Na 2 jaar de twijfel aan jezelf als mama.. (deel1)

Tuurlijk heb ik wel eens eerder de momenten gehad van “ik plak je achter het behang” of “ik heb nu echt alles uit de kast gehaald maar niks werkt”. Maar altijd werd dit moment weer gevolgd door “ah, dat was er aan de hand” of “agg, je bent toch ook wel weer een lieverd”. Maar nu zijn we al ruim 3 maand onderweg met slaap problemen. Tuurlijk het hoort bij een kind en tuurlijk hebben we hier eerder mee te maken gehad. Maar net zoals altijd zijn we hier vol goede moed in gestapt. Steeds weer terug naar bed begeleiden en nadat we 3x hadden gezegd dat ze moest slapen zeiden we niks meer.

Maar na 3 maanden dat het inslapen niet goed gaat en ze ook meerdere keren haar kamer af komt gaat het toch opvallen. Iedere keer als we denken oh ze was er vannacht maar 1 keer uit (dit was voorheen incidenteel omdat ze doorsliep maar rekenen we dit als een goede nacht) wordt het een paar dagen later weer gevolgd door 7x er uit.

Het slapen van onze kleine draak is dan ook een veelbesproken onderwerp tussen mij en mijn man. In eerste instantie om redenen te zoeken, is het een fase? Google zegt dat ze nu angst kan krijgen/ontwikkelen, heeft ze ergens last van.. ooh nu zegt ze een paar nachten dorst te hebben dus Hopakee met de 360 beker naar bed en zo ga je maar door.. 

En nu zijn we dan op een moment gekomen waarbij we zeggen: het duurt te lang en alles wat we in hebben gezet werkt te weinig voor de dochter die we kennen. Dus hadden we besloten om met haar naar de kinder fysio te gaan om medisch uit te sluiten. Wanneer hier niks bijzonders uit komt willen we dat toch ook een slaapcoach inschakelen.

Tja en wat vind je daar dan van.. het punt waarop je besluit proffesioneler hulp te zoeken omdat het al te lang niet meer wilt.. 

Het maakt mij onzeker als mama, onzeker in of ik mijn dochter wel goed zie, goed interpreteer.. is ze wel moe? Of is ze te vermoeid? Is het een fase of is er echt iets aan de hand? Geef ik haar overdag wel genoeg aandacht of teveel? Vragen die continu door je hoofd heen spoken..

Afgelopen week is het dan ook enorm mis gegaan, nadat onze draak zondag avond veel moeite had met inslapen en pas om 00:00 uur sliep was ze om 6 uur weer wakker en konden we 4x terug tot onze wekker ging. En ja.. laat maandag nu net de dag zijn dat zij naar de opvang gaat dus rustig aan doen er niet bij is want wij hebben een Duracell kind. Ze draait op energie die haar gegeven wordt dus op de opvang gaat alles goed. Maar maandag op dinsdag nacht was ze verschrikkelijk overstuur.. nouja ik denk zwaar overprikkeld, maar in haar verdriet, bewegingen als een spartelende vis ga je toch twijfelen en spoken de onzekere vragen allemaal weer door je hoofd heen..  je ligt als ouders samen wakker, probeert alles.. slapen in de schommelstoel met een ouder, slapen in bed met ouder er naast etc.. Niks leek te helpen.. uiteindelijk is ze toch in slaap gevallen.. vraag me niet hoe.. 

Zie deel 2 voor het vervolg..

Lees meer: DEEL 2: Na 2 jaar de twijfel aan jezelf als mama..