Kraamverdriete

Eindelijk ben je bevallen, na 9 maanden, 40 weken, 280 dagen is het dan eindelijk zo ver, de creatie van je leven, het allermooiste wat je ooit in je leven hebt gezien, ligt in je armen!

Enthousiast bestel je eindelijk die kaartjes, die je al ruim twee maanden in je winkelwagentje online had opgeslagen (in mijn geval iets langer, toen na de 20 weken echo het geslacht bekend werd, was de naam snel geregeld en de kaartjes ontworpen). Je past de datum het gewicht en de lengte aan naar zien van je pasgeboren trots en je stuurt je man op reis naar de brievenbus (wat best een dingetje is, die dingen zijn praktisch nergens meer te vinden). En de schat wordt gesommeerd langs de supermarkt te rijden voor beschuit met muisjes, want ja, de kaartjes zijn immers verstuurd!

Na een poosje komen de eerste kaartjes binnen.

"Hoera een meisje" "gefeliciteerd met jullie dochter" en iedereen schrijft er wat leuks bij. De kaarten blijven binnenstromen meer dan 50 stuks!

Ook het bericht op social media wordt honderden keren geliked en al je "vrienden" schrijven wat liefs. "Wat een prachtig kindje" "geniet ervan" en "we komen gauw langs" prijken onder de foto. En daar zit het probleem........het blijft stil.....heel erg stil.

Uiteindelijk zijn mijn ouders, schoonouders en 4 vriendinnen op kraamvisite geweest. Over een paar dagen begin ik weer met werken, zit mijn kraamverlof er weer op. Mijn verwachtingen lagen misschien te hoog, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik met verdriet terug kijk naar mijn kraamtijd. Bij bevallingen in mijn omgeving ging ik altijd met (soms te dure) cadeaus langs bij de kersverse ouders. Momenteel zijn er in de familie nog een aantal meiden zwanger, ik heb nu besloten hun ook een keurig kaartje te sturen na hun bevalling en op Facebook zal ik keurig zeggen dat ik gauw een keer langs kom om hun wondertje te bezichtigen............