Hormonen en spiraal, wat vind ik er nu van?

Zo’n anderhalf jaar geleden schreef ik deze post (link) over de spiraal die ons leven veranderde. Ik ging naar de huisarts met de vraag hoe ik meer rust in m’n hoofd kon krijgen. Ik werd zo onrustig van mijn hoofd die nooit stil stond, van m’n enorme pieken en vooral heel donkere dalen, iedere cyclus opnieuw. De huisarts adviseerde me destijds om als eerste stap een spiraal te laten plaatsen om de hormoonhuishouding stabieler te laten worden. Ik schreef er over. Een nogal persoonlijk inkijkje in ons bestaan. Nu, anderhalf jaar later, voel ik ineens weer de behoefte er over te delen. Want hoe staat het er nu voor? Ervaar ik nog hetzelfde? Dat zal ik jullie vertellen.

Het is dus anderhalf jaar na het plaatsen van de spiraal. Anderhalf jaar waarin ik in week 1 na het plaatsen al verschil opmerkte. Dit schreef ik destijds:

“En nu? Nu ben ik weer bij machte om dingen te overzien. Oké, tot op zekere hoogte dan, want ik kan gewoon niet plannen. Maar vooral mijn gevoel, mijn gedrag. Ik kan weer bedenken dat ik vroeg moet gaan slapen wanneer ik me een dag niet lekker voel. En ik sta werkelijk weer fris op de volgende ochtend. Het is niet meer dag in dag uit hetzelfde liedje en dezelfde donkere wereld. Er is weer licht en in een lichtere wereld kan je weer stralen. En wanneer je kan stralen, kan je veel meer handelen. Ik kan mijzelf weer zien. Ik kan voor mijzelf kiezen. Ik heb meer overzicht en dus veel meer rust. En dat was wat ik graag weer wilde ervaren: rust in mijn hoofd. Dit is zoveel beter. Beter voor mij, maar ook voor mijn gezin.”

Dit gevoel bleef. Dit gevoel is er nog steeds. Ik heb meer overzicht. Er is meer rust in mijn hoofd, dus in het gezin. Dat is zo belangrijk. Ik heb minder dalen, maar wat ik enorm jammer vind, ik heb ook minder pieken. Ik voel me zoveel vlakker. Ik schreef al eens dat ik m’n creativiteit kwijt was. En dat is ook zo gebleven. Helemaal weg is het niet, maar ik moet zoeken. Ik moet zoeken naar woorden, daar waar ze eerder zo op papier kwamen.

Ik schreef dat ik in een lichtere wereld weer kon stralen. De wereld is inderdaad lichter geworden en gebleven, de pikzwarte dagen zijn altijd uitgebleven, maar echt stralen? Bij vlagen. Ik heb niet het idee dat ik ineens de wereld aan kan. Maar goed, daar is ook meer voor nodig dan stabiele hormonen. Rust, genoeg slapen, gezond eten, bewegen dragen daar o.a. ook aan bij. Ik kan daarin wel nog steeds voor mijzelf kiezen. Niet altijd even goed, maar ik ben het wel blijven zien. Maar is dat nu direct gevolg van de spiraal? Dat is wat ik eigenlijk zou willen onderzoeken. Ik twijfel. Want als ik wil onderzoeken, zou ik moeten gaan ervaren hoe ik het leven ervaar zonder spiraal.

Ondanks de spiraal ervaar ik nog steeds heel duidelijk pieken en dalen. Ik weet precies wanneer ik weer richting een eisprong of menstruatie ga; ik ben chagrijniger, lustelozer, heb een korter lontje, voel me nog steeds down. Maar kan het overzien en er naar handelen. En dat is toch wat ik wilde? Dit schommelen hoort bij het vrouw zijn, maakt ons zo mooi en maakt dat ik baby’s mocht dragen. Dus dan is dit toch prima te accepteren?

Ik twijfel dus. Ik twijfel over het feit of ik de spiraal wil laten verwijderen of niet. Heb ik het er voor over om misschien weer diepe dalen door te gaan om vervolgens wel die fijne pieken te ervaren? Of word ik dan weer zo onrustig dat niet alleen ik, maar ook het hele gezin er onder gaat lijden?

Mijn melancholische zelf ken ik inmiddels wel zo goed, dat ik denk dat ik er ook op hele donkere dagen naar kan handelen. Maar ik vind het ook eng. Kan ik dat echt? Of gaan we er allemaal weer last van hebben. Ik twijfel. Ik weet het nog niet. Echt niet. Ik twijfel enorm. En bij twijfel, niet oversteken. Dus, voorlopig houd ik het vlak. Wie weet komt er een tijd dat ik weer in ben voor die bergetappe.

Ondertussen ben ik wel heel benieuwd naar jullie ervaringen? Iemand die zich herkent in m’n verhaal