Je moet weg..

Je vader is wanhopig, boos zelfs. “Hij moet weg! Ga met hem wandelen, ga met hem rijden, zet hem in de schuur, als hij maar weg is. Hij schreeuwt het hele huis bij elkaar!” Het is 22.00 uur ‘s avonds en je bent al ruim 20 minuten hysterisch aan het krijsen in de woonkamer. Het zal niet lang meer duren voor je zus ook wakker wordt. Dat kan niet gebeuren. Dat mag niet gebeuren. Dan moet ik weer naast haar gaan liggen tot ze slaapt en dat gaat ze nooit doen als jij zo hard schreeuwt. “Ik neem hem wel mee” roep ik boos naar je vader. 

Ik kleed je warm aan, het is december, en ik zet je in de maxi cosi. Nu moeten we de gang door, de voordeur uit. Maar ik krijg je met geen mogelijkheid rustig. Je vader doet alvast de voordeur en de autodeur open. Als hij klaar is, trek ik een sprintje met je de auto in. 

Ik rijd gewoon de snelweg op. Ik zie wel. Als het goed is, slaap je 45 minuten. Ik moet dus zodra je slaapt wel omkeren, anders word je misschien al wakker voordat we thuis zijn. Hoe lang ben ik al aan het rijden? Waarom schreeuw je nog? Baby’s worden toch rustig van autorijden? Misschien moet ik de snelweg af. Ik rijd een dorp in. Nee hè, je schreeuwt nog harder. Terug de snelweg op. Er lijkt geen einde aan je geschreeuw te komen. Er is wat met je? Je kan toch niet als baby zo hard en zo lang schreeuwen. Heb je pijn? Honger? Moet ik weer terug. Je had net ook niet heel lang gedronken. Maar ik kan je niet schreeuwend mee naar binnen nemen. Houd alsjeblieft op. 

Na ruim een half uur word je iets rustiger. Ik niet, ik ben he-le-maal gespannen, op, moe gestreden. Ik wil dit niet meer. Ik wil jou niet meer. Ik wil je wel, maar ik wil je niet, snap je? Wie heeft bedacht dat een tweede kind leuk is? Ik bel m’n nicht op, die heeft er ook twee. Ze vertelt me dat ze het herkende van een vriendin: depressieve vader, wanhopige moeder, jaloerse peuter en een huilbaby. Haar vriendin had alles gedaan: osteopaat, huisarts, niets gevonden. Wat er moest gebeuren: de kleine baby moest uit de situatie gehaald worden. Even naar iemand anders brengen. De baby ervaart geen stress van zijn ouders en omgeving, de peuter heeft zijn ouders weer voor zichzelf en de ouders kunnen weer even lucht halen, zichzelf zijn. Ja leuk plan, maar wie kan ik in ‘s hemelsnaam opzadelen met mijn huilbaby? Zeg maar gerust, krijsbaby. 

Zodra ik ophang ga je weer harder huilen. Ik rijd toch al bijna een uur rond. Zal je dan toch niet moe zijn? Je hebt honger. Het kan niet anders. 

Zodra ik voor rijd, bel ik je vader of hij vast de voordeur open wil doen. “Slaapt hij nog niet dan? Wat is er mis met die duivel?” Dit is een discussie voor later. Eerst moet ik zorgen dat je je voeding krijgt. Want je hebt honger. Toch?