1 jaar geleden
Deel 2: ziekenhuisverhuizing
Het liefst barst ik in tranen uit
Een paar blogs terug schreef ik over onze opname in het ziekenhuis in Zwolle. Dat het niet goed met Mason ging en we met de ambulance naar Utrecht gebracht werden.
De ambulancerit ging goed. De ambulancebroeder was heel aardig en betrokken. En hield Mason goed in de gaten via de monitor.
Eenmaal aangekomen bij het wkz gingen we naar onze afdeling.
Ik had geen idee wat voor impact het eigenlijk op mij zou hebben dat we naar een ander ziekenhuis gingen.
Niet in de buurt van vrienden en famillie. Weer een andere kamer, andere verpleegkundigen andere artsen.
We werden goed geholpen, maar ik voelde me alleen.
Mijn man was nog alle spullen thuis aan het pakken en het is corona tijd dus er mag niemand langs komen.
Ik probeer de kamer een beetje in te delen om mijn gedachten te verzetten.
Mason is gelukkig in slaap gevallen, maar het is weekend dus dan doen de artsen geen onderzoeken maar alleen spoed dingen. Dus we zijn hier nu en het is afwachten tot maandag.
Het ronald mcdonald huis zit vol dus we moeten voor 1 van ons een hotel overnachting boeken en hopen dat er morgen plek is.
We liggen op een gezamelijke kamer en dat is nu alles behalve prettig.
Het liefst barst ik in tranen uit, maar ik huil niet fijn met andere mensen erbij dus ik houd het in.
Gelukkig is mijn man er bijna en kunnen we de zorgen weer samen delen.
Dit is het ziekenhuis waar we ook onder behandeling zijn voor Mason zijn Andrenogenitaal syndroom. En ik kan niet wachten om onze endocrinoloog te spreken. Het is alleen weekend en ze heeft geen dienst dus het is echt wachten tot maandag.
Mason is super slap van deze heftige nacht en heeft niet door wat er allemaal gebeurt. Hij heeft een infuus en wordt via de monitor goed in de gaten gehouden. Onze ogen wijken niet meer af van de monitor want we hebben vandaag gezien hoe snel het verkeerd kan gaan.
Alles familie en vrienden zijn op de hoogte van onze verhuizing naar het wkz en we sluiten deze dag af.
Als we voor het eerst een arts spreken horen we de onderzoeken die ze willen gaan doen. En wat is dit fijn om te horen. Ze gaan echt alles onderzoeken toen nog onwetend hoe lang dit zal gaan duren. Op dat moment was het erg fijn voor ons ze gingen eindelijk verder kijken wat er met Mason aan de hand is.
Het doel is weer zelf je fles kunnen drinken en de oorzaak van het vele spugen te onderzoeken.
Nu ik dit schrijf komen de tranen weer in mijn ogen. Je fles drinken? dan ben je nooit meer gaan doen. Zelf eten? daar kunnen wij alleen maar van dromen. En niet meer spugen? die tijd hebben wij nooit gekend. Toen waren we nog onwetend.. waren we dat nu af en toe nog maar ookal was het maar 1 heel klein moment.
Hoe de rest van de dagen en weken in het ziekenhuis waren schrijf ik een andere keer verder het is toch heftiger dan gedacht om alles weer naar boven te halen dus we doen het stapje voor stapje.
Geschreven door: Charissa Huizenga
Instagram: Charissahuizenga
tiktok:Charissahuizenga
