Ik heb mijn kind naar een woongroep gebracht
Tranen met tuiten huilde ik, maar ik kon niet anders
Er werd mij gevraagd of ik eens een stukje wilde schrijven over mijn ervaringen. Oftewel: de achtbaan waar we in zitten vanaf dat mijn zoontje een jaar of 5 was.
Mijn heerlijke ventje, zo welvarend rond van de borstvoeding. Een mama's kindje. Je wilde niets liever dan op schoot zitten.
Toen begon het eerste stukje van loslaten: de peuterspeelzaal en kleuterklas. Hij kon niet goed praten, hij kon niet blijven zitten op zijn stoel, niks kwam aan. Pesterijen. Gehoorproblemen? Nee na onderzoek bleek hij ASS en ADHD te hebben. Hij was een beetje anders dan de rest.
Hoe zeer het dan doet dat andere ouders toekijken op het schoolplein en hun kinderen niet tot orde roepen als het treiteren gaande is. Toen is uiteindelijk de beslissing gemaakt. Je was beter op je plek op een cluster 4 school.
De allereerste keer dat je met dat busje op werd gehaald, ik heb mij zo flink gehouden en ben zo kapot gegaan daarna. Dat wil je niet. Je kleine ventje van 5 meegeven aan een chauffeur naar een nieuwe plek.
Wat een lange dagen waren het. Hoe dan ook, uiteindelijk had je je draai gevonden. Maar al snel had je door, ik wil niet anders zijn. Ik wil bij de 'normalen' horen. Ze zijn hier maf op school. Want ja, je viel er tussenin. Je had heel goed door dat waar je op school zat niet de normale school was.
Toen kwam de puberteit. Een gewone school moest het zijn en dat werd het. Eindelijk sociale contacten in je eigen woonplaats. Ik was zo blij voor je!
Maar, wat zag ik je veranderen... Zo erg dat ik de moeilijkste keuze, waarvan ik nooit had verwacht het had te kunnen maken, moest maken. Het kon niet langer. Liegen, stelen, versmeren op je kamer, aanhoudingen. Alle aandacht eiste je op. Je zussen leden eronder. Als ik alleen was geweest, had ik het misschien nog volgehouden, maar ik moest met hen rekening houden.
Wat een hel om je weg te brengen naar de woongroep. Gelukkig in onze eigen woonplaats. Tranen met tuiten heb ik gejankt. Ik heb je kamer nog ingericht en schoongemaakt en moest daarna hopen op de goede zorg. En therapie. Na alle soorten therapie die wij als gezin al hadden gekregen. Maar wat is dat een koude kermis geweest.
Toen ik je wegbracht waren er een paar echte 'moederfiguren' in het huis die een warm gevoel gaven. nu zijn wij een jaar verder. Geen enkele therapie gekregen. De moederfiguren hebben ontslag gekregen, zij vertelden mij al gauw: "Je moet je zoon hier weghalen." Zij waren eerlijk. Het was een organisatie die het vooral ging om geld binnen halen. Nu zijn er alleen maar begeleiders zzp-ers van arbabische achtergrond. Ik ben niet rassistisch, maar de balans is hier doorgeslagen. spreken in jou bij zijn die taal over jou. wat enorme irritaties bij jou opwekt. Zo erg zodat wij binnekort mogen naar het gerechtshof omdat je een van hen hebt mishandeld. terwijl je hebt aangegeven, dit gaat niet meer. kleineringen etc. Er is vaak geen eten in huis. met lege maag naar school. S'avonds willen ze alleen halal koken. Ze geven je alle vrijheid. nemen je mee naar masage salons?? hoe raar? weten niet waar je het hele weekend bent. Wholla want ja mevrouw wil je dat we hem aan een touwtje leggen? Ik kom er wel eens en dan vraag ik mij af, wie is hier een begeleider of wie een client? Dat is niet duidelijk. je wordt aan gesproken met "Jo" en een kanaaleiland dialect. Deze woongroep heeft inmiddels een gedoogdbeleid. De gemeente zal ze straks niet meer financieren zo slecht. melding gedaan bij ministerie van volksgezondheid. maar daar beland je op de stapel.
Maar het is nu kiezen tussen twee kwaden. Of daar weg, en waar kom je dan terecht? Er zijn gewoon geen andere opties dicht bij. want wij hebben nu de school en stage zo goed geregeld. Anders kom je weer verder weg. Lieverd zullen wij het dan weer thuis proberen? maar dat wil je niet. Ze hebben je een vette vis voor gehouden. je mag met een weekbudget van 50 op je zelf in een appartement. Hoe tof vind je dat. maar je hebt geen hulp gekregen en die heb je zo nodig. Op je zelf wonen? daar ben je nog lang niet aan toe. Je maakt dus de moeilijkste keuze van je leven en je kind komt bij geld opstrijkers terecht. want je mag er aan het werk zonder diploma. maar wel als ervaringsdeskundige. blijkbaar. Ze zijn er op uit dat je deze zomer 18 wordt en ik niks meer over je te zeggen heb. Mijn lieve kleine ventje, je glipt door mijn vingers. Houd je alsjeblieft nog even aan mij vast.
Anoniem
Wat zul jij n spijt hebben
Anoniem
Vreselijk, zo'n machteloos gevoel... wij zijn erg tevreden ohnee Yes We Can Clinics! Hele intensieve therapie, maar wel oprechte hulp en goede nazorg. Sterkte gewenst! Er is maar 1 ding waar je moet veranderen en dat is alles
Anoniem
Vreselijk, je voelt je machteloos...
Anoniem
Met onze probleemzoon zo'n beetje alle opvang en gvt's gehad. Tot hij terecht kwam bij st.profilla zorg. Geweldige liefdevolle opvan en meedenken wat voor de client het beste is. Onze zorgen over hem kunnen we voor een groot deel loslaten
Ik ben daar net naar aan het kijken. Het klinkt goed. En in de buurt