1 jaar geleden
De wolk werd alleen maar donkerder en donkerder..
En niemand die precies wist wat ik doormaakte...
Daar kwam die dan, de brief vanuit het ziekenhuis, dat ik mocht komen bij de POP-poli voor de psychische klachten die ik heb gehad na mijn bevalling. Wat was die brief confronterend. Niet alleen om te lezen, maar ook om "de buitenwereld" eindelijk te vertellen hoe slecht ik mij daadwerkelijk heb gevoeld in de periode na mijn bevalling.
Ik heb alles behalve op een roze wolk gezeten. Het was een donkergrijze wolk, die naar mijn gevoel alleen maar grijzer en grijzer werd. "Maar iedereen zit toch altijd op die roze wolk, zei ik tegen mijzelf?" Ik maakte mijzelf wijs dat het (ooit) nog zou moeten komen en vertelde de buitenwereld niet hoe ik mij voelde. Niet eens de mensen die dichtbij mij stonden. Ik schaamde mij. Schaamde mij om anders te zijn. Mij anders te voelen dan alle andere moeders in mijn beleving.
Ik voelde verdriet en eenzaamheid van binnen wanneer er weer een nieuwe dag begon. "Waar is toch dat geluk en die blijdschap die ik zou moeten voelen, net als al die anderen"? Hoe meer ik er over na ging denken, hoe erger het werd. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik direct alleen weg wilde zodra mijn man thuiskwam van zijn werk. Ook al was het maar een stukje rijden of onnodig een boodschap halen. Even weg van alles was genoeg. Ook keek ik uit naar het weer mogen werken. Puur om voor mijn gevoel weer even Kelly te kunnen zijn, in plaats van continu "mama". Zo kon ik ontsnappen van hoe ik mij thuis voelde.
Er heerst naar mijn gevoel zo'n taboe op dit onderwerp... Ik weet inmiddels dat die donkere wolk vaker voorkomt, maar waarom wordt er zo weinig aandacht aan dit onderwerp besteed? Dit voedt alleen maar de gedachte dat je er alleen voor staat. En dat is ook precies de reden dat ik dit (met stiekem toch wel wat pijn en moeite) deel. Te delen om dit onderwerp te normaliseren. Te delen om andere moeders die ditzelfde ondervinden te zeggen "je staat er niet alleen voor". Dit gevoel mag er ook zijn. JIJ mag er ook zijn. Uiteindelijk, hoelang het ook duurt, komt alles écht wel weer goed.
Anoniem
Heel goed dat je je verhaal deelt. Ik heb deze keus ook gemaakt omdat ik me op het moment dat ik er middenin zat erg eenzaam onder voelde. Ik kon nergens lotgenoten vinden hoe hard ik ook zocht.. bij mij is het zo heftig geweest dat ik opgenomen werd toen mijn zoontje 2 maanden oud was. Ik ben nu ruim 2 jaar verder en ervaar nog altijd klachten helaas. Ik vraag me dan ook af in hoe verre ik nog “de oude” ga worden. Sterkte!
Anoniem
Heel herkenbaar, zelf nu voor de 3e keer zwanger maar helaas begint het bij mij al in de zwangerschap die donkere wolk, bij de eerste is dar ook na de bevalling doorgegaan, bij mijn 2e direct aan de bel getrokken en nu helaas bij de 3e weer een prenatale depressie , ik begrijp je gevoel van schaamte en idd er heerst heel veel taboe op, 1 troost de grootste boosdoener zijn je hormonen sterkte en de wolk verdwijnt echt een keer liefs
Anoniem
Ik ben ook voor de derde keer zwanger (naja eigenlijk vierde want heb vorig jaar februari een miskraam gehad) en mijn verloskundige heeft me doorgestuurd naar Eileen Engels die mensen behandeld met een postpartum depressie dmv een medicijn genaamd duphaston. Dit is een regulier medicijn wat ook gewoon door je huisarts voorgeschreven moet worden. Misschien iets voor jou ook? Je kunt meer vinden op www.kraamtranen.nl