1 jaar geleden
Mijn bevallingsverhaal
We werden niet serieus genomen en naar huis gestuurd!
Om te beginnen neem ik jullie eerst mee terug naar toen ik 36 weken zwanger was. Op een vroege ochtend had ik opeens bloedverlies. Knalrood. Niet bepaald veel, maar wel vreemd. Mijn partner en ik waren hier best van geschrokken, maar we maakten ons niet direct zorgen. We gingen die middag lunchen bij mijn schoonouders. Toen we daar eenmaal aankwamen merkte ik dat mijn bloedverlies nog niet opgehouden was. Omdat ik toch een beetje ongerust was, belde ik de verloskundige op. De verloskundige stelde me een aantal vragen, en als reactie op mijn antwoorden, gaf ze al vrij snel aan dat ze liever even langs kwam om alles te controleren. Boven, op de slaapkamer van mijn schoonouders, heeft ze een checkup gedaan. Ze wilde ons voor de zekerheid toch doorverwijzen naar het ziekenhuis. We zijn dan ook direct vertrokken.In het ziekenhuis werd ik aangesloten aan een ctg. De hartslag van de kleine was helemaal in orde. Mijn eigen hartslag ook. Al had ik wel een hogere bloeddruk dan normaal. De gynaecoloog in het ziekenhuis heeft vervolgens nog het bloedverlies onderzocht. Tijdens het onderzoeken verloor ik nog meer bloed. Ik weet wel dat ik een gevoelige baarmoedermond heb, maar dit had ik niet verwacht. "Je hebt al 2 cm ontsluiting", vertelde ze ons. "In verband met je hoge bloeddruk, het bloedverlies en de weeënactiviteit die we hebben waargenomen via de ctg willen we je voorlopig hier houden", vervolgde ze.Oei. We moesten in het ziekenhuis blijven. Inmiddels was het alweer 17:00 uur. Mijn partner is nog naar huis gereden om spullen te halen. Gelukkig wonen we dichtbij. Er werd een kamer voor ons klaargemaakt en we mochten nog iets van het avondeten bestellen.Diezelfde nacht kreeg ik flinke krampen. Het bloedverlies was nog aanwezig, maar al minder. Mijn bloeddruk bleef hoog. Meerdere, lieve medewerkers van de afdeling kwamen regelmatig kijken. Even leek het alsof de kleine al ging komen. Maar de (voor)weeën zette niet door.Uiteindelijk zijn we 3 nachten in het ziekenhuis geweest. We mochten weer naar huis toen het bloedverlies gestopt was, en mijn bloeddruk stabiel.Daarna heb ik 2 weken lang last gehad van flinke krampen en steken. Met 37+4 weken hebben we in de nacht de verloskundige moeten bellen. In de ochtend is ze langsgekomen. Mijn baarmoederhals was al verweekt. De kleine lag goed vast in het bekken. Ik werd gestript. Nog even volhouden. Dit was nog niet het begin.Vervolgens heb ik 3 nachten niet kunnen slapen. De krampen bleven aanhouden. En ik was onrustig. Ik kon mijn draai niet vinden. Ik was vermoeid. Uitgeput.Met 37+7 weken, na een nacht timen van de weeën, hebben we nogmaals de verloskundige gebeld. Vroeg in de ochtend stond ze aan de deur. "Kimberly, je zit nu op 4 cm ontsluiting", riep ze. Tevens had ik ook weer een hoge bloeddruk, terwijl deze de gehele zwangerschap goed was. "Ik ga jullie doorverwijzen naar het ziekenhuis".In het ziekenhuis werden we echter niet serieus genomen. Opnieuw lag ik aan een ctg. Er was duidelijk flinke weeënactiviteit te zien. Ik moest mijn urine laten onderzoeken, omdat ze dachten aan een zwangerschapsvergiftiging. Na lang wachten, bleek het urine onderzoek niet goed te zijn gegaan. Ze waren het kwijtgeraakt. Wederom opnieuw urine afgegeven. Dit keer was het geen zwangerschapsvergiftiging, maar werd er uitgegaan van een blaasontsteking. Een blaasontsteking kan ook weeën veroorzaken. Ik wist zeker dat ik geen blaasontsteking had. Bizar. Na zo lang wachten, werden we weer naar huis gestuurd. Ik mocht die avond terugkomen om slaapmedicatie te krijgen zodat ik tenminste een nacht kon doorslapen.Diezelfde avond, ongeveer 3 á 4 uur later, had ik weer erge krampen. Het voelde anders dan de afgelopen weken en dagen. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Mijn partner zag dit gelijk aan me, en belde het ziekenhuis op om te vragen of we al eerder terecht konden. "We hebben geen verloskamer meer vrij, er is momenteel een patiëntenstop", klonk het aan de andere kant van de telefoon. Mijn partner bleef aandringen, aangezien ik inmiddels ineengekrompen tegen de tafel aanleunde. "Dan kom maar, tot zo".Toen we in het ziekenhuis aankwamen, en ons op de afdeling van het geboortecentrum meldde, werden we meteen naar een verloskamer gebracht. Nederland speelde die avond tegen Argentinië. Mijn partner heeft de wedstrijd nog kunnen volgen, daarna vond ik het wel goed geweest, en moest de tv uit. Er kwam een andere gynaecoloog binnen dan eerder die middag. Deze gynaecoloog was verbaasd dat ze ons hadden weggestuurd. Ze vertelde ons ook, dat er helemaal geen sprake was van een blaasontsteking. "Je gaat vandaag of morgen bevallen", waren haar woorden. Wat een opluchting! Eindelijk iemand die ons wel serieus nam. Emotioneel keek ik mijn partner aan. Straks is ons kleine mannetje hier.Omdat mijn vliezen nog niet waren gebroken, hebben ze dit in het ziekenhuis gedaan. Ik heb hier eigenlijk helemaal niets van gevoeld. Behalve de plas water die al snel verscheen.Na het breken van mijn vliezen ging het snel. De weeën kwamen steeds sneller, en werden steeds heftiger. Ik zat op een grote yogabal toen mijn moeder onze kamer binnen kwam. We hadden afgesproken dat mijn moeder bij de bevalling aanwezig mocht zijn. Zo’n speciaal moment wilde ik écht met haar delen.Ik had mezelf voorgenomen om de bevalling zonder pijn medicatie te doen. Echter heb ik uiteindelijk toch om een ruggenprik gevraagd. Het duurde nog een uur voordat ik deze ook daadwerkelijk kreeg. Dat was wel even pittig. Ook al heb ik best een hoge pijngrens. Ik zat op dat moment al op 7 cm ontsluiting.Na het krijgen van de ruggenprik voelde ik helemaal niets meer. Ik heb zelfs nog even kunnen slapen. Ik werd wakker van pijn in mijn rug. Rugweeën. De ruggenprik, was na één uur al uitgewerkt! De gynaecoloog kwam weer binnen en ging de ontsluiting meten. 10 cm! Het persen kon beginnen!Ik was al een tijdje bezig met persen. De hartslag van de kleine daalde op een gegeven moment. Ze waren bang voor zuurstoftekort. Ze wilden bloed bij de baby afnemen door een krasje in het hoofd te maken. Aan de hand van de zuurgraad konden ze zien hoe het met de baby ging. Mijn partner mocht door een koker kijken, en kon al zien dat onze baby een flinke bos haar had. Inmiddels was de kamer gevuld met een stuk meer mensen dan waar we mee waren begonnen. Verschillende kundige medewerkers schoten te hulp. Ik moest een tandje bijzetten, anders werd onze kleine man gehaald door middel van een (spoed)keizersnede. Dit was iets wat ik totaal niet wilde. Ik bleef dan ook kalm, en deed precies wat er van me gevraagd werd. Na (in totaal) 70 minuten persen was hij er dan eindelijk. Om 06:51 uur. Hij is ter wereld gekomen met een beetje hulp. Net even een laatste zetje. Met een vacuümpomp. Onze kleine man wilde ons maar al te graag ontmoeten, 2 weken eerder dan verwacht. Hij was er klaar voor. Maar mijn lichaam blijkbaar nog niet helemaal.Ik nam hem aan, en legde hem op mijn borst. Veilig en warm. Zo klein en teder. Daar was het eerste huiltje. Teken van leven. Een onbeschrijfelijk gevoel. Het beste gevoel dat er is.Ik was zo aan het genieten van dit moment, dat ik niet meer doorhad dat ik inmiddels gehecht werd.We hebben dit samen gedaan. Mijn moeder, partner en ik waren een ontzettend goed team. Zo dankbaar ook voor al het kundig personeel in het ziekenhuis, en de lieve dames van het verloskundigcentrum die ons in de zwangerschap hebben begeleid. Ondanks deze pittige bevalling, heb ik het niet als heftig ervaren. Ik ben rustig gebleven, heb gedaan wat nodig was, en heb het allermooiste "bezit" in handen. Ik kijk hier totaal niet traumatisch op terug en het schrikt me niet af, mocht ik ooit nog eens zwanger mogen raken van een tweede kindje.
