Wij hebben vanaf het begin gezegd, hoe boos wij ook zijn, wij houden altijd van je.
Wat hier helpt is even aanraken, zodat ze weten dat je tegen ze praat, dan komt het meestal wel aan. En ik vraag bevestiging, dat ze weten wat ik zei en dat ze het dan even herhalen.
Wel grappig dat thuishulp alle tools ( uit een boekje) hebben gegeven. Wij moesten naar een verplichte info avond en ze stonden ons met open mond aan te kijken toen wij uitlegde wat wij deden en wat hielp.
Net hielp ik met zijn huiswerk en toen kreeg ik, maar mama eigenlijk mag jij niet helpen.
Toen heb ik uitgelegd dat er kindjes in de klas zijn die het in een kwartiertje maken en dat er ook mama's zijn die wel helpen, zodat het gewoon af komt. Ik zeg het niet voor, maar zorg wel dat hij aan het werk blijft. En dan zijn wij nog een uur bezig.
En met de jongste werkt dat ook zo, al heeft zij een andere aanpak nodig. Beetje strenger op het moment, want ze gedraagd zich als een draak thuis. Zit even op een top punt denk ik. De oudste is nu 10 en gaat al wat beter, alleen die snapt pas dat hij moet stoppen als hij heel ver over een grens is gegaan en e echtmega boos bent geworden.
Niet altijd makkelijk, nooit saai in ieder geval.
Hoi anoniem, djw voor je reactie. Ik voel me zo omdat ik juist vanuit zijn oogpunt kijk en begrijp waarom ie op een bepaalde manier kan reageren maar dat zijn omgeving er niet mee om kan gaan omdat ze niet snappen hoe het in zijn hoofd omgaat, zoals je aangeeft heeft hij idd te maken met verstrekte emoties. Hij heeft net als jouw kids methylfenidaat. Deze werken voor hem heel goed, soms te goed denk ik hahaha
? ik vind t soms lastig omdat ik meerdere kinderen hier in huis heb en de andere 2 mankeren zeg maar niks en zijn dus op veel vlakken anders. Waar ik roan soms 100x dingen moet vragen doen zij t na 1x vragen (ook niet altijd hoor want ook zij kennen ineens doof zijn) bij roan moeten we gewoon kort en duidelijk zijn dat werkt het beste maar t is niet altijd leuk omdat hij dus toch anders behandeld moet worden dan de andere 2 en dat is eigenlijk wat we niet willen maar wel moeten, juist voor hem. We hebben zelfs thuishulp gehad of coaching gehad om te leren hoe met zijn adhd om te gaan...veel dingen hadden we al geprobeerd en ook zij zeiden op n gegeven moment wij kunnen ook niks meer doen sorry, we hebben je alle tools gegeven. Geeft niet we redden t wel, het komt goed.
Wat mij gewoon bang maakt is dat mijn kind tegen mij gaat zeggen als ie ouder is, dat ik niet van m zou houden...omdat ik hem anders behandel...leg m maar uit dat je alles wat je doet voor hem is juist omdat je van m houdt...dat snapt ie niet ook al zegt ie vaak van wel....Anyway haha nogmaals bedankt voor je reactie, vind t leuk om te zien dat er moeders zijn die met soortgelijke situaties kampen. Jij ook succes met de kids...?
Wat verdrietig om te lezen dat je jezelf soms een slechte mama voelt.
Ik heb een jongen en een meid met adhd, de oudste heeft ook dyslecen de jongste vermoedelijk, maar heeft een keer een d score gehaald dus word niet getest tot ze drie keer een e score heeft.
Mag ik vragen watvoor medicatie je zoon krijgt?
Hier kreeg de de oudste eerst medicenet en was het net een zombie, nu krijgen ze alletwee methylfenidaat en daarbij heb ik wel mijn knuffelige kinderen.
Werk met planborden voor het overzicht.
Hier gewoon een papier aan de muur zodat ze weten wanneer iets moet.
Extra huiswerk , leg uit dat het nu leren is om hard te werken en zodra hij naar de grote school op eigen niveau gaat dat het dan waarschijnlijk een stuk makkelijker voor hem is.
Benoem vaak de goede kanten.
Adhd is zoveel meer dan druk en niet geconcentreerd.
Hier ook bezorgd, helpend, het zo graag goed willen doen. Alles. Is extreem. Heel blij, heel lief, ook heel boos of heel verdrietig. Benoem wat je ziet en ga praten als hij rustig is. Mijn dochter is nu 8 en zit ook in een piek jaar met de uitbarstingen thuis. Vooral omdat ze zich op school inhoud.
Succes, het komt wel goed, probeer het vanuit je zoon zijn standpunt soms te bekijken.
anoniem2017
Wij hebben vanaf het begin gezegd, hoe boos wij ook zijn, wij houden altijd van je. Wat hier helpt is even aanraken, zodat ze weten dat je tegen ze praat, dan komt het meestal wel aan. En ik vraag bevestiging, dat ze weten wat ik zei en dat ze het dan even herhalen. Wel grappig dat thuishulp alle tools ( uit een boekje) hebben gegeven. Wij moesten naar een verplichte info avond en ze stonden ons met open mond aan te kijken toen wij uitlegde wat wij deden en wat hielp. Net hielp ik met zijn huiswerk en toen kreeg ik, maar mama eigenlijk mag jij niet helpen. Toen heb ik uitgelegd dat er kindjes in de klas zijn die het in een kwartiertje maken en dat er ook mama's zijn die wel helpen, zodat het gewoon af komt. Ik zeg het niet voor, maar zorg wel dat hij aan het werk blijft. En dan zijn wij nog een uur bezig. En met de jongste werkt dat ook zo, al heeft zij een andere aanpak nodig. Beetje strenger op het moment, want ze gedraagd zich als een draak thuis. Zit even op een top punt denk ik. De oudste is nu 10 en gaat al wat beter, alleen die snapt pas dat hij moet stoppen als hij heel ver over een grens is gegaan en e echtmega boos bent geworden. Niet altijd makkelijk, nooit saai in ieder geval.
Mamalovesall4
Hoi anoniem, djw voor je reactie. Ik voel me zo omdat ik juist vanuit zijn oogpunt kijk en begrijp waarom ie op een bepaalde manier kan reageren maar dat zijn omgeving er niet mee om kan gaan omdat ze niet snappen hoe het in zijn hoofd omgaat, zoals je aangeeft heeft hij idd te maken met verstrekte emoties. Hij heeft net als jouw kids methylfenidaat. Deze werken voor hem heel goed, soms te goed denk ik hahaha ? ik vind t soms lastig omdat ik meerdere kinderen hier in huis heb en de andere 2 mankeren zeg maar niks en zijn dus op veel vlakken anders. Waar ik roan soms 100x dingen moet vragen doen zij t na 1x vragen (ook niet altijd hoor want ook zij kennen ineens doof zijn) bij roan moeten we gewoon kort en duidelijk zijn dat werkt het beste maar t is niet altijd leuk omdat hij dus toch anders behandeld moet worden dan de andere 2 en dat is eigenlijk wat we niet willen maar wel moeten, juist voor hem. We hebben zelfs thuishulp gehad of coaching gehad om te leren hoe met zijn adhd om te gaan...veel dingen hadden we al geprobeerd en ook zij zeiden op n gegeven moment wij kunnen ook niks meer doen sorry, we hebben je alle tools gegeven. Geeft niet we redden t wel, het komt goed. Wat mij gewoon bang maakt is dat mijn kind tegen mij gaat zeggen als ie ouder is, dat ik niet van m zou houden...omdat ik hem anders behandel...leg m maar uit dat je alles wat je doet voor hem is juist omdat je van m houdt...dat snapt ie niet ook al zegt ie vaak van wel....Anyway haha nogmaals bedankt voor je reactie, vind t leuk om te zien dat er moeders zijn die met soortgelijke situaties kampen. Jij ook succes met de kids...?
anoniem2017
Wat verdrietig om te lezen dat je jezelf soms een slechte mama voelt. Ik heb een jongen en een meid met adhd, de oudste heeft ook dyslecen de jongste vermoedelijk, maar heeft een keer een d score gehaald dus word niet getest tot ze drie keer een e score heeft. Mag ik vragen watvoor medicatie je zoon krijgt? Hier kreeg de de oudste eerst medicenet en was het net een zombie, nu krijgen ze alletwee methylfenidaat en daarbij heb ik wel mijn knuffelige kinderen. Werk met planborden voor het overzicht. Hier gewoon een papier aan de muur zodat ze weten wanneer iets moet. Extra huiswerk , leg uit dat het nu leren is om hard te werken en zodra hij naar de grote school op eigen niveau gaat dat het dan waarschijnlijk een stuk makkelijker voor hem is. Benoem vaak de goede kanten. Adhd is zoveel meer dan druk en niet geconcentreerd. Hier ook bezorgd, helpend, het zo graag goed willen doen. Alles. Is extreem. Heel blij, heel lief, ook heel boos of heel verdrietig. Benoem wat je ziet en ga praten als hij rustig is. Mijn dochter is nu 8 en zit ook in een piek jaar met de uitbarstingen thuis. Vooral omdat ze zich op school inhoud. Succes, het komt wel goed, probeer het vanuit je zoon zijn standpunt soms te bekijken.