1 jaar geleden
Ons grootste geluk.
Met toch wel een hele donkere wolk boven.
Daar gingen we dan, we schreven ons in, en begaven ons naar 't verloskwartier.
Alles verliep goed, maar de weeën werden zo stilaan toch moeilijk op te vangen.
In de tussentijd mochten we ook vernemen dat ons mannetje een sterrekijkertje is, vandaar die onhoudbare rugweeën dus...
Het pijnstillertje (dafalan) en warmtekussentje waren nu toch wel ontoereikend geworden, dus toch maar achter het echte spul gevraagd.
Na wat onderzoeken door de arts, bleek dit nog net te kunnen, als ze zich zouden haasten.
En zo, alsof 't niets was, had ik ondertussen al 7 cm opening.
Ondertussen had ik al wel een hele marathon gelopen, zo leek het toch, want liggen nog zitten lukte me gewoon niet.
Het enige wat nog een beetje comfortabel zat, was het toilet.
"Oké, daar gaan we dan", de ruggenprik waar ik zoveel angst voor had.
Tot mijn verbazing, verliep dit super snel, ik heb er nauwelijks iets van gevoeld.
Wel kreeg ik het gevoel dat ik er weer terug tegenaan kon gaan.
Na een uur persen, moest het nu toch echt wel gaan gebeuren.
Een knip, wat trekken en sleuren met de "mini kiwi", en daar was hij dan, ons mannetje was er, exact twaalf uur na dat mijn water gebroken was...
Even een kleine schreeuw, om vervolgens helemaal stil te zijn, nadat ze hem even hebben geholpen, schreeuwt hij terug maar heel stilletjes en lag hij me daar gewoon aan te staren, alle drie waren we onder de indruk van elkaar.
"Wat ben jij mooi, zo perfect, zo van ons! Ja je ziet er een sterke jongen uit!"
Er stond een team klaar om ons mannetje over te nemen, zodat ze de eerste onderzoeken konden doen, en hem alvast klaar konden maken om naar neonatologie door te gaan.
Op deze afdeling hadden we een aantal weken geleden reeds een rondleiding gekregen, zodat we al wat voorbereid zouden zijn.
Nu ja, voorbereid, dat waren we natuurlijk nooit helemaal... "Daar gaan ze mijn mannen, weg zijn ze, heel ff heb ik je kunnen bewonderen".
Nadat ze klaar zijn met het hechten van hun "knipwerk", verdwijnt iedereen de kamer uit.
Daar lag ik helemaal alleen, minuten leken wel uren.
"Ahhh daar komt iemand terug", de verpleegster kwam me een fotootje bezorgen van ons mannetje, in afwachting dat ik er naartoe kon, "wat lief" dacht ik nog.
En daar kwam het eerste filmpje, wel 1000 x heb ik het bekeken.
Nog wat langer wachten, en eindelijk mocht ik naar de kamer, daar aangekomen wou ik direct naar onze kleine man.
Kamer 304, daar lag hij dan helemaal alleen, in een kamer omgeven door computers, schermpjes, biepjes en piepjes...
Na al deze zware beproevingen en emoties, toch nog even geprobeerd of mijn borstvoeding op gang zou komen, alvorens te slapen.
De volgende ochtend in de vroege uurtjes zou onze knappe man meteen onderzocht worden, omdat zo, post-nataal, mijn baarmoeder niet meer in de weg zou zitten voor het maken van duidelijke beelden.
En zo lag ik daar alleen in mijn ziekenhuiskamer, starend naar het lege kinderbedje naast mij, te luisteren naar een babytje verderop de gang, dat aan het schreeuwen was. Wat voelde ik mij leeg en eenzaam zo zonder mijn babytje, hopend dat ons mannetje dat niet zo aanvoelde.
's Morgens kwam de prof binnen het zou dus toch een operatie worden en deze móest gebeuren voor hij 5 dagen oud zou worden. Tijdens de echo waren er nog meer dingen aan zijn hartje gezien die niet waren hoe het moest, maar 1 stap per keer zei de prof!
Hij kreeg reeds medicatie om zijn ductus open te houden, tot dat de operatie zou doorgaan.
Vervolgens kregen we te horen, dat het verdere verloop helemaal afhankelijk was van de evolutie van de Covid pandemie.
Het kon dus best zijn dat ons mannetje z'n levensnoodzakelijke operatie er zelfs door uitgesteld zou worden.
Razend waren we, vol onbegrip!
Ons mannetje zijn leven hing af van deze operatie eh!
Even later kwam de poetsvrouw binnen. Ze keek in het lege bedje naast me en zei "oh, geen babytje?", waarop ik boos antwoordde: "gelukkig ligt hij op het intensieve en heb ik hem nog!"
Komaan zeg, wat was dat nu voor een achterlijke vraag om te stellen aan een mama op de afdeling intensieve zorgen van 't bevallingskwartier, en al helemaal voor iemand die hier dagelijkse werkte...
Ik drukte op het belletje om hulp, en verzocht de verzorgende om zijn bedje weg te nemen uit m'n kamer.
Ik kon het niet aan om er telkens mee geconfronteerd te worden.
En zo moesten we alweer afwachten, ditmaal tot de operatie, hopende dat het allemaal maar snel door zou zijn, dat alles goed zou verlopen...
Wat voelden we ons machteloos en verdrietig!
Alles komt goed zeggen ze, maar als je daar aan het wachten bent slaat de twijfel toch heel erg toe hoor.
Mogen er niet aan denken dat we ons mannetje kwijt zouden spelen, echt niet!
