1 jaar geleden
Ik voel geen band meer met mijn familie
Door de drieling zwangerschaps beëindiging, voel ik mij vervreemd.
In de afgelopen blogs heb ik verteld dat ik een zwangerschaps beëindiging van een drieling meegemaakt heb. In mijn verdere blogs vertel ik hoe ik ermee omga.
Tijdens mijn zwangerschap, eind vorig jaar had ik geen steun vanuit mijn ouders en familie. Ik kreeg alleen maar de preken waarom ik een abortus moet doen : wat zullen anderen wel niet van jou denken, er komt hier geen baby, je bekijkt het zelf maar, je kan niet mee op vakantie en iedereen van de familie gaat je raar vinden en niemand zal mijn steunen. Ook dat mijn moeder bijna in een burnout zat, was blijkbaar ook nog eens mijn schuld. Ik moest aan mijn moeder denken en niet eens aan mezelf.
Toen ik het mijn ouders vertelde, was ik 7 weken zwanger. Ik moest al meteen beslissen, als ik ervoor had gekozen om te behouden was ik uit huis gezet en moest ik zelf maar kijken hoe ik alles ging doen.
Mijn ex wilde er uiteindelijk wel voor gaan, en na een goed gesprek met zijn ouders wilde hij het toch niet. Maar ik wilde er hoe dan ook mee door gaan. Totdat ik er achter kwam dat het er 3 waren, ik wist dat ik geen steun kreeg van mijn ouders en familie. Ik stond er helemaal alleen voor.
Toen derest van mijn familie wist dat ik zwanger was, werd ik meteen gebeld door mijn broer en schoonzus. Mijn oudste zus belde niet en wilde er niks mee te maken hebben, iedereen wilde dat ik maar 1 ding moest doen. Het beëindigen, want ik stond er alleen voor , en ik ben te jong. Ookal ben ik 24.. eind dit jaar gaan we met zn alle op vakantie en ja ik kon dan niet mee, en het leek net alsof ze dat allemaal het ergste van alles vonden.
Het moment dat ik ging vertellen dat ik toch maar de beëindiging ging doen, was iedereen blij en konden ze er ineens voor mij zijn. Er werd meteen een ticket voor de vakantie geboekt, en ze waren opgelucht. Ik vergeet dat nooit meer… hoe in 1 klap ze er wel voor mij konden zijn.
Maar ik kan met niemand in mijn familie erover hebben wat ik heb meegemaakt, het lijkt net een taboe. Ik woon nog thuis, maar het voelt alsof ik in een vreemd huis woon. Ik voel geen band, ik voel geen vertrouwen. Ik voel niks meer.
Als ik er probeer over te praten, kappen ze het af of zeggen ze ; stel je niet zo aan.
En het doet zoveel zeer dat ik niks meer voel met mijn familie en er niet over kan praten. Ik wil graag op vakantie, maar niet met hun ( is dat raar?)
Ik ben dankbaar dat ik mijn vriendinnen/collega’s nog altijd heb die er wel voor me klaar stonden en staan.
Maar vind het zo erg dat ik voor mijn gevoel mijn familie kwijt ben.
Anoniem
Wat verschrikkelijk zeg.. dat familie je zo aan de kant kan schuiven terwijl jou een groot geschenk wordt gegeven.. voor zover dan ook onvoorwaardelijke liefde.. Ik ben zelf ook met 24 zwanger geraakt (ook niet de ideale situatie) mijn ouders waren geschrokken maar lieten de keuze dan wel bij mij zoals het hoort! Toen ik mijn besluit had was iedereen blij voor me ongeacht de situatie en ze steunde me ook door dik en dun. Ik kan dus heel goed begrijpen dat jij je zo voelt naar je familie toe, het is niet oke hoe ze met je omgegaan zijn!
Anoniem
Arme schat ! Zoveel verdriet en pijn en dan ook nog eens zo eenzaam
Anoniem
Ik denk dat je heel wat te verwerken hebt. Het verlies van je 3 kindjes, het vertrouwen verliezen in een ander, dat ze er niet voor je zijn alleen op momenten dat het hun zelf uitkomt. Probeer hulp te zoeken om zelf sterker te worden. Misschien, het is niet zo vreselijk, het huis uitgaan. Los komen van je familie en een eigen persoonlijkheid worden in de familie, niet iemand zijn die zij graag willen zien. Ik wens je heel veel succes en minstens nog zoveel geluk in je leven. Ga ervoor! Je bent het waard!!!
Anoniem
Sterkte!!!