Geen klachten en toch baarmoederhalskanker

Weet je hoe frustrerend het is?

Als je geen klachten of pijn hebt en je baarmoederhalskanker blijkt te hebben.

Weet je hoe frustrerend het is?

Als dit gebeurd als je 30 jaar bent en in de bloei van je leven.

Weet je hoe frustrerend het is?

Als je kinderen van, op dat moment, 3 en 5 jaar dit mee moeten maken op hun jonge leeftijd.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat je amper tijd hebt om met je ogen te knipperen en ze binnen no time 7 en 10 jaar zijn.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat je al die tijd noodgedwongen meer met jezelf bezig moest zijn dan met je kinderen, om de hele kankerzooi te overleven.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat je na al die jaren intensieve zelfzorg eindelijk weer ruimte voelt in je hoofd maar je lijf niet mee wil.

Zo kwam ik vanmorgen bij de kaakfysio naar aanleiding van bruxisme (tandenknarsen en klemmen) in de nacht, wat ik al doe vanaf mijn 4 jaar. Na enkele knarsbitjes te hebben versleten in korte periode leek het volgens de tandarts tijd voor een volgende stap; kaakfysiotherapie.

De kaakfysio vertelde mij dat knarstanden/kaakklemmen vaak voorkomt bij wat gevoeligere mensen die last hebben met het verwerken van prikkels. En dat die prikkelverwerking (wat vaak in de nacht gebeurd) nauw verbonden is met tandknarsen/klemmen. In je diepe slaap knars/klem je vaak niet maar verwerk je wel. Wat blijkt, na wat onderzoek in mijn Fitbit; ik slaap maar kort diep. Dat verklaart voor mij meteen waarom ik zoveel bitjes verslijt en moe wakker wordt. Kortom teveel stress in mijn lijf. Overdag meer rust nemen zodat ik overdag al meer kan verwerken en wederom oefeningen.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat ik sinds kanker bewust bezig ben met ontspannen, meer rust nemen, tijd voor mezelf, wandelen, yoga, een boek lezen enz. En het dus nog niet genoeg blijkt.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat bijna elke zorgverlener bij wie ik kom, vraagt of ik misschien last heb van stress.

Weet je hoe frustrerend het is?

Als je in je hoofd klaar bent om weer met opleiding/werk te beginnen, maar je lijf geeft andere signalen af.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat dat plan wat je maakte als klein meisje over je volwassen leven, helemaal anders loopt dan verwacht. En dat je nu moet leven met de onzekerheid, omdat je niet weet of je ooit wel weer kúnt werken.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat het leven van iedereen zorgeloos (lijkt) en doorgaat en dat van jou gevoelsmatig stilstaat.

Weet je hoe frustrerend het is?

Dat allerlei leeftijdsgenoten op dit moment iets bereiken op carrièregebied en jij nog niet bijna.

Voor het eerst sinds mijn ziekte kan ik oprecht zeggen dat ik jaloezie voel. Jaloers op de gezondheid, onbezorgdheid en onbezonnenheid van anderen. Even wordt ik overspoeld met de negatieve gevolgen van kanker. Ik voel me boos, woedend en de tranen blijven stromen. Het leven na kanker is niet altijd makkelijk. Ik voel me niet altijd sterk. Vaak kan ik me focussen op alles wat het me heeft gebracht, dat voelt fijn en past goed bij me. Mijn valkuil is juist dat ik misschien te vaak de positieve kant belicht en de donkere kant niet wil zien en voelen. Want die doet pijn. Maar ook die gevoelens, juist die gevoelens mogen er zijn. Daarom nu een keer een wat “negatievere” blog van mij. Ik wil geen medelijden en zeker niet zielig gevonden worden. Wel wil ik eerlijk, open, puur en vooral echt zijn. Ik weet goed dat dit de situatie nú is. Misschien is het gewoon nog te vroeg en wil ik te snel. Alleen al mijn gevoelens, hoe vervelend en pijnlijk ook, ik moet ze doorvoelen om te groeien.

Viva la Vida!

Liefs Nicole

Trending op Mamaplaats: Handig: honden voelen aan wanneer je zwanger bent