Het verhaal van machteloosheid:

Ik wilde jullie graag eerst even meenemen in mijn gedachtensoep en hoelang het mij soms kost om één blog te kunnen schrijven. Uiteindelijk wil ik namelijk meer bewustzijn en begrip creëren voor gezinnen met een rugzakje, dus... Met de billen bloot! Deze keer heeft het mij van maandagochtend tot nu (woensdagmiddag) gekost omdat ik steeds afgeleid raak. En ja, ik heb bijna alle dagdelen wel even achter de laptop gezeten in de hoop verder te kunnen. Iets met ADHD. Men grapt vaak dat het Alle Dagen Heel Druk betekent maar zoveel is daar niet eens over gelogen. Ik heb in een eerdere blog al eens uitgelegd dat ik andere details zie als een ander en geen filter heb. Zowel voor uitgaande dingen als voor inkomend verkeer. Ik wilde bijvoorbeeld maandagochtend hieraan beginnen, dat deed ik ook. Later besefte mij dat er nog visite kwam, wilde eerst wat opruimen en stuitte via daar op nog honderd andere to-do's: beneden was een bom ontploft, Finn is al vanaf zaterdag ziek. Dus om te voorkomen dat ik met een spugende dreumes steeds naar boven moest voor elke diarree luier, hebben we een paar dagen beneden geleefd en dat was te zien. Overal babyspullen, luiers, hoestdrank, neusspray, ORS, bakken om spuug op te vangen en zelfs een bak vol gebruikte luiers voor als we alsnog naar de huisartsenpost moesten en we die mee moesten nemen. Heerlijk chaotisch! Daar gaat ADHD ook heel goed op... Niet dus. Oké, plan van aanpak. Hoek voor hoek. Eerst de tafel, dus hup. Verschoonspullen naar boven. Eenmaal boven bedenk ik mij dat zijn bed nog verschoond moet worden, dus heb ik het bed afgehaald en de spullen in de wasmachine gedaan. Oh shit! Er ligt nog wat beneden. Dan kom je beneden, word je weer overrompeld door de troep. Pffff... Even een sigaretje roken. Finn slaapt even in de box dus dat kan wel. Terug binnen dat dingetje mee naar boven, wasmachine aan en ik moet mijzelf dan echt verplichten weer terug te gaan naar zijn kamertje. Niet omdat ik niet wil, maar omdat mijn hoofd de andere kant op wil. Geen filter, weet je nog? Terug naar het bedje van Finn dus. Op jacht naar beddengoed. Nergens te vinden, dat zal wel in een andere kast beland zijn. Tijdens het zoeken valt mij op dat de commode een troep is, dus dat even opruimen. Dingen opnieuw indelen, omdat mijn oude indeling blijkbaar niet deugt met de wetenschap dat Silvén waarschijnlijk de komende dagen de helft niet weet te vinden en alles weer door elkaar belandt. Niet vergeten: Silvén vertellen hoe ik het nu ingedeeld heb!

HAHA.

Het is nu dus woensdag en ik ben het totaal vergeten om het hem te vertellen. Simpelweg omdat ik weer honderd andere dingen ben gaan doen naar aanleiding van wat ik zag. Note to self: Vanavond echt doen! Oh wacht, dat wordt hem waarschijnlijk weer niet, want hij komt rond 6 uur thuis en ik moet om kwart over 7 weer weg. Hmm... Achja, we zien wel. En anders gaan we weer op ontdekkingstocht door ons eigen huis, onszelf afvragend waar we alles gelaten hebben. Het is in ieder geval zelden saai hier!

Hoe kenmerkt mij dit als moeder? Ja, dat is eigenlijk heel logisch. Dat maakt mij een heel onzekere moeder. Een bange, maar toch krachtige en bewuste moeder. Eentje die op alles voorbereid wil zijn en vaak verder vooruitkijkt dan haar omgeving lief is. Soms is dat goed, maar soms ook niet. Vrijdag was het weer tijd voor een ritje psycholoog. Zij gaf mij een opdracht: op de ene zijde van een velletje papier staan een aantal van de angsten die continue door mijn hoofd spoken. Het moet een hoofdstuk gaan vormen. Aan de andere kant staat de titel van dat hoofdstuk. Iedere dag een paar keer per dag moet ik naar die angsten kijken, ze aangaan en niet wegstoppen. Aan de andere kant van het papier staat: 'Het verhaal van machteloosheid, angst voor pijn en verdriet.' 

Op de foto hierboven een 'greep uit het assortiment' van wat er vroeger naar mijn hoofd geslingerd werd. De ''plagerijtjes'' van de onschuldige kinderen op de basisschool en middelbare school. Hoe kan dit als een onschuldig plagerijtje gelden? Mede door ouders die zeiden: ''Mijn kind doet dit niet!''. Welnee, ik zal het allemaal verzonnen hebben... Ik zal het wel verzinnen dat ik nu met mijn 25 jaar nog elke ochtend voor de spiegel sta en hun stemmen nog altijd door mijn hoofd gonzen. 'Lelijk mokkel!' 'Echt niet lullig bedoeld hoor maar je ziet er vast beter uit met een beetje make-up.' 'Geeltand!' 'Lelijk schaap!' 

En de grootste, degene die tot op de dag van vandaag nog altijd immens veel pijn doet, ondanks dat ik ze het keiharde tegendeel heb bewezen:

Woorden. Doen. Pijn. Ik ben kapot! De continue angst en de machteloosheid maken mij nu tot op de dag van vandaag kapot en heel boos. Ik stoot mensen af, ik stoot mijn man af als hij als hij te dichtbij komt, want ik geloof nog steeds dat ik hem en ons zoontje niet verdien omdat ik daar te lelijk en te kapot voor ben. Hoe kenmerkt mij dit als moeder? Het maakt mij onzeker. Ik durf amper in de spiegel te kijken, ik vind mijn lichaam lelijk, de striae die de zwangerschap mij gaven en de extra kilo's die ik aankwam in de afgelopen jaren na mijn ongeluk. 

En ergens in mijn achterhoofd weet ik het. Die striae, dat zijn littekens van iets wat mij het aller mooiste cadeau gaf: Onze zoon. Het is het bewijs dat hij ooit in mijn buik zat, veilig onder mijn hart. Veilig voor alle pijn, al het verdriet dat hij ooit zal moeten doorstaan. Ik kan huilen als een klein meisje als ik mij besef dat hij waarschijnlijk óf gepest zal worden óf misschien zelfs wel een pester wordt. De continue angst, voor pijn en verdriet. Voor mijzelf maar ook voor mijn kindje. 

Lieve mama's en papa's die dit lezen... Ik wil via hier een oproep doen aan jullie. Als jouw kind een pester blijkt, doe iets. Ook als je denkt dat het een onschuldig plagerijtje is. Ook worden doen ongelooflijk veel pijn! De dingen die je op dat velletje papier ziet staan is denk ik 25% van alles wat er tegen mij gezegd is, in nog honderd andere variaties met genoeg scheldwoorden om 5 A4'tjes dubbelzijdig vol te zetten. Natuurlijk was ik zelf geen heilige, ik zal vast een irritant kind geweest zijn. Ik weet het niet meer want ik heb die periode verdrongen. Dat meisje heb ik weggestopt in een veilig hoekje, achter een kilometers dikke muur waar niemand bij komt. Uit angst voor de pijn en het verdriet en uit machteloosheid. 

Ja, ook voor de Atheïsten of anders gelovigen. Dit spreekwoord kan namelijk ook in andere vormen. Al aanbid je het Vliegende Spaghettimonster, Allah of Heilige Maria. Maar voor mij is het God, die mij een pakket gegeven heeft om te dragen. Ergens weet ik heel goed dat mijn angsten niet gegrond zijn, dat ik (althans, sommige dan) deze angsten gewoon aan de kant moet zetten. Ik weet dat ik soms spoken zie en niet bestaande beren op de weg. Maar door alles wat er gebeurd is, neemt mijn hoofd regelmatig een loopje met mij. Het klinkt alleen zoveel makkelijker dan het is... Ik weet ook dat ik mij niet achter mijn diagnoses mag verschuilen, van mijzelf in ieder geval niet. Maar het is zo makkelijk. Het voelt veilig, vertrouwd om niet uit die comfort zone te stappen. Om veilig binnen die muren te blijven. Op dat vertrouwde plekje waar voor jou geen angst, pijn of verdriet bestaat. Waar niemand bij je kan komen omdat je niet beter weet dan dat anderen jou schaden. Maar als je dit leest en je herkent het... Alsjeblieft, stap uit je comfort zone, zoek hulp en ga naar een psycholoog. Vraag om medicatie als je die nodig hebt. Het is geen schaamte om, om hulp te vragen. Het is een immense kracht om te weten dat je het niet alleen kunt. En ik moet het zelf ook hoor, ik moet stoppen met vrezen voor het lijden dat misschien nooit komt. 

Veni Vidi Vici
Venio Video Vinco

Ik heb het notabene op mijn eigen arm staan, voor altijd bij mij. Tijd om te beseffen dat ik er ook wel kom. Dat het tijd is om de vijanden van het verleden vaarwel te zeggen. 

Ik kwam, ik zag, ik overwon
Ik kom, ik zie, ik overwin

Met geloof, hoop en liefde. 

Trending op Mamaplaats: Baby op komst? Beide achternamen wordt mogelijk!