1 jaar geleden
De strijd van de sterkste vrouw die ik ken deel14
Het gevecht van mijn moeder tijdens mijn zwangerschap en erna
In mijn vorige blog vertelde ik dat ze mijn moeder niet meer naar de IC wilde brengen en niet meer wilde helpen. En eigenlijk bij voorbaat al hadden afgeschreven. Ook vertelde ik dat wij die zondag nacht allemaal afscheid van haar hebben genomen. Wat super heftig en intens verdrietig was. Maar dat dit achteraf gelukkig niet nodig was. Want ze deed iedereen extreem verbazen en heeft die nacht gewoon gehaald. Ik vertelde als laatste dat ze ondanks dat wel nog steeds erg kritiek is.
Het is inmiddels Maandag 20 Februari geworden. We zijn de afgelopen nacht allemaal wakker gebleven en ik heb deze hele nacht niet geslapen, Omdat ik pas naar bed kon op het moment dat ik werd gebeld. Omdat mama nog kritiek is blijft er ten alle tijden minstens 1 iemand op de kamer. Het is 10 uur weer een half uur veder na de laatste controle dus tijd voor een nieuwe. Mijn moeder heeft de hele nacht geen bloeddruk gehad nu kon ze opeens wel een bloedruk meten, Nog wel veel te laag maar er was weer iets te meten. Opnieuw vraagt mijn vader of ze nu dan misschien niet naar de IC mag? Omdat ze nu heeft laten zien dat ze de nacht heeft gehaald en je hebt zelfs een bloedruk? De zuster geeft weer aan nee, Haar bloedruk is ook nog harstikke laag zegt ze. Waarop mijn vader opnieuw aangeeft dat mijn moeder al een keer eerder 3 dagen zonder bloedruk heeft geleefd toen ze ook op de IC lag en nu heeft ze wel iets. Toch blijft het antwoord zonder nog steeds ook maar een goede reden nee. Dit was voor ons ook een laatste poging we kunnen mama moeilijk zelf naar de IC brengen. Dan moet ze het maar op deze manier reden hoe onmenselijk het ook is. Even twijfelen we mijn moeder over te plaatsen naar het AMC in Amsterdam als ze daar wel naar de IC mag. Maar ik geef aan dat ik niet denk dat mama die overplaatsing gaat reden mama is nog zo kritiek. En er moet sowieso van te voren worden gebeld of het mag, Hier is wel meer kans omdat deze mensen hebben gezien tot wat mijn moeder instaat is en hoe ongelofelijk sterk ze wel niet is. Ook de zusters geven aan wat wij ook denken, Dat ze denken dat mijn moeder die overplaatsing niet gaat halen. Uiteindelijk doen we het niet.
We wachten af we hopen dat mama het tot vannacht 1 uur volhoud dan zijn de eerste 24 uur voorbij het eerste moment dat we kans hebben dat de antibiotica aanslaat en ze het haalt. Dit kan binnen 24 of 48 uur maar er is ook een kans dat dit helemaal niet gebeurd. Voor nu hopen wij op vannacht 1 uur. We tellen de uren af, nog even volhouden mam, u houd het al zolang vol, u bent al over de helft nu nog maar een paar uurtjes. Ik merk dat ik Luca toch wel erg mis. Mijn zus geeft aan dat ik hem echt niet nog een nacht bij haar vriendin kan laten en dat ze morgen ook gewoon moet werken. Ik moet nu opzoek naar een andere oppas voor Luca of terug naar huis en dan maar horen via de telefoon of mama het wel of niet haalt. Ik stuur een bericht in de vrienden groep app niemand kan. Iedereen moet werken 5 minuten later staat de man van mijn zus naast me of ik mee ga. Ik reageer met dat ik het nog niet weet. Ik wil nog even tijd om een andere oppas te zoeken. Uiteindelijk krijg ik een berichtje van een vriendin zij en haar vriend hebben net vanaf vandaag een vakantie van 2 weken dus daar mag hij heen en blijven zolang het nodig is! Dat is fijn want dat is een zorg minder. Ik loop deze hele dag in mijn pyjama want er was vannacht natuurlijk geen tijd om tassen te pakken en spullen mee te nemen. Nu het weer tegen de avond loopt is het toch wel fijn om wat schone kleding en spullen te hebben. Ik en papa blijven bij mama terwijl mijn broer en zus naar de winkel(s) gaan. Ondertussen worden er plannen voor de nacht gemaakt we kunnen niet weer allemaal wakker blijven er moet om de beurt 1 iemand wakker blijven. De zuster geeft aan dat er maar 2 mensen op de kamer mogen blijven. Mijn vader vind het een goed idee als er 2 mensen in de kamer blijven 1 wakker blijft voor de eerste 3 uur en daarna de ander. En de andere 2 gaan slapen in mama's kamer bij Thebe Aneas en na 6 uur wordt omgewisseld en die hetzelfde doen. Ik vind dit wel een goed idee zolang er maar iemand bij mama is. Toch wil de rest opeens een bed in de kamer en dat we met zijn 4e daar blijven en dan omwisselen. Iets waar ik erg tegen op zie want dit betekent natuurlijk weer niet slapen en dat deed ik in de afgelopen tijd al erg weinig. Maar er wordt aan een zuster gevraagd of dit goed is. Ze zou het navragen en een bed brengen.
Het is inmiddels 8 uur s avonds er wordt door ons nog maar is een keer naar het bed gevraagd. Ze geeft aan dat ze die zou pakken maar dat er wel maar echt 2 mensen op de kamer mogen blijven iets wat ik stiekem wel fijn vind dit betekent hopelijk wel een paar uurtjes slaap. Mijn broer en zus gaan eerst naar Thebe Aneas om te slapen. Ik en papa beginnen met het houden van de wacht. Papa gaat naast mama zitten en ik kan naar bed. Mama ademt zo zwaar en zo moeilijk dat zodra je je ogen dicht doet dit heel eng klinkt. Eigenlijk constant een soort van licht verstikking geluid, Ik weet niet waar je het anders mee moet vergelijken. Toch lukt het mij uiteindelijk om een uurtje te slapen dan is het mijn beurt om de wacht te houden.
Ik vind dit super eng het klinkt zo simpel je hoeft niks anders te doen dan 3 uur wakker blijven. Maar wat als er in die tijd wel wat gebeurd wat doe ik? Wat zie ik ? Hoe moet ik reageren en wat moet ik doen? deze 3 uur zijn vol stress en spanning. Mama was nog steeds harstikke kritiek. Ik heb de volle 3 uur naast het bed gestaan zitten lukte niet. Veel te bang dat er wat gebeurde. Daarna zijn papa en ik naar Thebe Aneas gegaan en zijn mijn broertje en zus terug gekomen om om de beurt de wacht te houden. Helaas lukte hier slapen niet echt ik was inmiddels alweer veel te wakker geworden en heb ik daar denk ik ook maar max 1 uurtje geslapen.
In de afgelopen nacht is mijn moeders bloeddruk wisselend geweest er waren lange tijden dat hij niet te meten was. En af en toe was hij heel laag te meten. Ze heeft ook 1 keer een goede bloedruk gehad vannacht en haar nieren doen het weer. Inmiddels is haar zuurstof van 15 (hoogst) naar 12 gezet. Dit zijn goede tekens. mama is wel nog steeds kritiek er wordt ons na elke controle of te wel elk half uur verteld dat ze nog wel kritiek is en dat ze bang zijn voor uitputting. Haar bloedruk is de rest van de dag te meten al is hij wel nog steeds veel te laag. Omdat de eerste 24 uur inmiddels al een tijdje voorbij zijn vragen wij of ze kunnen zien als de antibiotica aan slaat of niet. Dit kunnen ze zien maar is helaas nog niet gebeurd.
Er komt bezoek van de zusters uit Thebe Aneas die er de avond bij waren. Ze vraagt aan mijn moeder hoe het is. Mama heeft tot nu toe nog niks gezegd alleen maar af en toe geknikt. Ze is super warm een veel ook bezweet omdat ze zo hard moet vechten. Haar ogen zijn ook steeds dicht want ze heeft echt alle kracht nodig alleen maar voor het ademen. Inmiddels zijn er 36 uur voor bij. En ligt mama al 36 uur voor haar leven te vechten. De zuster van Thebe vraagt nog een keer hoe het gaat. Waarop mijn moeder met al haar kracht antwoord goed. Zelfs nu zegt ze nog dat het goed gaat.
Wij maken ons klaar voor een nieuwe nacht. Een nieuwe nacht om de beurt wakker blijven en waken bij mama. Dit keer gingen papa en ik eerst naar Thebe dat was ook wel nodig want ik ben vanmiddag door mijn benen gezakt. Nu konden we even 6 uur aan een stuk slapen.
We leven nu alweer zolang tussen hoop en vrees. Wanneer gaat dit eindigen? en vooral hoe? is onze vraag.
