Het is niet alleen maar een roze wolk

Vanaf het moment dat ik zwanger was veranderde er iets bij mij. Ik ben best wel iemand die spanning opzoekt en niet snel bang/angstig is. Bungeejumpen, uit een vliegtuig springen, vulkanen beklimmen, yes I’m in. Hoe meer spanning, hoe beter! Maar vanaf het moment dat ik zwanger was veranderde dit. Niemand heeft het over de angst en spanning die je voelt tijdens je zwangerschap en vanaf de geboorte.

Tijdens mijn zwangerschap zat ik ook echt op een roze wolk. Zwanger zijn is fantastisch. Ik keek hier als kind al naar uit. Hoe mooi is het om als vrouw een kindje in je buik te mogen dragen. Tuurlijk hoor je verhalen over dat een zwangerschap zwaar kan zijn, denk aan misselijkheid, bekkeninstabiliteit vermoeidheid en dat soort dingen, maar niemand vertelt iets over de spanningen die een zwagerschap en mama zijn met zich mee brengt.

Doordat ik zwanger was van een tweeling viel ik gelijk onder een risico zwangerschap. Ik stond onder toezicht van het ziekenhuis en ruilde mijn verloskundige in voor een gynaecoloog. Ik weet het nog goed, ik werd gebeld voor een telefonische intake en tijdens dit gesprek werd ik gewezen op wat er allemaal wel niet fout kan gaan. Ik kan je vertellen dit was een hele waslijst. Natuurlijk is het belangrijk om dit te weten, maar als je net zwanger bent en helemaal euforisch bent, is dit niet heel fijn om te horen. De uitspraak rondom de NIPT test vergeet ik ook nooit. “De kans dat er iets mis is met het kindje, is heel klein. Maar ja de kans op een tweeling is ook heel klein”. Juist bedankt, dat is precies wat ik wilde horen, pff zat ik dan met dikke tranen. Ze bedoelde het natuurlijk niet slecht, maar dit soort opmerkingen komen wel even binnen. We besloten toch om de test te doen, maar wat was ik gespannen. Ditzelfde gevoel had ik ook bij de 13 en 20 weken echo. De echo’s waarbij ze onderzoeken of er eventuele afwijkingen zijn.

Doordat ik onder toezicht stond had ik in het begin zo ongeveer elke week een echo. Ik vond dit superfijn, aangezien ik ze nog niet kon voelen, vond ik het erg geruststellend om ze te zien en te horen. Maar na 16 weken hoefde ik niet meer elke week terug te komen, maar om de 4 weken. Dat was ik niet gewend, ik voelde de meisjes heel soms, maar doordat mijn placenta’s aan de voorkant lagen, was dit lastiger te voelen. Gaat het nog wel goed met de meisjes, klopt hun hartje nog? Dit geeft best wel wat spanning. Vanaf het moment dat je van hun bestaan afweet, betekenen ze al zoveel voor je, dat is haast niet te bevatten als je dit zelf nog iet hebt meegemaakt. Vanaf ongeveer 22 weken voelde ik ze dagelijks en was dit stukje angst ook weer minder.

Totdat ik bij de echo rond 28 weken hoorde dat Saige niet goed groeide. Ze was afgebogen van de curve en moest goed in de gaten gehouden worden. Ja daar zat ik weer, met dikke tranen. Ik moest weer elke week terugkomen voor een echo. De ene week werd de doorbloeding van mijn navelstreng gecontroleerd, de andere week haar groei. Dit waren spannende weken, maar gelukkig bleef ze wel groeien, alleen iets minder snel.

De meisjes kwamen gezond ter wereld, twee prachtige meisjes. In het begin hadden ze nog wel wat moeite met eten. Ze vielen beide zo ongeveer 10% af, wat een grensgeval is. Als ze niet snel zouden aankomen, moesten ze aan een sonde. We hebben wel 100 trucjes geprobeerd om de zuigreflexen te activeren en na een anderhalve week hadden de meisjes het eindelijk door. Ze begonnen de flesjes leeg te drinken en kwamen ook weer aan in gewicht. Wat een opluchting.

Ook nu zit ik nog regelmatig in spanning. We hebben zo ongeveer elke week het ziekenhuis/kinderkliniek of consultatiebureau gezien. Dan weer voor de aardbeienvlekken, dan weer voor een echo. Elke keer weer zit ik in spanning. Gelukkig heb ik twee vrolijke en lieve meisjes en lijken ze het super goed te doen! Maar ik denk dat je als mama je altijd drukt zal blijven maken om je kindjes. 

Leestip: 5x musthaves voor de kinderkamer