En toen kwam Corona

De titel van deze blog is voor veel mensen waarschijnlijk een beetje vreemd, want Corona heeft zoveel teweeg gebracht in de wereld, vaak in negatieve zin. Zo ook voor ons, zakelijk gezien. Ik run samen met mijn man restaurant de Verdraagzaamheid aan de waal in Zaltbommel. We hebben een goed lopend, druk bedrijf met een groot team. En dan ineens moet je dicht, door een ziekte waar niemand iets over weet. Ik vond het heel ingrijpend dat alles ineens dicht was, want wat moest je gaan doen om je bedrijf overeind te houden en al je mensen aan het werk te houden. 

We moesten sluiten op 15 maart 2020, precies 1 week na onze bruiloft. Wat een geluk dat onze bruiloft nog door kon gaan…. Het heeft zo moeten zijn, denk ik dan maar. 

Persoonlijk gezien kwam Corona als een uitkomst. Mijn moeder ging binnenkort dood, wat had je anders nodig dan tijd. Diep van binnen was ik zo gelukkig dat ik deze tijd kreeg. Sinds de diagnose was ik me in allerlei bochten aan het wringen om maar elke dag bij mama te kunnen zijn. Daarnaast moest ik ook fulltime een bedrijf runnen, waar ik ook alle personeelszaken zelf doe. Ik ging op standje adrenaline en cijferde mezelf weg om alles voor elkaar te kunnen krijgen. Ik leefde voor mijn gevoel constant in 2 werelden waar ik 2 verschillende persoonlijkheden was. In de ene wereld de verdrietige, wanhopige en angstige ik. In de andere wereld de vrolijke, ondernemende, sterke ik. Dit maakte mij zo ontzettend moe en in de war maar voor de buitenwereld had ik altijd dat vrolijke masker. Alsof ik altijd in control was. 

Van een Corona crisis wordt je creatief. We verzonnen take away maaltijden, een take away koffiekraampje, een cadeaubonnen actie en een aantal medewerkers hebben zelfs hele meubels gemaakt. Ook verbouwden we onze bovenzalen en toiletten. We probeerde er het beste van te maken, want stilstaan is achteruitgaan. Ondanks alles wat er in mijn persoonlijke leven gaande was, gaf het me zakelijk juist energie om te presteren. Hier leek ik nog enigszins de controle te hebben, maar in mijn prive leven, overkwam alles me en kon ik op geen enkele manier ergens controle op uitoefenen. 

Vandaag de dag ben ik nog meer perfectionistisch en in control dan ik al was. Ik probeer alles zo krampachtig vast te houden dat het soms pijn doet. Dat is mijn enige manier om te “overleven”. 

De corona crisis bracht ons tijd en ruimte voor allerlei fijne dingen die mama nog wilde doen. We deden een fotoshoot met ons gezin, voor later. We gingen een paar dagen naar de Beekse bergen, we gingen een paar dagen naar Noordwijk. We baggerden met een strandrolstoel over het strand en daarna met een gewone rolstoel door de stad. We boekten een huisje in Dishoek waar we genoten van het samenzijn, het strand en af en toe een rondje wandelen. We hadden geluk,  het voorjaar en de zomer van 2020 was prachtig. We konden veel buiten zijn en mama genoot enorm van haar tuintje. Ze zat het liefst de hele dag buiten, terwijl ze eerder nooit buiten zat. Typisch hoe je veranderd als je ziek wordt. Je gaat de hele kleine, simpele dingen waarderen, zoals de natuur, de vogels die fluiten of het zonnetje op je huid. 

Door de rust die over mij heen kwam in de Coronatijd begon mijn kinderwens ook weer enorm op te spelen. Dagelijks was ik ermee bezig. In al die tijd heb ik contact gehouden met het ziekenhuis. Ik had regelmatig gesprekken over hoe nu verder. Mijn arts had een soortgelijke situatie meegemaakt. Zij verloor haar vader een aantal dagen voor de geboorte van haar eerste kind. Wat zij mij leerde was; het verlies van een ouder is levensveranderend, maar je eigen leven gaat door, hoe onvoorstelbaar dat ook klinkt. Een kind kan je zoveel kracht en positieve energie geven om door te gaan. Mede door de vele gesprekken besloten wij in juni 2020 toch te starten met ICSI. We hebben dit bewust niet aan onze families verteld. In het ziekenhuis vertelden ze dat een vruchtbaarheidsbehandeling in veel gevallen langer dan een jaar duurt voor je een positieve test hebt. We besloten daarom toch te starten en te kijken wat het ons zou brengen. De start van de behandeling gaf mij een nieuwe positieve focus en dat had ik echt nodig.

De allerlaatste weken van mama’s leven brachten we voornamelijk door in de tuin. Ik heb geen idee of er iets is tussen hemel en aarde, geen idee of toeval bestaat, maar alsof het zo moest zijn vlogen er in die tijd, dagenlang 2 ooievaars over. “Smetteloos ontvangen” grapte mama. Niet wetende dat ik over een paar weken weleens zwanger zou kunnen zijn….