Depressie achter een masker

De donderwolk. Mega aanwezig, maar toch onzichtbaar. Depressie. Depressie achter een masker van geluk, een gulle glimlach en de indruk dat alles wel goed gaat. Vooral ADHD'ers kunnen dit ontzettend goed faken.

Want dat is wat de samenleving al decennialang van elkaar verwacht, althans, in Nederland. 

''Hé hoi, lang niet gezien! Hoe gaat het met je?'' 
''Ja prima en met jou dan?"
''Ja ook goed!''

Daar. De standaard conversatie die men op straat voert. Want niemand wil eigenlijk horen ''Nee het gaat helemaal niet goed, ik voel mij ontzettend k*t en ik zit in een ongelooflijke dip.''
Moet je eens proberen. Direct slaat dan het gesprek om in een doodongemakkelijk en gênant gesprek. Maar het is juist goed om er over te praten, om het te uiten. Het masker is namelijk ontzettend vermoeiend, slurpt soms nog meer energie dan die hele depressie of een donderwolk.

Het is onzichtbaar maar toch ook weer niet. Want wie goed oplet en vooral wie het zelf eens doorgemaakt heeft weet als geen ander de scheurtjes in het masker te ontdekken. Maar, voor wie het niet kan of wil zien, lijkt het allemaal perfect in orde. Vergelijk het een beetje met ''de perfecte moedertjes''. De mama's die alles ideaal lijken te hebben, bij wie alles van een leien dakje lijkt te gaan en die nergens moeite voor hebben hoeven doen. Ah, ja zo lijkt het. Maar achter ieder masker zit een gezicht wat kapot is van een gevecht, vol littekens uit het verleden of misschien is het zelfs wel een facade om huidige pijn en moeite met het leven te verbergen. En dat is oké! It's okay not to be okay. Maar dan moeten we dat wel eens gaan accepteren. Van onszelf, maar ook van een ander. Op de vraag ''hoe is het met je'' moet een ''helemaal k*t'' ook maar eens voldoende zijn. Maar stel nou, in het beste geval opent iemand zich naar jou en zegt inderdaad dat het niet lekker gaat. Wat doe je dan? Eigenlijk is dat een heel simpel, je vraagt: ''Wat kan ik voor je doen?''

En dat hoeft helemaal geen enorme daad te zijn wat alles uit de weg gaat ruimen. Sterker nog, die bubbel ga ik meteen kapot prikken want dat gaat niet lukken. Maar iets voor iemand betekenen, dat kan zo simpel zijn als even samen een sigaretje roken, een kopje koffie drinken of - in het geval van een moeder - even een kwartiertje op haar kind passen zodat zij even kan douchen. Dat douchen is namelijk niet alleen een uitdaging als je net een kindje hebt en dat is iets wat wij vaak lijken te vergeten. In de kraamweek en een paar weken erna is iedereen mega begripvol en schieten ze zoveel te hulp dat je er soms van overweldigd raakt. Maar daarna? En als er geen kind in het spel is, ondersteun ze dan in wat ze doen of niet kunnen doen.

Het volgende is onvermijdelijk met het doel dat ik wil bereiken met mijn posts en ik hoop van harte dat mijn lotgenoten zich hierin gaan herkennen. Want dan, komt daar naast je depressie nog ADHD om de hoek kijken. Hoe ''leuk'' mijn labeltje ook kan zijn, hoeveel voordelen het ook kan hebben in creativiteit, enthousiasme en toewijding, voor elk hoogtepunt staat ook een dieptepunt. Ik was even opzoek naar een mooie vergelijking en ik hoop dat deze te begrijpen is: Waar bij mensen zonder ADHD misschien de up vergelijkbaar is met de Mont Ventoux is en het pad naar beneden een down, is bij ons de Mount Everest de up en de Grand Canyon de down. Maar de weg naar beneden gaat met de drop van de Baron 1898. En letterlijk iedere vingerknip kan zomaar een trigger zijn, vooral als de spanning al opgebouwd is. Bij de Baron 1898 hang je net voor je vrije val even stil om dan plots naar beneden te vliegen. Dat moment! De swings tijdens een zwangerschap zijn er mild bij soms. En ik zou willen dat ik een grapje maak over de plotselinge vingerknip die dan de vrije val kan veroorzaken! Ik heb soms echt moodswings waar je U tegen zegt, zo erg dat ik vorige week nog een zwangerschapstest gedaan heb want ze waren echt niet te harden. Deze was overigens negatief maar dat was na de avond dat ik een totale mentale breakdown kreeg omdat ik mijn frikandel speciaal niet doorgehakt kreeg met het houten vorkje van de snackbar :) 

Achteraf gaan we allemaal stuk, ik ook. Godzijdank heb ik een paar hele lieve vriendinnen waarvan er eentje eigenlijk in de basis bijna een kopie is van mij, vooral wat de ADHD betreft. Woensdag had ik een totale breakdown vanwege mijn frikandel, donderdag kreeg zij er eentje omdat ze het juiste nummer niet kon vinden in haar Spotify afspeellijst. 

Ach, wat kunnen we zeggen... Sit back and enjoy the ride. Leef je leven en leer jezelf écht kennen. En ja, dat geldt ook voor de vrije vallen. Want hoe meer je jezelf gaat verzetten, hoe vervelender ze gaan worden. Hoe meer je je vrije vallen gaat tegenwerken, hoe harder je naar beneden vliegt en hoe harder je maag omdraait, want dat is ook wat er in een echte achtbaan gebeurt en dat is hier echt niet anders. Maar wat ik nog belangrijker vind om hier nog even te noemen: ADHD is geen ziekte, het is een onderdeel van jezelf waar je vrede mee zult moeten sluiten. Dat zal met ups en downs gaan, met soms betere dagen dan de andere en dat is prima. Het is oké om niet oké te zijn! Ik hoop dat ik jullie kan blijven meenemen in mijn reis en ik weet dat mijn laatste post al maanden geleden is. Verwacht dan ook alsjeblieft niet wekelijks of maandelijks een blog van mij, soms staan deze dingen namelijk op een laag pitje. 

ADHD, ik heb het in één van mijn vorige posts wel eens aangehaald. Maar het is een onderdeel van jezelf waar je vrede mee zult moeten sluiten want ondanks dat ik het geen ziekte of beperking vind gaat het niet meer weg. Je kunt de klachten verminderen met medicatie maar ook dat is niet voor iedereen een oplossing. In principe doe je met ADHD eigenlijk standaard een stapje extra, of je wilt of niet. We zijn enthousiaster, lomper, gekker, luider, liever, knuffeliger, gepassioneerder, loyaler en creatiever dan iemand anders met deze persoonlijkheden. Eigenlijk dus doodnormaal, met een stapje extra. En niet iedereen kan dat ook waarderen... Maar, de feedback die we krijgen zorgen voor angst om dingen fout te doen, die klappen komen net even wat harder aan en onze reacties daarop zijn daarom vaak ook intenser, in de ogen van iemand ''zonder label'' misschien wel overdreven. Is het niet recht in je gezicht, dan is het wel later. Oh en soms is het zelfs een week later dat wij erop terug komen want dan moeten we het nog even verwerken wat er precies gezegd is. En zeg ik hiermee dat je ons met een fluwelen handschoen moet gaan behandelen? Nee, alsjeblieft niet zeg. Maar soms is het goed om te weten waar een reactie vandaan komt. Het heeft soms ook wel een beetje weg van het leven op het spectrum, ik herken mijzelf daar in ieder geval wel vaak in. Hannah Gadsby heeft hier een fantastische passage van in haar show 'Douglas'. Ergens in de laatste 20 minuten komt het specifieke stukje waar ik hier op doel, maar haar hele show is geweldig. Deze show is te zien op Netflix, echt een aanrader!

En hoe doe ik dit als moeder? Ik ga er voor zitten en geniet van de rit. Ik geniet van mijn zoon en ik geniet van mijn lieve vriendinnen die alles voor mij over hebben - en vice versa. Ik ga mee in mijn down en probeer daarna weer op de top van mijn Mount Everest te komen. Soms met hulp, soms alleen en soms... Krul ik eerst even op, op de bodem van mijn Grand Canyon en probeer ik het daarna nog eens. En eigenlijk, heb ik voor ik deze blog afsluit eerst nog een bedankje te doen: aan M. Want sinds ik jou ken, heb ik mezelf pas echt leren kennen, de invloed van ADHD op mijn depressie pas echt leren begrijpen.

Dankjewel!

Liefs,
Gerline

Trending op Mamaplaats: Tweede vroeggeboorte op hetzelfde termijn: “Mijn lichaam heeft weer gefaald”