwelijke nieuws over de mama van Julius. De woorden waar ik zo bang voor was werden werkelijkheid. Ik moest een van de kinderen gaan vertellen dat zijn mama overleden was.

Een gesprek wat je nooit met je kind hoopt te hoeven voeren. Hoe vertel je zo’n klein mannetje dat zijn mama, die zo gek op hem is, er niet meer is.

Ik schrijf bewust is, want houden van stopt nooit. Hij zal de liefde die ze voor hem heeft in zich meedragen. Ik zal over haar liefde voor hem vertellen, ik zal haar herinnering levend houden, hij zal haar via mij leren kennen en dan zal haar liefde voor hem de boventoon voeren in iedere herinnering.

Het was niet alleen hij die zijn mama verloor, het waren alle kinderen in mijn gezin die een stukje onschuld kwijt raakten op dat moment. Haar dood heeft voor ons allemaal het leven opgedeeld in een voor en erna.

Zorgen voor zeven kinderen houdt in dat het leven doordraait. Naast heel veel tranen blijven er in overvloed momenten waarop we lachen, waar we genieten.

Ook wij kregen te maken met absurd hoge bedragen die betaald moesten worden voor gas en even leek dat ervoor te zorgen dat ik hun droom niet dit jaar zou kunnen laten uitkomen maar door hard werken, bezuinigen en heel goed zoeken naar de juiste aanbiedingen konden we toch de tickets boeken een paar weken nadat het fantastische nieuws kwam dat de buikmama van River en Jeremiah terecht was.

Plannen werden gemaakt, er werden afspraken gemaakt en ondertussen vonden we zelfs nog wat missende puzzelstukjes. Zo lijkt alles erop dat we tijdens deze reis voor het eerst de oma van Joshua gaan ontmoeten. Nooit durfde zij het aan want ze wist dat ze hem na de ontmoeting weer los zou moeten laten. Was het dan niet makkelijker om hem nooit echt te leren kennen? Zou het niet alleen maar meer pijn gaan doen als ze hem in haar armen had gesloten? Maar toen was daar het berichtje van haar “Als ik het nu niet doe maak ik misschien wel een definitieve keus hem nooit te zien. Ik voel dat ik dat niet kan. Dat pijn beter is als nooit de kans gepakt hebben. Ik wil jullie ontmoeten als jullie in Amerika zijn’. Wat een bijzondere ontmoeting zal dat worden!

Het zal geen standaard vakantie worden, nee het zal een vakantie worden gevuld met emotionele ontmoetingen, met mooie maar ook verdrietige gesprekken, met leren kennen en afscheid nemen maar het zal het meer dan waard zijn.

Het zal rust brengen maar ook nieuwe vragen oproepen.

We zullen naar het kindertehuis gaan, we zullen biologische zussen en broers ontmoeten, tantes, oma’s, neven en nichten, het ziekenhuis bezoeken waar ze geboren werden enz.

Of we de buikmama van River en Jeremiah gaan ontmoeten is op dit moment onzeker. Ze is al tijden niet gezien op de plekken waar ze normaal slaapt en ook overdag is ze al een tijd niet gezien. Ze stuurde nog wel een berichtje dat ze beloofd ons te zien en daar houd ik aan vast.

Ik geloof dat ze alles wat in haar macht ligt zal doen om er te zijn als wij er zijn. Zeker nu ze weet dat River steeds minder gaat zien weet ik dat zij er zal staan, als dat mogelijk is voor haar.

Want al ziet de hele wereld een verslaafde, een verslaafde die soms dingen doet die niet mogen, soms verdwijnt en je in angst achter laat, een verslaafde die veel mensen teleur stelt maar vooral zichzelf, een verslaafde die niet stopt met wat haar wereld en die van haar omgeving verwoest, zie ik ook nog altijd die vrouw die ze werkelijk is. Die moeder die zielsveel van haar kinderen houdt.

De vrouw die teveel op haar bord kreeg in het leven om onder ogen te zien zonder verdoving.

Op de vele vragen die ik krijg of het straks voor de kinderen geen teleurstelling zal zijn als ze er misschien niet zal zijn is het antwoord simpel. Die teleurstelling zal groot zijn, enorm. Het zal zorgen voor heel veel tranen maar ze zullen dichtbij haar zijn. We kunnen sowieso haar lievelingsmilkshake drinken, kijken bij het bankje waar ze regelmatig slaapt maar het allerbelangrijkste is dat de kinderen zullen horen en voelen hoeveel ze van hun houdt door de verhalen van mensen die hoe buikmama ook nog zien als die vrouw die ze werkelijk is.

Het is vanuit de biologische familie de wens om dit te delen, waarom en hoe we hier mee omgaan deel ik volgende keer.

Leestip: "Ik kan niet genieten van het meisje dat ik ter wereld heb gebracht"