Mijn Ingreep tegen snurken #3

En natuurlijk denk ik aan E, mijn vrolijke mannetje die nu lekker thuis is met papa..

"mevrouw, blijf liggen u bent net geopereerd, blijf liggen" hoor ik heel vaag om me heen. Ik zie nog niks. Dan gaan mijn ogen heel langzaam open en het eerste wat ik zeg, ofja probeer te zeggen, praten gaat namelijk niet echt, is "school". De verpleegster kijkt mij een beetje raar aan. "school" zeg ik nog eens. "mevrouw werkt u op school?" nee schud ik "zit u dan nog op school?" en weer schud ik nee. "mijn zoon" krijg ik er net uit geknepen. "oh uw zoon zit op school, ga maar rustig liggen". Dan pas wordt ik wakker en besef ik me wat voor rare dingen ik allemaal aan het zeggen ben. Ik ben ineens een uur kwijt, dat is vreemd. Ik lig in de recovery waar nog een stuk of 4 mensen liggen. Sommige wakker, sommige nog niet. 1 meneer krijgt een waterijsje aangeboden. Oh dan zal ik dat ook wel krijgen denk ik nog, want mijn amandelen zijn eruit gehaald. 

(wat ze precies hebben gedaan ben ik vergeten te schrijven. Mijn amandelen zijn eruit gehaald, mijn huig is voor de helft ingekort en mijn zacht gehemelte is dmv warmte stug gemaakt)

Na ongeveer een half uurtje voor me uit te hebben gestaard, en een prik tegen de misselijkheid heb gekregen, wordt ik naar mijn kamer gereden. Een ruime 2 persoonskamer waar ik alleen lig. Ik lig op een interne afdeling, omdat de kno afdeling de dag erna wordt verhuisd. Hier liggen dus patienten die verschillende ingrepen hebben gehad. Om het ook voor de verplegers lekker makkelijk te houden... Ik vraag aan de verpleegster of ze mijn partner belt, in gebrekkige woorden en handgebaren. Dit gaat ze doen

Inmiddels begint de pijn voelbaar te worden. Slikken kan ik niet en dus probeer ik slijm uit te spugen, maar ook dit doet pijn. Er wordt een beker water neergezet "mevrouw u moet goed en koud drinken". Ja hallo denk ik nog, ik heb hechtingen in mijn keel en wonden, lekker makkelijk praten zeg. 

ongeveer 3 kwartier later merk ik dat ik steeds weg val tot dat ik een bekend lief kinderstemmetje op de gang hoor. Dan komt mijn partner binnen met onze knapperd die een hele mooie tekening heeft gemaakt. "lieve mama, veel beterschap. Dikke knuffel en kus E" staat erop. Meteen krijg ik tranen in mijn ogen. Zal de narcose wel zijn dan. hij vind het wel gek, mama in zon bed maar hij is gewoon vrolijk als altijd. Maar bij me in bed liggen wil hij toch niet. Na een uurtje gaan ze weer naar huis. T heeft me vanalles verteld, want ja uit mij komt er niet veel. E heeft vele harten gestolen met zijn gebrabbel dus het is wel goed zo.

Een tijdje later komt een verpleegster binnen met een dienblad. "Het diner" roept ze heel vrolijk. En dan blijkt maar weer dat het erg moeilijk is als er verschillende patiënten op 1 afdeling liggen. Ik krijg een bord voorgeschoteld met boontjes, een gehaktbal en aardappelpuree. Ook nog soep en een toetje. Een beetje grappig is het wel, iemand die net aan de keel is geopereerd gewoon zoiets voorschotelen. Ik geef dan ook weer een vol bord mee terug als ze het even later komen ophalen. Ik heb het wel geprobeerd hoor, overal een hapje van. Maar prettig was het niet...