offline | online

Hi, 

Aangezien ik onwijs veel berichtjes ontvangen élke dag, en er zelfs al iemand bezig was met uitzoeken of ik überhaupt nog zou leven, hierbij even een berichtje vanuit mij. 

Ja ik ben even offline (geweest), ik keek echt wel de story’s van anderen hoor en ik was ook nog steeds regelmatig wel te vinden op Instagram. Maar ik voelde niet de behoefte om iets te delen, of de energie om zelf een story of post te maken. 

Ik denk dat iedereen het wel herkend, even een dipje of even niet zo lekker in je vel zitten. Dan raap je jezelf weer bij elkaar en dan ga je weer vrolijk verder. Ook ik heb normaal dit soort dipjes, maar dit keer kon ik mezelf moeilijker tot het punt krijgen dat ik mezelf zou oprapen en vrolijk verder zou gaan. 

Ik denk dat het met verschillende factoren te maken heeft. De Corona crisis waar iedereen op het moment doorheen moet, wat een aantal dingen in het leven toch echt wel een stuk moeilijker maakt.

Het feit dat Gentley bijna 4 word en ik de stap naar de basisschool toch best wel een dingetje vind, want hallo? Hij was maar 1600 gram en hij was nog zo klein, en dan moet ik hem nu ineens zo gaan loslaten? Hem “overlaten en achterlaten” aan mensen die ik (nog) niet ken.  

Daarnaast ben ik zelf 10 augustus 28 jaar oud geworden, de 30 komt dichterbij en ik ben op dit moment niet in het leven, of ik sta op dit moment niet in het leven waar ik zou willen staan. Ik had het graag anders gezien, maar het lijkt alsof ik/ we stil staan. 

Nu hoor ik je denken, wat bedoel je? Nou.. het feit dat we nog steeds geen eigen woning hebben, terwijl ik al bijna 30 jaar oud ben en het niet alleen “het leven” is wat het zo moeilijk maakt, maar allemaal verschillende factoren erom heen. Terwijl we echt beide zó onwijs ons best doen, maar het gewoon niet lukt. 

Het klinkt misschien gek, omdat ik eigenlijk onwijs dankbaar mag zijn dat we alle 3 gezond zijn, gelukkig zijn en een dak boven ons hoofd hebben. 

Maar het lijkt alsof de wereld overal doorgaat met draaien.. iedereen ouder word, maar ik met mijn voeten vast zit in een blok cement. Ik wil zó graag, maar het lijkt alsof ik niet kan loskomen, alsof ik zo vast zit in een bepaald ritme of bepaalde structuur.

En dan is er instagram, het wereldje waar de meeste mensen alleen maar posten wat er goed gaat in het leven, blije momenten en memorabele gebeurtenissen..  en kun je ze dat kwalijk nemen? 

Nee natuurlijk niet, want wie wil er nou zien dat het even niet zo goed gaat? Of wie wil er zien dat ik even niet zo lekker in me vel zit? Tenminste, dit is wat ik dacht.. tot ik even offline ging en iedereen juist geïnteresseerd was in wat er met me aan de hand is. 

En gelukkig zijn er ook een hele boel mensen die wél alles posten wat ze doormaken, verdriet en de minder mooie dingen van het leven. 

En daarom doe ik vanaf vandaag mijn “masker” af, en laat ik de leuke maar ook de minder leuke momenten zien. En hoop ik dat we als volgers, medemama’s en mens elkaar kunnen steunen, en supporten. 

Liefs,