Doodeng

Als familie hebben we E.J. begeleid tot het allerlaatste moment. Maar dan is er nog tijd om samen te zijn met je familie en anderen die aanwezig waren bij de dienst. Als we de foyer in lopen bonkt mijn hoofd en voel ik me ontzettend leeg. Ik kijk in het rond en zie iemand gebaren naar de tafel die voor ons vrij gehouden is. Het voelt alsof iedereen naar mij staart, de ogen branden. Men praat voluit met elkaar maar ik versta geen woord van wat er gezegd word. Als ik zit kijk ik om me heen, zoekend naar waar M. en N. zijn. Beide hebben ze iemand gevonden om mee te kletsen of spelen, ik ben al lang blij dat ze niet samen zitten te huilen.

Er word een koffie voor mij neergezet en mijn schoonzus heeft een broodje gehaald. We zitten in stilte, kauwend op een stuk brood die met moeite door mijn keel gaat. Veel mensen die nog even gedag komen zeggen maar net als tijdens de dienst gaat dit allemaal langs mij heen. N. en M. gaan met hun voormalige gastouder mee naar huis zodat wij nog even de tijd hebben met elkaar. 

De uitvaartleider komt bij me met drie mini boeketjes. “Dit zijn allemaal bloemen uit de rouwstukken. Ik heb voor M., N. En voor jou een boeketje gemaakt.” Het is zo’n vriendelijk gebaar. We praten nog na over wat er gebeurd is toen we hier aan kwamen, wat E.J. zijn halfbroer deed. De uitvaartleider stelt me gerust dat ze wel wat gewend zijn en ik me geen zorgen moet maken om hen. Dan komt iemand van het crematorium bij me met twee zwart fluwelen zakjes. “Dit zijn de usb sticks waar de livestream op staat. Helaas hebben we last gehad van een storing dus ik hoop dat alles er op staat.” Spontaan begin ik te lachen. Natuurlijk moet er altijd iets mis gaan. 

Als iedereen vertrokken is staat mijn schoonvader op; “we moeten gaan.” Ik knik en ik sta op, als we buiten staan sta ik nog even stil. Nu moet ik je echt achter laten, denk ik. Mijn moeder haakt in. “We gaan naar huis, kom.” Naar huis, ons huis dat niet meer als thuis voelt, want mijn thuis was E.J.

Eenmaal weer aangekomen bij ons huis besluiten we nog een ronde koffie te doen. We zitten in de tuin en weten allemaal niet zo goed waar we het over moeten hebben. Ik pak mijn telefoon en zie de tientallen berichten met sterkte wensen en lieve woorden over hoe de dienst was die online gevolgd werd door de grote hoeveelheid mensen die er niet bij konden of mochten zijn.

Dan open ik Facebook en het eerste dat ik zie is een bericht geplaatst op E.J. zijn Facebook. Het is zijn halfbroer: “Wat jullie er ook over zeggen… ik heb het gedaan op mijn manier!! 1 minuut genomen van de rouwstoet.. mijn gevoel telt ook mee!!” Terwijl ik dat lees is het alsof er een mes in mijn hart gestoken word en deze een keer gedraaid word. De tranen stromen over mijn wangen, van woede.

Ik laat het aan mijn broers zien. “Dat bewijst maar dat hij dit gewoon zo gepland had, alle aandacht op hem over de rug van zijn overleden broertje, vrouw en kinderen.” Ik zie de walging in zijn ogen en hij pakt me vast. “Jij hebt het gedaan zoals het hoorde, hij heeft daar misbruik van gemaakt. Negeer hem voor de rest van je leven en als hij je lastig gaat vallen heb je drie broers.” Broer E. valt daarmee in. “Ja en niemand komt aan ons zussie, dan maken we hem gewoon een koppie kleiner.” Ik moet glimlachen door de manier waarop ze me zeggen dat ze van me houden. 

Als ook nog de kat van de buurman dood gevonden word achterin de tuin ga ik maar over op het praktische. De airco moet terug gebracht worden en de kinderen opgehaald. Ook hierbij kan ik rekenen op mijn broers. “Wat moeten we eten?” Zegt mijn moeder. Ik kijk naar de doos met broodjes die nog over waren en meegenomen zijn. Typisch mijn mam, in tijden van.. zorgen voor iedereen.

Eenmaal de airco weg en de kinderen opgehaald doen we nog een poging tot eten.

Ik zie dat mijn moeder het moeilijk heeft. “Ik kan echt nog wel een poosje blijven hoor.” Zegt ze. “Weet ik, maar iedereen gaat naar huis dus jij ook.” “Maar ik vind het moeilijk om je alleen achter te laten. Ik kan volgende week…” ik onderbreek haar. “Mam, iedereen gaat. Vroeg of laat moet ik het alleen doen.” Ze zucht hard en huilt, maar ze begrijpt het. 

En dan sta ik daar, met N. op mijn heup en M. leunend tegen mij aan iedereen uit te zwaaien, met een glimlach die maskeert hoe ik me echt voel want van binnen ga ik stuk en vind ik het doodeng. Doodeng dat ons leven zonder E.J. echt gaat starten. Doodeng hoe het met de kinderen zal gaan. Doodeng dat alle verantwoordelijkheid bij mij ligt. Doodeng om ook alles te gaan regelen wat moet. Simpelweg doodeng, maar zoals Pippi Langkous zei; “ Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” 

Leestip: "Een succesverhaal voor wie dat even nodig heeft"