Mooie ROZE ster!

Zal het gevoel ooit minder worden? Zal het ongeloof ooit weg gaan? Dat zijn de vragen waar ik de afgelopen weken alleen maar aan kan denken. Nog steeds denk ik dat het niet echt is, dat het een droom is. En als ik dan wakker wordt zij weer aan de deur staat om op de meiden te komen passen, zodat ik onbezorgd naar mijn werk kan gaan.

Helaas wordt ik telkens weer met beide benen op de grond gezet zodra ik weer mijn ogen open doe. Ze is er niet meer. Ze zal nooit meer komen oppassen. Ze zal de meiden niet meer zien opgroeien.

Nooit gedacht dat ik dit nu al zou moeten meemaken. Mijn moeder heeft al heel wat doorstaan in haar hele leven. Ze is geboren met een hartafwijking, samen met haar tweeling zusje. Helaas was haar tweelingzusje twee dagen na de geboorte overleden. Doordat de artsen gingen onderzoeken waarom zij het niet had gered, konden de artsen mijn moeder wel redden. Het bleek dat bij beide hun hartje aan de verkeerde kant zat en ook nog eens was omgedraaid. Alles in hun hartje was dus contra.

Mijn moeder heeft heel wat operaties ondergaan in haar hele leven, het ziekenhuis was eigenlijk haar tweede thuis. Maar ik heb nog nooit zo een positief persoon meegemaakt als dat zij was. Of eigenlijk nog steeds is. Iedereen die haar wel eens heeft mogen ontmoeten, weet hoe zij was. Iedereen die ik nu nog spreek, zegt altijd, door jouw moeder haar levenslessen sta ik veel positiever in het leven en moet ik altijd aan haar woorden denken als ik het soms moeilijk heb. Ook ik belde altijd mijn moeder als ik ergens mee zat, of als ik gewoon even een advies nodig had. Soms zei ik ook wel eens; hé mam! ik bel gewoon even om mijn frustratie's kwijt te kunnen! En niet voor de positieve adviezen. Hahahahahaha......

Nooit gedacht dat ze er nu al niet meer zou zijn. Al die operaties die ze heeft gehad, al die keren dat ze weer naar het ziekenhuis moest voor een check up, of een kleine ingreep. Al die keren dacht ik er niet echt bij na dat ze er daarna niet meer zou zijn. Dat kwam ook daar haar. Door haar positieve instelling. Zij zei altijd, het komt wel goed, straks ben ik weer veilig thuis. Altijd positief blijven denken, dan komt alles vanzelf wel weer goed.

Maar deze operatie, deze te zware operatie, die heeft ze helaas niet gered. Nu is het niet goed gekomen. Nu was haar lichaam en haar hart te zwak.

Nu komt het niet meer goed. Nu moet ik verder gaan zonder haar positieve adviezen, zonder mijn MAMA, zonder mijn grootste steun en toeverlaat.

Maar door haar positieve adviezen die zij mij, mijn zusje en mijn vader al die jaren heeft meegegeven. Door die adviezen, door haar, zijn wij wie we nu zijn! Het sterkste. En ook dit kunnen wij aan.

Wel moet ik nog steeds leren, om soms heel even dat masker van mijn gezicht af te halen. Ik mag toegeven dat het niet gaat. Ik mag huilen, ik mag schreeuwen. Maar voor mijn meiden moet ik door. Ook al wil is soms gewoon onder een dekentje verdwijnen en de gehele dag er niet meer onder vandaan komen.

Ik vind het lastig om aan dat soort dingen toe te geven. Ik ga altijd maar door. Misschien is dat ook wel iets wat ik van mijn moeder heb meegekregen. In mijn ogen was, of is, mijn moeder de sterkste vrouw ooit. Ze liet nooit zien als het even niet zo goed ging. En als ik erover nadenk heb ik mijn moeder vroeger ook nooit ziek (griep, verkouden ect.) gezien. Hahahahaha. Misschien was ze het wel eens hoor. Maar in bed gaan liggen deed ze echt niet. Hierdoor kan ik misschien soms ook wel hard zijn als mijn vriend ziek is. Je kent het wel, "De mannengriep". Neem gewoon een paracetemol en zeur niet zo. Hahahahahaha, erg hé.

Mama, je bent de BESTE. Jij bent die mooie ROZE ster daarboven.

MAMA ik mis je!