10 maanden geleden
De operatie: van tissue expanders naar siliconen
En nèt toen ik in paniek begon te raken, werd alles zwart
Het leek wel gisteren dat ik voor de eerste keer in mijn leven naar het ziekenhuis ging om geopereerd te worden, en toch is het alweer vier maanden geleden. Nu zit ik weer in de auto, op naar het ziekenhuis voor mijn tweede operatie. Mijn tissue expanders gaan eruit en ik krijg weer nieuwe borsten. Siliconen implantaten om precies te zijn. Iets wat ik eigenlijk helemáál niet wilde, maar achteraf de enige en beste optie voor mij bleek te zijn. Tsja het was dit, òf plat. Dus met een een knoop in mijn maag koos ik toch voor de eerste optie.
Om half 8 ‘s ochtends moest ik me melden op de Nuchtere Opname en al gauw werd me een bed toegewezen. Er werden controle vragen gesteld, mijn temperatuur werd gemeten, de ziekenhuisjurk werd aangedaan, èn ik moest 1000mg paracetamol innemen. Standaard procedure allemaal, en toch spannend.
Het was rustig, ik was de enige in mijn kamer. De 5 andere bedden waren onbezet en mijn man mocht nog een halfuurtje bij me blijven. Ik kreeg te horen dat ik stond ingepland voor half 9 - en ik kan je zeggen dat wachten op je operatie zenuwslopend is.. ook al zijn het “maar” 45 minuten.
Mijn man nam afscheid van me, en dit blijf ik nog het zwaarste vinden. Je moet het nu alleen doen. Geen steun geen vangnet van familie of vrienden - just me, myself and I - aan mijn lot overgelaten in handen van onbekenden. De angst was er. En ik liet het toe.
Ik werd op het ziekenhuisbed naar de lift gereden waar we een etage dieper alweer uitstapten, en ik zag de beruchte schuifdeuren aan het eind van de lange, kille gang steeds dichterbij komen. Here we go again.. en ik was er nog helemáál niet klaar voor.
Ik werd overhandigd naar een nieuw team van verplegers en kreeg een infuus met antibiotica. Wat een vervelende prik ook, die naald op de bovenkant van je hand.
De anesthesist was een aardige vrouw, ik schat haar midden dertig, met een vlotte babbel en een lieve glimlach. Ze stelde me persoonlijke vragen en leefde erg met me mee. Ik voelde me opgelucht. Wat fijn als ze zo hun best doen om je gerust te stellen. Ik werd de operatiekamer binnengereden en zag een bekend gezicht, dat van mijn Plastische Chirurg. Het voelde vertrouwd, een beetje alsof een vriendin bij me op ziekenbezoek kwam. Zij heeft mijn expanders geplaatst en ik ben regelmatig nog bij haar op controle geweest. Ik was zo blij dat ze ‘haar werk’ nu ging afmaken.
Ze bleef nog even met me kletsen terwijl ze me af en toe een hand op mijn arm legde. Achteraf weet ik nu dat ze me zo probeerde gerust te stellen en vooral af te leiden, omdat ik slechts seconden later al onder narcose was. Nog net voordat ik wegzakte voelde ik mijn hele spieren verslapen en voelde me heel draaierig worden, alsof ik van de tafel ging vallen. Dat was het moment waarop ze zei “de narcose is al ingespoten, denk aan iets leuks, aan vakantie of aan je kinderen, ik ga er wat moois van maken voor je”. En nèt toen ik in paniek begon te raken, werd alles zwart en was ik vertrokken naar een staat van buiten bewustzijn…
Kennen jullie dat gevoel van wakker worden uit een narcose? Opeens hoor je van heel ver weg stemmen, gepiep van apparaten, lades open en dicht gaan, en heel langzaam komen de geluiden steeds dichterbij. Je krijgt je ogen nog niet echt open, het licht is te fel, je ogen prikken en ze voelen zwaar, en opeens staan er meerdere mensen aan je bed die vragen hoe je je voelt, hoe je heet, en ze verwelkomen je weer terug, terwijl je je nog helemaal niet bewust bent van waar je bent en wat er met je gebeurd is. Langzaam maar zeker komt je geheugen terug en opeens zak je weer weg om gevoelsmatig uren later weer hetzelfde te beleven. Zo voelt ontwaken uit een narcose voor mij.
Ik werd langer dan normaal op de uitslaapkamer gehouden omdat ik een hoge hartslag had die niet echt wilde zakken. Ze vroegen regelmatig of ik pijn had, maar ik voelde helemaal niks. Uiteindelijk mocht ik alsnog naar de opname afdeling terug en zonder het te weten had ik al een half raketijsje naar binnen gewerkt. Gevoelsmatig heb ik uren liggen wachten tot mijn man weer naast mijn bed stond. Achteraf bleek het een uurtje te zijn geweest.
Ik had het weer achter de rug, het zat erop 🥹 Een uur later zat ik letterlijk alweer in de rolstoel en rolde mijn man me door de ziekenhuisgangen naar de auto. Ik mocht naar huis. Wow, dat was snel. Ze waren me liever kwijt dan rijk denk ik. Ik ben nog steeds verbaasd over het feit dat ik met nog half gesloten ogen, nog helemaal niet 100% bij bewustzijn, en helemaal draaierig, duizelig en onstabiel op mijn benen alweer het ziekenhuis moest verlaten. Iets met bezuinigen neem ik maar aan? Vreemd. Ik voelde me nog zó onzeker en vorige keer hielden ze me een nachtje ter observatie.
Hoe dan ook, ik was dankbaar dat alles goed was gegaan en dat ik (waarschijnlijk) sterk en gezond genoeg was om naar huis te mogen. Ik heb de eerste 5 dagen voornamelijk gelegen, geslapen en gerust terwijl iedere 6 en 8 uur mijn alarm af ging om weer de volgende dosis medicatie te nemen. Mijn hoofd voelde dagenlang aan alsof ik een kater had en maar niet bij wilde komen. Ik voelde me leeg en zwaar tegelijk in mijn hoofd en ik was vergeetachtig en verward.
De pijnmedicatie kon ik na twee dagen stoppen. Ondertussen heb ik nog wel een beurs gevoel en verkleurde blauwe plekken op mijn borsten, maar de pijn (vergeleken met mijn dubbele amputatie) viel dit keer mee!
Volgende week heb ik de controle afspraak en ik ben zooo benieuwd hoe het uitziet als de pleister eraf zijn. Mijn nieuwe borsten voelen een stuk zachter en natuurlijker dan de expanders, maar zien er qua grootte hetzelfde uit. Als dit het blijvend resultaat is ben ik alles behalve teleurgesteld 🥹🫶🏼