Onze dochters Isa en Lara: twee vroegkomertjes, twee oer-momenten

Isa – geboren op 15 november 2019

“Isa was uitgerekend op 26 december 2019, maar besloot met 34 weken en 1 dag al te komen. We waren op vakantie bij Landal Het Vennebos. Op onze laatste avond wilden we nog gezellig uit eten bij Restaurant De Bengel in Eersel, na een heerlijke week samen.

We zaten net aan tafel en genoten van ons eten, toen ineens – kwak – mijn vliezen braken. Paniek, 34.1 weken zwanger. We belden snel de verloskundige, die ons telefonisch heel goed heeft bijgestaan. Ze is meteen ziekenhuizen gaan bellen om te kijken waar plek was. We mochten naar het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven, toevallig ook één van de beste ziekenhuizen voor prematuren.

Daar aangekomen werd ik aan de CTG gelegd en kreeg ik onderzoeken. De vliezen waren inderdaad gebroken, mijn bloeddruk was aan de hoge kant, maar verder ging het goed. Er waren nog geen weeën, dus het plan was om mij per ambulance over te brengen naar het ziekenhuis in Tiel.

Maar ineens ging het snel. Heel snel.

Er kwam opeens een weeën storm, en het zou niet meer lukken om naar Tiel te gaan. Om 21.30 uur kwamen we binnen in Veldhoven met 2 cm ontsluiting. Rond middernacht had ik 3 cm, maar de pijn werd toen ondraaglijk. Er werd een ruggenprik voorbereid, maar dat duurde even. Uiteindelijk werd die om 02.30 uur klaargezet. Alleen… op dat moment zat ik ineens op 10 cm. Weeënstorm. Persdrang. Alles ging razendsnel. De verloskundige riep naar de anesthesist: “Snel, door! De baby komt nu!”

Om 03.03 uur, op 15 november 2019, werd onze dochter Isa geboren in Veldhoven.

Op 17 november, op Wereld Prematurendag, kwam Stichting Earlybirds langs voor een kleine reportage. Bijzonder dat we dat mochten meemaken. Diezelfde dag werden we overgeplaatst naar het ziekenhuis in Tiel, waar we tot 29 november mochten blijven. Daarna mocht Isa mee naar huis.

Ze deed het supergoed: een weekje couveuse, een sonde, daarna een warmtebedje, en uiteindelijk zelf drinken. Wat waren we trots.”

Lara – geboren op 3 april 2025

“Onze tweede dochter, Lara, was uitgerekend op 8 mei 2025, maar werd geboren op 3 april, met 35 weken.

Het begon op 25 maart, met een controle bij de verloskundige omdat ik veel vocht vasthield. Mijn bloeddruk bleek te hoog. Naar het ziekenhuis, CTG, bloed- en urineonderzoek, alles verder goed. Ik kreeg bloeddrukmedicatie en moest stoppen met werken.

Op 27 maart voelde ik me weer niet lekker. Zelfde verhaal, zelfde onderzoeken, weer naar huis. 29 maart opnieuw. 1 april opnieuw. Alles stabiel, bloeddruk zakte wat. “Die 38 weken ga je wel halen,” zeiden ze nog. Wij dachten: prima, dan genieten we nog even met onze oudste dochter.

Op 2 april voelde ik me weer niet fit, maar niet ziek. Na het eten ging ik vroeg naar bed. Rond middernacht moest ik plassen maar had geen zin om op te staan. Uiteindelijk stond ik op – spesjjjjj. Mijn vliezen waren gebroken. Het was zover.

We regelden opvang voor Isa en reden naar het ziekenhuis in Tiel. Daar aangekomen rond half 2 had ik 2 cm ontsluiting en nog geen weeën. Maar net als bij Isa kwam de storm.

Om 5.15 uur kon ik de pijn niet meer aan. Ze zouden morfine geven, maar mijn lijf begon zelf te persen. Ze geloofden me niet direct, totdat mijn vriend zei: “Ze zegt dit nu voor de derde keer. Luister nou naar haar.”

5.25 uur: 10 cm. Ik had gelijk, mijn lijf wist het allang.

De volgende wee mocht ik persen. “Na drie keer persen is ze er,” zeiden ze. Ik dacht alleen maar: ik kan niet meer. Maar toen kwam die oerkracht weer. En om 5.44 uur op 3 april 2025 werd onze Lara geboren. Wat een opluchting.

Ze heeft nog even bij me gelegen, en daarna ging ze kort naar de kinderarts. Geen infuus nodig, geen complicaties. Een half uurtje in de couveuse vanwege haar temperatuur, daarna was alles stabiel. Alleen haar bilirubine was wat hoog: geel zien. We hielden het in de gaten.

Lara dronk vanaf het begin goed. Ik kolfde – net als bij Isa – zodat ik precies wist wat ze binnenkreeg. De dagen erna zagen we de waardes nog iets stijgen, maar lichttherapie was niet nodig. Het ziekenhuis voelde zwaar. Alles ging goed met Lara, en met mij, maar ik miste Isa, ik wilde gewoon naar huis. Op maandag, na de hielprik en een laatste check, mochten we naar huis. De kans was er dat Lara nog onder de lamp moest, dan moesten we terug naar het ziekenhuis. Gelukkig was dit uiteindelijk niet het geval, en waren we eindelijk samen.

Liefs, Naomi en Michael”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍

Benieuwd naar meer verhalen over vroeggeboortes? Het verhaal van Anita, bij wie de vliezen drie maanden te vroeg braken, lees je hier!