Deel 1: wanneer stopt hét?

Hoe het allemaal begon.

Toen ik een jaar of 13 was begon ik mij ontzettend onzeker te voelen. Mijn vriendinnen waren allemaal al ongesteld en bij mij bleef het weg. Volgens mij moeder hoefde ik mij geen zorgen te maken het komt van zelf.

En inderdaad een paar maanden later werd ook ik ongesteld en niet zo'n beetje ook. Ik mocht van mijn moeder geen tampons dus ik had maandverband in maar ik bleef maar doorlekken. Na een paar maanden zijn we naar de dokter gegaan. Mijn moeder heeft toen samen met mij en de dokter besloten dat ik aan de pil zou gaan want daardoor zou mijn gewicht kunnen toenemen en zou de menstruatie minder kunnen worden. Helaas werkte dat niet en ik bleef mijn gewicht veelste weinig en het bloeden was iedere 2 weken niet te temmen met een maandverband waardoor ik de kraamverband van mijn zus ging gebruiken.

Na een paar onderzoeken bij de gynaecoloog zagen ze dat ik waarschijnlijk niet of moeilijk zwanger kon worden en werd mij aangeraden indien ik een kinderwens had daar niet te lang mee te wachten ( ik was toen 16 jaar)

Ik was nog helemaal niet met kinderen bezig en dacht toen van tja als het dan niet meer lukt is adoptie altijd nog mogelijk.

Ik kreeg een pil met andere hormonen die aardig aansloeg. Ik had netjes een cyclus zolang ik maar netjes dagelijks die pil nam.

Ik kreeg vriendjes en ging zelfs samen wonen.. soms vergat ik me pil en dan kwam meteen de menstruatie op gang.. op mijn 20e ontmoeten ik mijn huidige man ( althans ik kon hem al maar toen kregen we een relatie) en hij wist zeker dat ik de moeder van zijn kinderen zou worden.

Na een tijdje heb ik hem verteld wat mij op 16 jarige leeftijd is verteld door de gynaecoloog en dat er een grote kans is dat ik geen kindjes kan krijgen. Hij nam het goed op en zei sowieso bij me te blijven.

De rest lezen jullie in deel 2