Mama van 29, 2 kindjes en Kanker

Jeetje wat voel ik me verschrikkelijk als ik deze titel in het kader schrijf. Ik weet ondertussen hoe ik het zo klinisch en feitelijk mogelijk uit kan spreken maar het opschrijven, zo letterlijk als het is voel ik me bedonderd, boos, schuldig, verdrietig, ondanks alle fantastisch lieve en hulpzame familie en vrienden, heel eenzaam en doodsbang.

Ik ben Kayleigh, 29 jaar, ik ben 9 jaar samen met mijn liefde (Len), samen hebben wij een dochter (Mila) van 4 en een zoontje (Charlie) van 1.5

Sinds ruim 2 maanden staat mijn en ons leven totaal op z'n kop. Van een ochtenddienst, en een super leuk sinterklaasfeest naar een verschrikkelijke nachtmerrie.
Ik zal in grote lijnen vertellen wat er is gebeurd.

Die avond na het sinterklaasfeest werd ik ziek, ik ben nog nooit zo misselijk geweest als die avond en niks hielp. Door mijn angst voor overgeven heb ik het lang kunnen wegzuchten maar op een gegeven moment heeft mijn lichaam opgegeven. Ik gaf over, ruim 750 ml puur bloed en stolsels. Ik weet er zelf niet veel meer van want vrijwel direct schakelde m'n lichaam en geest in overlevingsstand en raakte ik buiten bewustzijn. Op het moment dat ik weer wakker werd waren we in het ziekenhuis. Ik weet het nog goed, ik moest opnieuw overgeven en opnieuw bloed, ik keek op en zag daar de pure angst in de ogen van mijn mama. Toen wist ik; dit is niet goed.

Ik werd opgenomen, eerst naar het Observatorium om me stabiel te houden en de volgende ochtend zou ik een gastroscopie krijgen (maagonderzoek) om te kijken waar deze bloeding vandaan kwam. Om 09.15 stond de dokter naast mijn bed en vertelde wat er precies ging gebeuren, ik dacht "prima, doen we even", nou... verkeerd gedacht! Wat een traumatische ervaring was dat en na 15 minuten met een dikke slang in mijn slokdarm vond de dokter het voor mij te intensief dus stopte ze met het onderzoek. Ik was zo overstuur, heb erna zeker een uur gehuild. Ze hadden wel een gezwel gezien boven in m'n maag die bloed lekte en open sprong op het moment dat ze er met een instrument langs streek, verder konden ze me nog niks vertellen. Ik werd opgenomen op de MDL afdeling en zou na een paar dagen de uitslag krijgen op de poli. Ik weet nog goed dat Mila bij me op bezoek kwam, gelukkig vond ze het niet eng. Ik was spierwit, en heel slap dus dat verbaasde me wel, pas op het moment dat ze al m'n slangetjes zag schrok ze en durfde ze niet meer op schoot te zitten. Op dat moment brak mijn hart.

Het was een donderdag, ik samen met Len naar de poli, we kregen te horen dat er een grote zeldzame goedaardige tumor zit maar is heel makkelijk is te behandelen. Na opnieuw een opname vanwege bloedtransfusies en ijzertransfusies en opnieuw een gastroscopie om een nog beter beeld te krijgen mocht ik naar huis, ik zou nog bericht krijgen van een ingeplande PETscan voor later die week.

De dag voor dat ik de PET scan zou hebben wordt ik gebeld door het ziekenhuis dat ze me toch maar overdragen naar het Erasmus MC omdat zij iets meer expertise hebben op het gebied van het maag en darmstelsel. Toen kreeg ik beetje een vaag gevoel omdat ik heel goed weet dat je niet zo maar in het Erasmus MC terecht komt, maar goed, je vertrouwd de dokter hé..

Uiteindelijk heb ik alle scans en onderzoeken gehad in het Erasmus en zou ik 3 weken later de uitslag krijgen (kerst en oud en nieuw vielen hier precies in). Ik vond dat veel te lang duren, dus probeerde via mijn vorige ziekenhuis nog wat druk erop te krijgen. Een kleine week voor kerst werd ik gebeld door het Erasmus dat ik een paar dagen later langs mocht komen want de dokter had een plekje buiten zijn spreekuur.

Len en ik zaten in die wachtkamer, we voelde allebei dezelfde spanning, we werden binnen geroepen door de arts en het eerste wat hij vroeg was aan Len gericht;"bent u haar partner?" Toen wist ik genoeg, dit is foute boel.

Uit het gesprek bleek dat het vorige ziekenhuis een verkeerde diagnose hebben gesteld. Niks goedaardig maar een hele zeldzame vorm van maagkanker, 1 tumor ter grote van ei, 3 kleinere, en uitgezaaid naar m'n lymfeklieren. En dan zakt de grond onder je voeten vandaan...

Een vervolg komt later.

Lees ook: Onverwachts zwanger: 'houd ik dit kindje?'