Ik denk: ‘Ik krijg kanker en ik ga dood’

Na een verschrikkelijke week in spanning voor opnieuw een MRI van mijn borsten ben ik het zat. Ik moét het weten. 

Mijn moeder is draagster van het BRCA-1 gen en ik als dochter heb 50% kans om ook draagster te zijn. En daarom heb ik sinds ik 25 ben elk halfjaar een controle van mijn borsten. De ene keer een MRI, de andere keer een gewoon onderzoek en deze keer een mammografie. En deze keer, trek ik het niet meer. Na ruim 4 jaar onderzoek grijpt mij de onzekerheid steeds meer naar de keel. 

De spanning omtrent de onderzoeken, wordt me gewoon domweg te veel. Ik slaap slecht en bij elk bobbeltje of oneffenheid maak ik me zorgen. Misschien is het omdat ik de leeftijd van mijn oma nader. Zij overleed op 31-jarige leeftijd aan borstkanker.

Dus na de controle, die goed blijkt te zijn, besluit ik om me te laten onderzoeken.

 En weken later is daar ineens die brief. De brief met de uitslag.

Ik durf hem niet open te maken nu ik alleen thuis ben. Ik wacht tot mijn man thuis is en maak dan de enveloppe open. Ik trek de brief uit de enveloppe. En daar staat het. 

…wel sprake is van het BRCA-1 gen…’ 

Ik lees het opnieuw. En daarna nog een keer opnieuw. En nog eens, maar nee. Het staat er echt. Ik ben gendraagster. Ik voel een brok in mijn keel, er ontstaat een beklemmend gevoel op mijn borst. Het is alsof mijn bloed uit mijn gezicht trekt. En even later barst ik uit in tranen. Deze uitslag komt binnen als een mokerslag. ‘Ik krijg kanker en ik ga dood.’ Is het eerst wat mij te binnen schiet en deze gedachten kan ik even niet meer los laten. 

Ik huil. Ik tril. Ik word ineens ontzettend bang. Ik wil vluchten maar ik weet niet waarheen. Ik bel mijn moeder, mijn zus. Mijn vriendinnen. En ik begin te lopen. Weg. Weg van hier. Weg van deze ellende. Ik wil niet dood. Ik wil geen kanker. 

Een paar dagen later is het allemaal wat geland. En ik besluit er voor te gaan. De onderzoeken vind ik zwaar. Voor mijn gevoel ‘wacht ik tot het mis is’. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar mijn inziens heb ik geen andere keus dan me preventief te laten opereren. Ik ga dit doen. Ik kan dit.

Na de operatie, word ik wakker. Ik voel me een gezegend mens, wanneer ik denk aan mijn oma die 3 jonge kinderen achter moest laten. Ik voel dankbaarheid voor het feit dat de operatie gelukt is, en ik huil. Ik huil van geluk. Maar wanneer de avond aanbreekt, huil ik ook van verdriet. Ik huil wanneer ik mezelf zie in de spiegel. Ik huil om wat ik mis. Mentaal vind ik het zwaar. Zwaarder dan ik toegeef. Het praten met anderen hierover, is toch lastig. 

Maar wanneer ik thuis kom en mijn 3 kinderen vast kan houden, ben ik dankbaar dat ik deze keus kon maken. 

-17/9/21-

Wellicht zit je ‘in het zelfde schuitje’ - Wanneer je vragen hebt of behoefte aan gesprek, stuur gerust een berichtje! (Via hier of insta)

Over BRCA-1:

De kans op het krijgen van borstkanker gedurende je leven neemt toe vanaf de leeftijd van 25 tot een percentage van 60-80% 

De kans op eierstokkanker neemt toe vanaf de leeftijd van 35 tot een percentage van 30-60% 

Trending op Mamaplaats: Stilgeboorte: "Het idee dat hij levenloos in mijn buik zat vond ik verschrikkelijk"