1 jaar geleden
Bevallingsverhaal: van thuisbevalling naar vacuüm
"Ik kan niet genieten van het meisje dat ik ter wereld heb gebracht"
Mijn bevallingsverhaal begint op 20-10-2022. Ik was uitgerekend op 19 oktober en dus één dag overtijd. Na een pittige zwangerschap met Ischias en bekkeninstabiliteit was ik behoorlijk toe aan de bevalling. Ook had ik al een hele tijd behoorlijk wat voorweeën, die ’s nachts ook behoorlijk opbraken. Hier had ik mij goed op voorbereid en mijn eerste bevalling was goed verlopen. Daarom zag ik niet tegen deze bevalling op, sterker nog, ik was er helemaal klaar voor! Daarom besloot ik deze dag, dat ik graag gestript wilde worden. De hele dag rommelde het flink, maar helaas... dit zette niet door. We besloten daarom, het met 41 weken nog eens te proberen.
Woensdag 26-10-2022 deden we een tweede poging. Inmiddels stond de afspraak voor een eventuele inleiding vrijdag gepland in het ziekenhuis. Ik besloot ook prenataal wat te kolven, in de hoop dat het de bevalling op zou wekken. Daarnaast had ik zo’n voorgevoel dat een kleine voorraad nog wel eens van pas zou komen.
Vanaf een uur of 14:00 krijg ik steeds frequentere weeën. Ik kan ze nog goed aan, maar ze voelen anders dan de voorweeën die ik steeds had. Ik had goede hoop dat het wel eens begonnen kon zijn. Tegen 18:30 beginnen de weeën wat intenser te worden, maar wel minder frequent. Ik voel wel steeds sterker, dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Ik besluit nog wat foto’s van mijn buik te maken, dit kon wel eens de laatste dag van deze zwangerschap zijn.
Tegen een uur of 20:00 zijn de weeën zo intens, dat we besluiten de verloskundige te bellen. Ze moet 20 minuutjes rijden, dan is ze bij ons. Tegen 20:15 is ze er en checkt ze mijn ontsluiting, die is al zo’n 4cm! Het kindje doet het nog hartstikke goed. Fijn, ze bevestigd wat ik al dacht, de bevalling is dan toch eindelijk begonnen. Na al die onzekerheid rondom de voorweeën was het toch fijn om van de verloskundige die bevestiging te krijgen. Nog even en we mogen eindelijk ons kindje ontmoeten. De verloskundige geeft aan, nog even op controle te moeten bij een andere zwangere, ze komt snel terug. Bas kan beginnen met het opzetten van het bad.
Terwijl ik de weeën opvang, wordt ons zoontje overstuur wakker en besluiten we toch mijn ouders te bellen, met de vraag of ze hem op willen halen. Die zijn hier rond 23:00 uur, nadat ik plaats heb genomen in bad. Een dikke kus, voor de laatste keer als gezin van drie.
Na een tijdje staat het bad en merk ik ook sterk de behoefte daar plaats te nemen. Van mijn eerste bevalling weet ik nog, hoeveel verlichting me dat gaf. Ik merk wel dat de weeën onregelmatiger zijn. Soms volgen ze elkaar echt sneller op. Ik hoor mezelf regelmatig zeggen: ‘nu al? Alweer één?’.
Ik vind het erg prettig de weeën op te vangen in bad. Het warme water doet goed en de ontsluiting lijkt vlot te vorderen. De kraamzorg is inmiddels ook al bij ons aangekomen. Tegen 23:30 heb ik het gevoel dat mijn vliezen breken, een half uur later krijg ik sterke persdrang. We besluiten samen te kijken hoe ver de ontsluiting gevorderd is. Ze geeft aan dat de vliezen toch niet gebroken zijn en samen besluiten we om 00:05 dat ze de vliezen kunstmatig breekt. Tegen 00:10 begin ik mee te persen, maar de verloskundige geeft aan dat er nog een randje zit en we besluiten dat ik de weeën weg zucht. Dit lukt steeds iets minder en daarom besluit ze om 00:30 nog eens te kijken. Hieruit blijkt, het kindje ligt verkeerd: een sterrenkijker. Bij die conclusie voel ik de moed in mijn schoenen zakken.
We besluiten tegen 00:45 dat ik uit bad ga, om andere houdingen uit te proberen. Ik ga via de trap naar boven. Dit vond ik erg uitputtend en hier wilde ik graag van bijkomen, maar dat lieten de weeën helaas niet toe. Ik probeerde er een aantal staand op te vangen en weg te zuchten. De verloskundige besluit te katheteriseren, in de hoop dat er dan nog iets meer ruimte ontstaat. Tegen 01:15 besluiten we het nog ‘all fours’ op handen en knieën te proberen, waarbij de verloskundige nog probeert het randje weg te duwen. We overleggen dat dit het laatste redmiddel is en anders naar het ziekenhuis te gaan. Nadat ook op deze manier persen, geen enkele vooruitgang brengt, trekken we de stekker uit mijn thuisbevalling. Inmiddels zwakken de persweeën af en geeft mijn lijf aan dat het genoeg is geweest, na ruim een uur proberen, raak ik op. We besluiten de ambulance te bellen en rond 01:30 staat die voor. Ik moet zelf de trap weer af. Bas en de verloskundige zijn al beneden, met de vluchtkoffer. De kraamverzorgster helpt mij rustig de trap af te komen. De brancard staat al bij de voordeur en daar mag ik op plaatsnemen. Bas mag mee in de ambulance en de verloskundige stapt in haar auto om achter ons aan te rijden. De medewerkster in de ambulance laat al snel blijken dat ze het niet prettig vindt dat er een zwangere vrouw, met volledige ontsluiting in haar ambulance ligt. Iedere perswee zegt ze me, dat ik die weg moet zuchten. Ik kan de tijd in de ambulance wel wegkijken. Iedere hobbel, drempel is me teveel en ik heb ontzettend veel pijn.
Uiteindelijk komen we tegen 01:45 aan in het ziekenhuis en word ik naar de verloskamer gereden. De persweeën zijn flink in kracht afgenomen. De gynaecoloog stelt zich aan mij voor, maar inmiddels ben ik zo vermoeid, dat alles langs me heen lijkt te gaan. Ze besluiten daarom te starten met synto, om te kijken of krachtigere weeën toch het juiste effect geven. Inmiddels heb ik meermaals aangegeven, dat ik niet meer kan. Tijdens de bevalling van mijn zoontje, merkte ik tijdens het persen vooruitgang en kreeg ik steeds terug dat er iets gebeurde, wat dat oergevoel in mij aanwakkerde en waardoor ik me steeds euforischer ging voelen. Dit gevoel ontbrak, ik hoorde niets, geen vooruitgang. Niemand die me vertelde hoe goed het ging. Alleen maar overleg en gefluister. Bas grijpt in en vraagt hoe lang dit nog zo door moet gaan. Inmiddels ben ik zelf niet meer in staat tot helder nadenken. Intussen zijn de hartslag van mij en de baby niet meer van elkaar te onderscheiden en willen ze overgaan tot het plaatsen van een schedelelektrode. Hier grijpt Bas weer in, dit wordt niet gedaan zonder overleg. Na de uitleg, besluit Bas toch dat deze mag worden geplaatst.
Uiteindelijk blijkt er dan toch eindelijk een kleine vordering te komen, de verloskundige ziet eindelijk wat haartjes, die ze eerst niet eerder zag. Er wordt besloten er nog drie persweeën voor te gaan, in combinatie met de KIWI. Deze wordt geplaatst op het hoofd van de baby. Na twee weeën lijkt dit nog niet te werken. De gynaecoloog plaatst een knip en mijn eigen verloskundige besluit buikpressie te geven. De laatste wee waarop we het gaan proberen. Ik heb zelf geen idee meer, waar ik de kracht vandaan heb gehaald, maar na alles te hebben gegeven, komt dan toch eindelijk ons prachtige meisje ter wereld om 02:57, na een uitdrijving van bijna drie uur! Onze lieve Mare, eindelijk hoor ik dan dat prachtige huiltje, waar je na al die uren persen zo naar verlangt. Daar is ze dan eindelijk. Maar ik voel me leeg, op. En ik voel vooral nog heel veel pijn.
Gelukkig volgt de placenta nog geen vier minuten daarna. Mare wordt bij mij gelegd, terwijl de gynaecoloog mijn knip begint te hechten. De pijn stopt maar niet en ik kan niet genieten van het prachtige meisje dat ik ter wereld heb gebracht. Na het uitkloppen van de navelstreng mag Bas deze doorknippen, terwijl Mare bij mij ligt. Helaas is dit van korte duur en kan er geen gouden uur plaatsvinden. Ik blijk een hoge vaginawand ruptuur te hebben en moet worden gehecht op de O.K. Ik kan niet anders meer, dan me er aan overgeven en laat mij meenemen. Daar ga ik dan, weg van mijn meisje. Die, zoals duidelijk in ons bevalplan beschreven, huid op huid bij papa wordt gelegd.
Op de O.K. willen ze een ruggenprik plaatsen, maar ik ben op en wil geen getrek meer aan mijn lijf. Ik vraag hoe lang ze bezig denken te zijn en besluit dat ik de ingreep liever onder narcose onderga. Eenmaal terug van de O.K. rond 04:00uur krijgen we dan eindelijk een moment met zijn vieren. Mijn lieve meisje word weer bij me gelegd en ik mag haar eindelijk aanleggen. Ze blijkt een meisje van 4410 gram en 55cm! Dit, in combinatie met het feit dat ze als sterrenkijker lag, maakte dit zo’n intens zware uitdrijving. Maar daar is ze dan, donderdag 27-10-2022, om drie minuten voor drie, eindelijk, met 41+1 weken zwangerschap.
Mare Damming
Donderdag nemen we de tijd om met zijn drietjes aan elkaar te wennen. Leg ik Mare veel aan en wordt besloten dat we nog een nachtje moeten blijven. Bas besluit om aan het eind van de middag naar huis te gaan. Om lekker bij Jim te zijn. Ik buidel wat af met Mare. Gelukkig hapt ze goed aan en lijkt de voeding op gang te komen. Mijn grootste wens. Bas besluit om thuis bij Jim te gaan slapen en ik blijf met Mare nog een nacht in het ziekenhuis vanwege mijn klachten en mijn verhoogde bloeddruk.
’s Nachts word ik onzeker. Mare wordt per voeding geler. De verpleegkundige die mij helpt bij de verschoningen ziet het ook. Ze wordt kanariegeel. Omdat we dit herkennen van onze eerste kraamweek, vroeg ik direct om het prikken van de bilirubine waardes. Het leek de verpleegkundige ook goed, om dit voor de zekerheid te checken. ’s Ochtends komt Bas met Jim naar het ziekenhuis, in de hoop dat we ontslag krijgen en lekker mogen gaan genieten thuis. Mijn bloeddruk valt nét binnen de norm en dus krijg ik mijn ontslag. We mogen Mare in het ziekenhuis nog lekker als gezin in bad doen. Maar dan komen ze terug met de uitslag van het lab. Mare haar waardes zijn zorgwekkend hoog! Ze moet onder de lamp voor fototherapie En dat niet alleen, ze is teveel afgevallen. De kinderarts komt aan mijn bed en deelt me mee, dat we waarschijnlijk moeten gaan bijvoeden. Ik stort in van verdriet en geef aan dit absoluut niet te willen en direct wordt de kolf er bij gehaald. Ik wil alles op alles zetten om de voeding voldoende op gang te krijgen. Om de afvalstoffen kwijt te raken, is voldoende voeding voor Mare het allerbelangrijkst. ’s Middags worden haar waardes opnieuw bekeken en blijken ze helaas doorgestegen. Ze moet op de biliblanket, in de couveuse. Een laatste knuffel en dan wordt Mare in de couveuse geplaatst. Mijn moederhart breekt.
Ze wordt op een biliblanket geplaatst en onder twee lampen gelegd. Ik kolf iedere twee uur en zo wordt Mare gevoed door middel van fingerfeeding. Nu blijkt, dat het prenatale kolven ergens goed voor is geweest. De melk uit de vriezer wordt gebruikt om haar toe te dienen. Dit gaf mij een klein beetje speling om de voeding op gang te krijgen. Deze combinatie heeft er voor gezorgd dat ze maar één keer 10cc bijvoeding nodig heeft gehad.
De nacht van vrijdag op zaterdag is pittig. Mare heeft veel verdriet van het maskertje dat ze op moet en het troosten in een couveuse voelt ontzettend onnatuurlijk. Mijn knip, ruptuur en het lange persen hebben er voor gezorgd dat ik amper kan staan. Ook heb ik veel aambeien en komt mijn ontlasting niet op gang. ’s Ochtends worden haar waardes opnieuw bekeken. Weer prikjes in haar voetje. Dit went helaas nooit. Maar ze komen al snel met het goede bericht, dat haar waardes beginnen te dalen. Dit betekent dat ze van de biliblanket af mag. Gelukkig maar, want omdat ze zo’n grote baby is, paste ze hier amper nog op. Dit betekent ook, dat ze voor de voedingsmomentjes weer lekker bij mij mag liggen. Ik mag stoppen met kolven en haar weer zelf aanleggen! Haar waardes startten op 277, stegen door naar 290, maar zakken dan nu eindelijk naar 230.
Maandag 31 oktober krijgen we dan eindelijk het goede bericht! We mogen naar huis. Haar waardes zijn voldoende gezakt. De voeding loopt super en Mare groeit goed. We mogen dan eindelijk de kraamweek thuis voortzetten, na vier dagen ziekenhuis.
