MUTS, tis niet anders

Een ode aan mijn knappe mama hier op de foto. De titel van deze blog, is gebaseerd op haar eigen omschrijving bij haar eerste foto zonder haar, met muts, op haar insta pagina.

De eerste weken na de operatie waren verschrikkelijk. Mama lag de eerste paar dagen op de intensive care, waar ze 24 uur per dag in de gaten gehouden werd. Het beeld van mijn sterke, knappe mama aan al die apparaten, slangetjes en piepjes staat voor altijd op mijn netvlies. Ik vond het heel heftig. Daar kwam ook het besef dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. We hadden een fijn en onbezorgd leven. We deden veel leuke dingen en we hadden een heel fijn hecht gezin. Ineens was ik zo bang om dit allemaal te verliezen. 

Na de operatie werd papa gebeld door de arts met de diagnose. Hij nam dit gesprek op, om het ook aan ons te laten horen, maar ook zeker om het op een later moment terug te luisteren, want als je toch zo’n boodschap krijgt, raak je even buiten zinnen. De arts aan de telefoon klonk, ondanks de diagnose kanker, positief. Ze hadden alles weg kunnen halen. Nog 6 chemo’s en daarna werken aan herstel. Ik probeerde me steeds vast te houden aan deze boodschap, om hoop te houden en sterk te zijn voor mama en voor mezelf.

Mama was in het ziekenhuis vooral aan het overleven. Wat betreft de diagnose kanker leek ze strijdbaar. Ze vertelde dat ze alles zou aangrijpen wat de artsen haar konden bieden. Een stoma daarentegen, dat was voor haar de hel. Voor de operatie zei ze steeds; als ik maar geen stoma krijg. Toen ze wakker werd uit haar narcose, was haar eerst vraag dan ook; heb ik een stoma? 

Eenmaal thuis uit het ziekenhuis bleek die stoma inderdaad wel een dingetje. We hadden eigenlijk niets geregeld qua thuiszorg, en niemand uit ons gezin had ooit een stoma gezien, laat staan dat wij wisten hoe het verzorgd moest worden. We besloten hulp te vragen en gek genoeg werd het heel snel de normaalste gang van zaken. Als er iets heel heftigs gebeurd in je gezin, leer je om elke dag grenzen te verleggen. Je houdt onvoorwaardelijk van elkaar en gaat dan ook voor elkaar door het vuur. We lieten het allemaal over ons heen komen, en gingen er, op de voor ons beste manier, mee om. 

De chemo’s waren lichamelijk heel zwaar. Mama werd heel ziek van elke chemo die ze kreeg. Ze lag dan 4/5 dagen op bed en sliep veel. Ze verloor gevoel in haar vingertoppen en tenen. Ook verloor ze al bij haar 2e chemo veel haar en werd ze uiteindelijk kaal. Dat moment dat de tondeuse haar laatste haren wegschoor…… man, dat is niet te beschrijven. Mama was ziek, maar zag er nu ook heel ziek uit. Zelf bleef ze maar zeggen; het staat me best goed, ik heb een mooi rond bolletje. Echt respect! En ja het stond haar serieus heel mooi. Ondanks dat ze zo ziek werd van de chemo en dat ze kaal werd vond ze het fijn dat ze ze kreeg, dan deden ze tenminste iets en had ze het gevoel dat ze vooruitging. 

Na de 6 chemo’s had ze lichamelijk veel ingeleverd. Ze was zwakker, magerder en ze zag er zieker uit. Desondanks maakte ze zich iedere dag op. Poedertje, mascara, eyeliner en natuurlijk haar rode lippenstift. De les die wij allemaal van haar leerden; hoe slecht je je ook voelt, maak je op, kleed je leuk aan, ga naar buiten en je voelt je al een stuk beter. Mama ging weer wandelen om conditie op te bouwen, ze ging weer naar de winkel van haar vriendin waar ze af en toe werkte, om weer lekker onder de mensen te zijn. Ze sprak weer eens af met vriendinnen. We gingen weer eens lunchen of winkelen. Het leek weer even “normaal” te zijn en ik genoot er volop van dat ik mijn moeder weer “terug” had. We keken onwijs uit naar de decembermaand in 2019. Mama was gek op sinterklaas en kerst. We hadden ons voorgenomen dat we de kerst als nieuwe start zouden zien. 

We gingen als gezin volle bak voor die nieuwe kerst start, niet wetende wat ons allemaal nog te wachten stond….