11 maanden geleden
It takes a village to raise a child..
MOEder van 2: 6 jaar en 14 maanden
Even klagen en weer door. Maar dat klagen kun je de dag van vandaag niet meer maken. Je hebt zelf voor kinderen gekozen, 1, 2, 3 of meer. Het is niet omdat je inderdaad zelf voor deze kinderen hebt gekozen dat je het soms niet zwaar mag vinden, dat je niet even mag klagen. Toch hoor je dit veel; klaag niet, je mag gezegend zijn dat je kinderen hebt. En echt, ik ben gezegend. Ze zijn het mooiste wat mij in heel mijn leven is overkomen. Maar klagen mag ook wel even. Ons jongste slaapt nog steeds niet door. Soms een enkele nacht maar meestal niet. Heeft het de laatste weken heel erg lastig met zichzelf en enkel op de arm bij mama ( ik ) is goed genoeg. Er mag bij zijn wie het wilt maar het gekrijs stopt niet tot hij bij mij is. Even naar de wc, patatjes schillen of de was plooien zijn ondertussen een hele opgave geworden. Ondanks dat we de beste grote zus hebben voor hem die echt enorm veel doet om te helpen, ze haalt de hele truckendoos boven als ik het vraag, is dit het meest van de tijd niet genoeg.
Ze zeggen: it takes a village to raise a child. En dit is echt zo. Meer en meer ondervinden we dat. Maar die villages zijn er niet meer, iedereen heeft zijn eigen dingen, zijn eigen ballen om in de lucht te houden. Dus zijn we op onszelf aangewezen. Het kind word altijd opgevangen, maar als mama ( of papa ) ben je op jezelf en partner aangewezen. Geen village, soms eens geluk met een logeernachtje, maar op 1 nachtje haal je niet alle schade in.
Dus aan alle ouders, de tropenjaren zijn echt een ding. Neem alle hulp aan die je kan krijgen en durf er vragen ook. Voor de nieuwe ouders, ouders met oudere kinderen, ouders met sterretjes of zorgenkindjes. Al die gevoelens die je soms voelt mogen er zijn. En het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Dus zoek je een village, mensen op wie je kunt rekenen. En probeer soms gewoon een beetje los te laten.