1 jaar geleden
Mijn thuisbevalling: het leek eeuwig te duren
Mijn man ging even naar de supermarkt, maar toen ging het ineens snel
Na een thuisbevalling die medisch werd. Een knip, vacuümpomp en uiteindelijk een kraambed in het ziekenhuis, dacht ik dat een fijne thuis bevalling niet voor mij bestemd was. Toen bleek dat ik voor de 2de keer zwanger was bleef dit toch in mijn gedachten spoken. Kon ik het wel? Maar bovenal durfde ik het wel? Thuis, zoals ik toen zo graag had gewild.
Het duurde en duurde. Ik voelde van alles maar er gebeurde niets. Langzaam voelde ik de moed alweer in de schoenen zakken
Het vertrouwen terug dromen
Vanaf het moment dat ik 2 roze streepjes zag voelde ik de twijfels al. Ik wilde niets liever dan toch weer thuis proberen te bevallen. Maar kon ik dit wel? Durfde ik dit wel na mijn laatste ervaring? Die was immers niet goed. Met persweeën naar het ziekenhuis moeten is niet leuk! Om vervolgens 4 dagen in mijn kraamweek met een gevaarlijke baarmoerinfectie aan een infuus te liggen. Dat had er behoorlijk ingehakt. Het herstel was lang en moeizaam om maar niet te spreken over de emotionele 'schade'. Ik was behoorlijk het vertrouwen in mijn lijf kwijt geraakt. Ging dit weer gebeuren? Of kies ik nu voor een 'veilige' weg en ga ik in het ziekenhuis bevallen. Dan ben ik alvast op de goede plek.
Tegen mijn geweten in volgde ik mijn hart. Want wat ik koos was voor mij veilig en ik moest vertrouwen op mij.
Na veel gesprekken met mijn partner en met de verloskundige koos ik er voor op voor mezelf te kiezen. Ik wilde nog steeds niets liever dan thuis bevallen. Dat voelde voor mij veilig. Ik moest het zelf doen dus koos ik op mijn gevoel te vertrouwen. Ik verdiepte mij in een badbevalling. Ondanks mijn smetvrees, jakkie je ligt dan in je eigen stolsels en bloed te bevallen, koos ik toch voor het bad. Het leek mij ontspannend en mocht ik het niks vinden was ik er zo weer uit.
Het duurde een eeuwigheid
Het was 2 dagen voor de uitgerekende datum en ik voelde mij fantastisch. De zwangerschap was prima verlopen en ik voelde mij fit en klaar. Die dag had ik wat lichte krampen. Niks geks, dacht ik nog. Dit had ik immers wel vaker als ik met de peuter te actief was geweest. Naarmate de dag vorderde kwamen die krampen toch wat erger terug. In de avond overlegden we met de verloskundige of dit het nu was. Ik wilde namelijk niet dat onze peuter erbij zou zijn. Zij ging naar de schoonouders in België dus wilde ik hen op tijd inlichten. We besloten te wachten maar vroegen wel of de schoonouders hun mobiel op geluid wilden houden voor het geval dat. De krampen kwamen steeds regelmatiger. Uiteindelijk viel ik toch in slaap en werden we in de ochtend wakker. Die dag verliep rustig. De krampen namen in de ochtend af en we besloten maar een stuk te fietsen. Even frisse lucht, het was dan ook 28 graden buiten. Die middag kwamen de krampen terug. Maar niks regelmatigs. Toch besloten we dat ons kindje alvast werd opgehaald. Wie weet zorgde de rust ervoor dat het ging doorzetten.
Ik huilde zachtjes. Ging dat dan alsnog een ziekenhuis bevalling worden?
Die nacht sliep ik weinig. De krampen waren erg genoeg om niet diep te slapen maar volgde elkaar niet regelmatig op. We konden nog steeds niet zeggen dat de bevalling was begonnen. Die volgende dag bleef mijn man thuis van werk. Het moest toch snel doorzetten nu? Maar niets was minder waar. Het leek een eeuwigheid te duren en ik begon mij zelfs te vervelen. We keken elkaar lachend aan. Zitten we dan, voor niks thuis gebleven. Voor niks ons kind al weggestuurd. Ik ging het avond eten koken om mezelf af te leiden. Mijn man verveelde zich enorm en dus gingen we samen een rondje lopen. Toen dacht ik wel, dit gaat niet meer. Dit waren echte weeën geworden. We liepen na een paar meter terug naar binnen. Maar 2 uur later was er nog niks veranderd. Mijn man besloot lopend naar de supermarkt te gaan. Even frisse lucht voor hem.
In die tijd werden de weeën erger. Ik belde hem of hij al bijna terug was. Dit wilde ik niet meer alleen doen. Hangend over een yogabal belden we de verloskundige. Besloten nog een uur af te wachten en belden dan om een tijd af te spreken dat ze even kwam kijken. Vorderde het niet dan kon ik iets krijgen om wel een beetje te kunnen slapen die nacht. Ik was immers enorm moe aan het raken van al 2 dagen voorweeën. Zachtjes huilde ik. Ik wilde het zo graag thuis. Veilig en vertrouwd voor mij.
Ineens ging het snel
Ineens ging het heel snel. Bij elke wee ging ik over de bal heen hangen en duwde mijn man op mijn onderrug. Alleen zo kon ik de weeën goed opvangen. We begonnen te timen. Maar niks regelmatigs. Toch besloten we te bellen met de verloskundige. Ze zou er over een half uur zijn. Ik hoopte zo hard dat er dan ook ontsluiting ging zijn. Anders zou ik echt instorten. Mijn man praatte mij goede moed in. Ik kon dit. Ik wilde dit. Vertrouw op jezelf.
Zij voelde en keek mij aan. Bij een volgende wee ga ik even goed voelen of ik je vliezen nog voel. Vol met spanning en angst keek ik haar aan.
Ik hoopte maar 2 dingen. Dat de vliezen nog niet gebroken waren. Dit konden ze bij de vorige bevalling namelijk nooit vaststellen. En ik vond dit toch spannend. Als het weer niet vast te stellen was, zou ik dan weer een infectie krijgen. Zo werkte het niet, dat wist ik, mijn mijn hoofd maakte zich hier zorgen om. En ik hoopte heel hard dat ik al wat ontsluiting ging hebben. Bevestiging dat wat mijn lichaam al 2 dagen aan het doen was al effect had. De verloskundige kwam binnen. Merkte al snel op dat ik nu wel echte weeën had en ging mij boven onderzoeken. Ze voelde en keek mij aan.je hebt al 5 a 6 centimeter ontsluiting. Ze voelde bij de volgende wee of mijn vliezen nog heel waren. Vol met angst keek ik haar aan. Ze waren niet gebroken. Opluchting en ik begon te lachen. "Ik blijf en we gaan alles klaar maken voor je". Wauw, ik kon dit! Euforisch was ik. Dit ging ineens heel snel.
Het bad werd gevuld. En tussen de weeën door lachten we met elkaar over de hitte en hoe rustig het verliep. Ik ging in het fijne warme bad zitten en nog geen uur later hebben we mijn vliezen gebroken. Ik vond het spannend want dan kwam hij bijna. Ik wilde mijn lijf het natuurlijk laten doen maar ik wilde al persen en dit mocht niet als de vliezen nog niet gebroken waren. Dus we braken ze, snelle opluchting en ik rolde zo van bed het bad weer in. Nog geen 15 min later had ik onze zoon in mijn armen. Van die smetvrees was niks meer te bekennen. Ik pakte mijn zoon zelf aan en rustig genoten wij van die eerste zo speciale minuten.
In alle rust en veiligheid van ons eigen huis heb ik mijn zoon ter wereld gebracht. Vertrouwend op mijn eigen kunnen. Op de steun van mijn man en verloskundige. Wauw, wat een mooie krachtige ervaring. De voorbereiding was lang (2 dagen) maar de bevalling duurde niet langer dan 2,5 uur!
Volg mij op instagram
Korting op alles bij Bol.com
De Bol 7-daagse is gestart! Bestel nu duizenden goede deals voor de laagste prijzen op werkelijk alles: van autostoeltjes, tot verzorgingsproducten en elektronica.
