Dankbaarheid voor het simpele

Daar ben ik weer!

Ik probeer zo af en toe te bloggen, maar het is nogal chaotisch geweest de afgelopen paar weken. Privé situaties die ik hier helaas niet in detail kan beschrijven omdat ik er voor gekozen heb om met naam en toenaam te bloggen... Laten we het houden op een erg bijzondere ruzie met naasten waar de pot de ketel verwijt dat hij zwart is. Intussen worden onze keuzes keihard bekritiseerd maar maken en maakten de betreffende personen zelf nog bijzonderdere keuzes waar wij - als gezin - absoluut niet achter staan, worden er volop oude koeien uit de sloot gehaald bij elk klein akkefietje. Hoe zei ze dat ook alweer... Ah! 'Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij heel bijzonder!' Ja, dat is wel een feit inderdaad.

Daar kwam ook nog eens een verhuizing bij kijken, eentje waar vooral ik al 2 jaar op hoopte maar het lukte steeds niet. Door ons minimuminkomen zijn wij gebonden aan sociale huur en we weten allemaal wat voor ellende dat is... Nu had ik eigenlijk de hoop al opgegeven. Maar! Toen kwam dat ene huisje, in een woonplaats dichter bij ons vangnet en we dachten... Nee heb je, ja kun je krijgen! Zo gezegd, zo gedaan. Wij eindigden op de tweede plek en werden uitgenodigd voor de bezichtiging. Bang om dit mis te lopen gingen we met goede moed, voorzichtige hoop en een paar schietgebedjes richting de bezichtiging. Bleek nummer 1 niet op te komen dagen! Silven is dezelfde dag nog alle papieren in wezen leveren en - jawel - op mijn verjaardag kregen we het verlossende nieuws: het huisje was voor ons! Dit is inmiddels al ruim een maand geleden en in de tussentijd is ook daar al veel gebeurd. Ons appartement is leeg, de nieuwe bewoners trekken daar al snel in. Wij zijn overgeschreven naar onze nieuwe woonplaats, het is officieel!

Sinds we er wonen ervaar ik een intense rust, daar waar ik op het balkon van ons vorige appartement geen enkele rust had tijdens mijn avondsigaretje, heerst er hier 's avonds - over het algemeen - een heerlijke rust. Ik ben veel gemotiveerder om voor mijzelf te zorgen en ook Silven en Finn zijn beiden een stuk rustiger. Ook zij hadden veel last van mijn gestress: ik ben er niet aardiger op als ik niet lekker in mijn vel of - zoals in Tiel - niet op mijn plek zit. Ik snauwde Silven veel af en was veel minder geduldig met Finn als dat ik zou willen. Ik zorgde amper voor mijzelf en kwam veel aan in gewicht. Stresseten hielp niet maar ik kon het ook niet tegenhouden. Een stadsmens, dat ben ik niet. Alles behalve zelfs... Geboren en getogen in een dorp, als puber geroepen, nee geschreeuwd! Dat ik uit dat gat zou vertrekken en de stad in wilde. (Herkenbaar?) Nou... Doel bereikt, maar ik vond het afschuwelijk. We wonen nu ook wel in een stad, maar in een rustigere buitenwijk. Een paar straatjes verderop loop je zo de polder in en overdag hoor ik zowaar vogeltjes! We woonden in ons oude appartement vlak langs een doorgaande weg die een van de grotere toegangen tot de woonwijken verschafte. We weten allemaal dat menig autogebruiker harder rijdt en dan nog de ambulances, brandweer en politie die regelmatig langs kwamen. Ik heb op het balkon wel eens zitten tellen, hoeveel seconden het ''stil'' was. Meer om mijzelf te motiveren het glas half vol te zien. Mijn record is 20 seconden, op een rustige zomeravond... 20 seconden ''stilte'', terwijl ik hier in een stoel weg kan zakken en even heerlijk kan genieten van de simpele dingen. Fluitende vogels, lachende en spelende kinderen, de zon op mijn gezicht of juist die regen die op het dak tikt. Die buur die even een boodschapje ging doen of dat buurkindje dat naar een maatje gaat, naar school gaat of juist net thuis komt. Dat is voor mij het goede leven mensen! Je leert er dankbaar zijn voor de simpele dingen. Dat brengt mij naar de foto boven deze post, daar schuilt een bijzonder verhaal achter. Eigenlijk zoals de meeste foto's boven mijn posts, er zit altijd wat achter of het komt terug in het verhaal, zoals nu.

Want dankbaar zijn voor de simpele, kleine dingen... Dat schijnt nogal een kunst te zijn anno nu. Hoor mij nou, 25 jaar en lult als een oud wijf. Heerlijk! Gelukkig schijnt het zo te zijn dat ik mij ouder gedraag en schat menig medemens mij dan ook wat ouder dan ik ben dus ik vind het geoorloofd! Die goeie ouwe tijd... Maar serieus, ik heb in 2019 een ontzettend ontroerende, bijzondere reis gemaakt. Deze reis werd georganiseerd vanuit mijn kerkelijke gemeente. We zouden 8 dagen naar Athene vertrekken, naar een oud gemeentelid van ons met allemaal een grote koffer en daar wat spulletjes gaan brengen. Dat was het originele plan maar al gauw barstte dat plan ontzettend uit zijn voegen, in deze situatie waren we daar heel blij mee! We hebben uiteindelijk 40.000 euro aan spullen daar mogen brengen voor vluchtelingen en daklozen. We hebben daar veel gezien en meegemaakt maar elke keer als de hoogmoed en de ondankbaarheid mij weer naar het hoofd stijgt denk ik weer terug aan de bewuste dag dat ik de bovenstaande foto maakte. Deze reis heeft mij mijn ogen geopend op een brute manier, ik heb gehuild als een klein kind, ik ben mijzelf niet één of twee keer tegengekomen maar wel honderd keer en ook het stoerste reismaatje liet een traan, werd boos om al dat onrecht of barstte in huilen uit. Je wordt keihard met je neus op de feiten gedrukt en elke luxe die je hebt in je leven wil je op dat moment opgeven zodat je zo dankbaar kon zijn als deze mensen. We hebben daklozen ontmoet die een slaapzak weigerden omdat ze iemand wisten die helemaal niets had of die een kapotte slaapzak had. Op een avond kwamen we een dakloze vluchteling tegen, langs de haven van Athene. De man had niets anders dan de kleding aan zijn lijf en een appel. Wij, als actiegroep, hadden de maanden voor onze reis ontzettend veel spullen en geld verzameld en van dat geld hebben we onder anderen heel veel rugzakken kunnen vullen met wat basisbenodigdheden en daar naast nog bij iedere rugzak een slaapzak. Deze vluchteling had - zoals ik al beschreef - niets dan de kleding aan zijn lijf en een appel. Nu is het in verschillende culturen zo dat men gewend is iets terug te geven als ze iets krijgen. Zo ook deze man... Ik gaf hem het pakket en in totale paniek begon hij in zijn zakken te voelen, op zoek naar iets wat hij kon teruggeven. Toen wilde hij mij die appel geven... Ik stotterde en wilde hem niet aannemen. Ik zei nog tegen hem, in het Engels: Nee, het hoeft niet. Ik heb genoeg, dit is je enige eten, dat is voor jou! Maar hij stond erop en ik ben dus toen aan de kant gestapt. Ik wist ook helemaal niet van die gewoonte af en vond het ontzettend heftig dat hij zijn enige eten aan mij wilde geven in ruil voor iets wat voor mij zo simpel te behalen viel. Nu ik er over schrijf krijg ik er nog kippenvel van. Later kwam één van de begeleiders bij hem, hij heeft haar alsnog de appel gegeven die zij later weer aan mij gaf. Toen ik 's avonds in bed lag, heb ik deze foto gemaakt. Ik wil deze foto nog eens op groot formaat laten afdrukken, of op canvas. Deze komt dan in de woonkamer, om mij elke dag te herinneren aan deze avond. De foto is vanaf die avond daar ook het beeld van geweest voor mij. Een super simpele foto, met een super simpel - voor ons alledaags - voorwerp, met een heel bijzondere betekenis...

Wie het kleine niet eert... 

Lees ook: Mama van 29, 2 kindjes en Kanker