1 jaar geleden
Kind van een ouder met psychische problemen deel2
Hoe is het, nou je wordt in ieder geval snel volwassen!
In deel 1 heb ik veel verteld over mijn jongere jaren, ook toen was de impact al heel groot. Op het moment dat mijn ouders gingen scheiden werd de impact helaas nog vele malen groter. Wij kwamen op dat moment in situaties terecht waar een kind helemaal niet in hoort te zitten.
Het kwam en het ging weer. Periodes ging het heel goed, kon ze de hele wereld aan en was er thuis niks te gek, ook wel de manische periodes genoemd. Thuis was iedereen dan altijd welkom, iedereen kon altijd mee eten, er mochten feestjes gehouden worden etc. Deze periodes zagen de mensen om ons heen eigenlijk alleen maar. Mijn vriendinnen wisten niet anders. Helaas wisten wij op zulke momenten, dat er altijd een keerpunt zou gaan komen. Wanneer was dan de vraag, dit bracht een enorme onzekerheid met zich mee. Wanneer ik uit school kwam was het eigenlijk altijd de vraag in wat voor stemming ze zou zijn. Meestal begonnen de problemen met de wens om te willen afbouwen van de medicijnen. Ja want als je, je goed voelt waarom zou je ze dan nodig hebben hea… Zoals alle medicijnen, hebben deze medicijnen ook bijwerkingen.
Toen ik een jaar of 16 was werkte in bij de DA in Amsterdam. Ik weet nog heel goed dat ik uit school kwam, thuis mij even snel kon omkleden en wat kon eten want daarna moest ik weer met de bus naar Amsterdam. Op het moment dat ik thuis kom is mijn moeder er niet, ik ga naar boven en zie haar in bed liggen… ze reageert nergens meer op en ik zie lege pillen strips naast haar bed liggen. Op dat moment bel ik in paniek de huisarts en die zegt doodleuk aan de telefoon: “ik maak mijn spreekuur even af en dan kom ik eraan” ik bel mijn vader maar die krijg ik niet direct te pakken en bel vervolgens een kennis op. Zij reageert boos, hoe kan een huisarts dat nou zeggen… ze geeft aan direct te komen en dat ze onderweg 112 belt.. Op dat moment wist ik niet dat dit al een paar keer eerder gebeurd was, dat het een roep om aandacht is en dat ze eigenlijk altijd net niet genoeg neemt.. Ik bel mijn werk op en natuurlijk hoef ik niet meer te komen. Op mijn werk schrikken ze er ook van… De minuten lijken wel uren te duren, maar gelukkig was onze kennis er snel om zich over mij en mijn moeder te ontfermen. De huisarts was inmiddels toch ook maar onze kant op gekomen en de ambulance was onderweg.. Wat er toen allemaal gezegd werd had ik eigenlijk niet willen horen . Het kwam erop neer dat toen de hulpverleners gearriveerd waren ze wel ineens weer in staat was te reageren… Mijn vader was ook naar huis gekomen en die had onderweg mijn opa en oma gebeld, hij was er helemaal klaar mee. Ik denk zeker ook doordat ik haar dit keer vond en dat was natuurlijk het laatste wat hij wilde. Uiteindelijk kon ze met hulp gewoon de trap aflopen, wilde de ambulance haar niet meenemen en hebben mijn opa en oma haar naar een crisiscentrum gebracht. Voor mijn vader was het na al die jaren doorzetten, ondersteunen, alle ballen hooghouden, nu echt klaar.. Later heb ik tegen mijn vader gezegd dat hij dit wel 10 jaar eerder had mogen doen, ik snapte zijn beslissing helemaal en was er zelf ook klaar mee… Maarja alles voor de kinderen hea. Mijn moeder ging nadat zij ontslagen werd bij mijn opa en oma tijdelijk in huis.
Er kwam rust in huis. Ik hoefde mij geen zorgen meer te maken over hoe ik mijn moeder zou aantreffen bij thuiskomst en in wat voor psychische staat.. Toen wist ik nog niet dat er vanaf dat moment een hele andere verantwoordelijkheid op ons af zou gaan komen, daar later meer over. In de periode die volgde moest er veel geregeld worden. Mijn ouders werden hierin begeleid door een mediator, maar dat verliep alles behalve soepel. Mijn moeder wilde alles meenemen, er was strijd over geld, er werd voor ons een bezoekregeling getroffen zonder ons hier in mee te nemen en er volgde vele ruzies.
Ze kreeg later een huisje toegewezen bij ons in het dorp. Ik dacht alleen maar, zo dichtbij wil ik dat helemaal niet.. Maargoed we besloten af en toe op bezoek te gaan, maar al snel liep dat steeds uit op woorden. We wilden langskomen wanneer wij wilden en niet wanneer dat moest.. inmiddels zat ik in mijn examenjaar, intussen was ik ook al een jaar blijven zitten omdat er zo veel speelde en ik mijzelf niet goed kan focussen. Een belangrijk jaar maar door alle onrust een heel heftig jaar. Ik haalde niet de cijfers die ik daarvoor wel haalde, vond wel veel afleiding op school, maar het thuis leren viel mij zwaar. Ik weet nog goed dat we midden in een tentamen of examen zaten toen opeens de afdelingsleider de aula ingelopen kwam en aan mij vroeg of ik even mee wil komen.. Ze had weer een poging gedaan en ik werd zo opgehaald door familie. Daar ging mijn cijfer dacht ik nog, naar gelukkig was dit natuurlijk een uitzonderlijke situatie en kreeg ik een herkansing.
Helaas ging het op een avond 2 jaar later helemaal mis, wat er voor gezorgd heeft dat ik inmiddels al 13 jaar geen contact meer met mijn moeder heb en dat de politie binnen no time voor onze deur staat als wij bellen… maar daarover lees je in deel 3, op het moment wanneer ik er aan toe ben.
Herinneringen zijn natuurlijk mijn herinneringen hoe ik ze beleefd heb als kind.
Wil je weten hoe het nu met mij gaat, neem dan snel een kijkje op mijn instagram pagina daansmomstories
Anoniem
Ik ben de slechte moeder,zoals hier beschreven wordt. Ik had ook periodes dat het goed ging en periodes dat het slecht ging. Ik was gescheiden,eigenlijk tegen mijn zin. Maar het was wat hij perse wilde,dus wie was ik om dat proberen tegen te houden. Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe je moeder zich voelde. Ik deed ook momenten alles voor mijn dochters en alles mocht. Maar ik had het gevoel daar weinig waardering voor te krijgen. Ook ik heb aandacht gevraagd door meer pillen te slikken. Dit werkte ook averechts. Het resulteerde in nog meer afstandelijkheid. En uiteindelijk is mijn jongste dochter weggegaan. Uiteindelijk heeft ze mij overal geblokkeerd,ze wilde geen contact meer. Terwijl ik daar nu juist zoveel behoefte aan had. In mijn ogen had zij ook veel dingen gedaan die eigenlijk niet door de beugel konden. Heel laat thuis komen,ook door de week. Blowen, drinken. Ik wist niet wat ik met haar aan moest. Ik ben ook chronisch ziek,heb regelmatig heel veel pijn. Heb ook een stoma vanwege ziekte van crohn. Hulp hoefde ik niet te verwachten. Mijn oudste heeft nog wel eens geholpen. Maar zij was al vroeg het huis uit ,ging samenwonen. Ook daar werd ik gestrafd en van haar vriend mocht ik 2 jaar niet bij hen binnenkomen. Reden is voor mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik heb wat noodsprongen gemaakt,ik voelde me zo alleen. Niemand van mijn familie geloofde mij maar wel de kinderen. Dit deed pijn. Heb heel vaak gedacht,nu maak ik er echt een einde aan. En dat denk ik soms nog wel eens. Ook hebben mijn dochters mijn vrienden die ik kreeg,maar die ik oas meenam naar huis als ik ze al een poosje kende en hen over hem verteld heb. Er was altijd wel iets wat de dames niet aanstond en begon ik ook te twijfelen wat dan weer een beeindiging van de relatie betekende. Ik mis in dit verhaal dat er ook begrip is voor de moeder die er zeker niet om gevraagd heeft om psychisch ziek te worden. Jammer.
Anoniem
Best wel sneu, dat je als VOLWASSEN vrouw, zo in de slachtoffer rol zit. Je kind hoort nooit last te hebben van JOUW psychische problemen. Want die zijn van jou.
Anoniem
Ik zeg niet dat je een slechte moeder bent, maar ik schrijf ook duidelijk dat het mijn gevoel en mijn beleving is. Ik ben blij met de rust die wij nu hebben, mede doordat het heel erg uit de hand is gelopen. Ik ben nu gelukkig en dat was ik vroeger door de situatie niet altijd. Nu ik zelf ene gezin heb vind ik dat het belangrijkste.
Littlediary
Alles wat je hierboven beschrijft is DE reden van alle afstandelijk heden. Het gehele bericht gaat over ik. Ik als moeder voel. Mijn kinderen doen dingen die niet door de beugel kunnen als laat thuis, blowen. Het zijn jou kinderen, en kinderen doen dit soort dingen waarin je als ouder moet begeleiden, als je dan alleen maar alles kunt verwoorden naar de ik i.p.v. de jij.. ja... Dan krijg je dit. Tevens is dit een bericht van iemand zijn of haar gevoel, en daarin hoeft ze helemaal niet, ik herhaal het nog eens, HELEMAAL NIET te vermelden hoe het voor de ouder moet voelen. Want als ouder gaat het om je kind. Ik wens je tevens wel heel veel succes met alles. En voor degene van deze blog. Ik herken je. En jij mag je helemaal uitspreken zoals jij dit wilt. Wij als kinderen van, moeten altijd al op onze woorden passen. Dit is jou gevoel en jou bericht! Heel veel succes
Anoniem
En net als met deel 1 lees ik mijn eigen verhaal. Ik weet ook nog zo die schrik toen ik haar vond. Dat hoort een kind nooit mee te maken. En nu ben ik 48 en zijn 69 en is alles nog steeds hetzelfde. Alweer weken zorgen, angst en stress. Wat gaat ze doen, wat we weer voor telefoontjes krijgen. Hulpverlening heeft de handen van haar afgetrokken. Gebed zonder einde…….
Anoniem
Wat heftig zeg! Wij zijn inmiddels uit deze cirkel gestapt en hebben na veel ellende en een groot incident voor onszelf gekozen, het geeft ons ontzettend veel rust maar dat is natuurlijk voor iedereen anders.
Anoniem
Helaas herkenbaar van m'n stiefmoeder . Maar ook mijn partner . Een dan maar denken dat t aan mij ligt dat ik er niet tegen kan . Hoofdstuk stiefmoeder is afgesloten . Maar van mijn partner nog niet . Hij heeft t lang gedaan met de diagnose bipolair stoornis . Nu blijkt t ass te zijn . Waardoor hij beter hulp krijgt. Hij is 68.
Anoniem
Ja het is heel lastig om mee om te gaan, ik kon het niet meer. Bij mijn moeder is ook een bipolaire stoornis geconstateerd in combinatie met manisch depressief. Fijn dat hij nu betere hulp krijgt!
Mama.chell
Jeetje wat een heftige tijd is dit voor jullie geweest. Ik werk zelf in de psychiatrie.
Anoniem
Ja het is zeker ene heftige tijd geweest, maar het heeft mij wel gevormd tot wie ik nu ben! 🤎