"Ik sta op stand-by. Houdt dit ooit op?"

Ik heb pijn. Nog steeds. Houdt het ooit op? Kan ik iets meer doen? Ik ga maar door. Doe mijn uiterste best. Ben ik wel goed genoeg? Kan ik beter?

Geef het tijd wordt gezegd. Ga door je doet het goed. En toch… Wat weten zij nou? Moet ik op hun woord geloven? Of gaat er echt iets mis?

Dit schreef ik vlak na mijn kraamtijd. Zo'n 7 weken na mijn 2de bevalling. Een bevalling die super snel en goed ging. Een bevalling zoals ik had gehoopt dat hij zou gaan. Dus wat had ik nou te klagen? Ik probeerde optimistisch te zijn. Anderen te vertellen over de fijne dingen. Maar ergens diep in mij schuilde er angst, wanhoop en verdriet.

. 

Soms weet je het even niet meer. Blijft de trein maar doorgaan. Wil je uitstappen maar lukt het niet. Ik wil schreeuwen. Huilen. Maar mijn stem lijkt bevroren. Mijn tranen opgedroogd. Ben ik er nog? Of ben ik zover doorgegaan dat mijn ziel kleine beetjes sterft?

Hoe kom ik eruit? Kan ik springen uit deze denderende trein? Kan ik mijn mond houden? Of belangrijker wil ik mijn mond houden? 

Ik zat in een bubbel. Mijn eigen baby bubbel. Of misschien maakte ik mezelf dat wijs. Ik voelde mij alleen. Ik was moe tot op het bot. Het leek alsof ik mijn baby niet begreep en alles wat goed leek te gaan ging steeds minder. Mijn lijf deed zeer. Nog steeds. Dit was toch niet zo erg bij de eerste?

Alle angsten kwamen naar boven. Kan ik wel moeder zijn van twee? Kan ik wel mijn aandacht, geduld en liefde zo delen? Heb ik geen voorkeur voor één van beide? Ik probeerde uit alle macht het beste te doen.

Ineens besefte ik het. Ik ben niet mezelf. Ik was alles en niets tegelijk. Ik deed mijn uiterste best. Speelde mooi weer terwijl het eigenlijk stormde. Maar voor wie? Waarom hield ik de schijn op? De waarheid mag er ook zijn toch? 

Mijn lijf deed gewoon nog zeer. Hallo, het was PAS 7 weken geleden. En mijn baby kwam er in een sneltrein vaart uit dus niet meer dan logisch dat het even tijd kost. 

Daar buiten was dit kind totaal anders als de eerste. En dat viel even erg rauw op mijn dak. Ik dacht dat ik alle trucjes wel kende maar blijkbaar waren we erg verwend met de eerste want niks leek te werken bij de 2de. En dat maakte mij wanhopig. Verdrietig zelfs. Want hoezo snapte ik mijn kind niet? Dit was toch mijn taak? Dit moest ik toch aanvoelen als moeder? Maar niks bleek minder waar. Ik moest het hele handboek opnieuw uitvinden. En dat was zwaar! Mentaal maar ook fysiek. Want waar begin je?

Ik had mezelf in stand-by gezet. Vergat dat al deze gevoelens er mogen zijn. De angsten, de pijn, de wanhoop en het verdriet. Alles gaat samen met de liefde van een nieuw kind. En hulp vragen is daarin geen schaamte. Die stap was groot. Te groot. Nu weet ik dat dat soms de enige optie is. En dat het geen schaamte hoeft te zijn maar juist een gave. Een gave om even los te laten. Om even op te laden. Te voelen wat je voelt zonder maar eindeloos door te gaan. Niet weten wanneer te stoppen. Het is oke om tijd te nemen voor jezelf. Zeker als nieuwe moeder. Ja, ook al is het je 2de kind. Misschien dan des te meer! 

Lees meer op www.eerlijkeklets.nl

Of volg mij op Instagram

Trending op Mamaplaats: We werden niet serieus genomen door het ziekenhuis..