De laatste wens van mama ging in vervulling

De laatste grote wens van mama ging in vervulling. Zij zou op 7 maart 2020 moeder van de bruid zijn. In 5 weken tijd een bruiloft regelen is een grote uitdaging kan ik je vertellen, maar ik was alleen maar ontzettend dankbaar dat mama dit nog kon meemaken. 

Het leukste van een bruiloft leek mij toch wel de zoektocht naar DE jurk. Ik wilde dit groots aanpakken en ik wilde iedereen die me lief is er graag hebben. Zo boekte ik een afspraak bij de “say yes to the dress” bruidswinkel en waren mijn beste vriendinnen, bonusdochter, zus, papa en mama erbij. Het werd helaas geen grootse zoektocht, want letterlijk de eerste jurk die ik aan had, had voor mij het “wauw” effect. Voor de beleving wilde ik nog een aantal andere jurken passen, maar geen van allen kwam ook maar in de buurt. Na 2 uurtjes liepen we dan ook de winkel uit met een jurk, sluier, schoenen en sieraden. Het betekende heel veel voor mij dat mama hier nog bij was. Dit is voor een vrouw ook zo’n momentje in het leven waar je je moeder bij wil hebben. Ik ben ontzettend dankbaar dat ze de jurk mee heeft uitgezocht. 

Jurk, check. Daarna moest ik alles gaan plannen. Waar je normaal een ceremoniemeester of weddingplanner in de hand neemt, ben ik zo’n control freak die alles zelf in de hand wilde houden. Omdat mijn moeder ernstig ziek was moest mijn locatie en bruiloft aan een aantal eisen voldoen. Zo wilde ik perse in een hotel trouwen. We boekten voor mijn ouders een kamer, want mocht het niet gaan dan kon mama zich terugtrekken. Ik wilde alleen trouwen en eten in het bijzijn van mijn allerbeste vriendinnen en familie. Dit had ook zeker met de situatie te maken. We wisten allemaal dat het een mooie, maar emotionele dag zou worden. Dit wil je alleen delen met de mensen die het meest dichtbij je staan. Wat betreft het avondprogramma vond ik het niet gepast in deze situatie om een knalfeest te organiseren tot midden in nacht. Ik hoopte dat als ik een soort borrel tot een uurtje of 11 zou organiseren, mama het de hele dag zou kunnen volhouden. 

Ook een bruiloft is niet meer ongedwongen als er kanker in het gezin is. Hoe je het ook went of keert, alles wat je doet, doe je met de ziekte in je achterhoofd. Het leven is niet meer makkelijk en onbezorgd. Je bent altijd en in elke situatie op je hoede. De bruiloft was natuurlijk van mijn man en mij, maar het was ook een soort geschenk aan mijn moeder. En ookal is het dan niet onbezorgd en misschien niet de bruiloft zoals je het ooit voor ogen had. In deze situatie was het meer dan perfect. 

Voor de bruiloft kreeg mijn moeder prednison, waardoor ze zichzelf kiplekker voelde en veel energie had. Ik was zelf de week voor de bruiloft ook doodziek (waarschijnlijk van een griep, of misschien wel van corona, maar dat wisten we toen niet) ik kon niet op of neer, maar mijn bruiloft verzetten was echt geen optie. Dit was de enige kans, dus ik moest er alles aan doen mezelf beter te voelen. De dag voor de bruiloft was het nog steeds bagger dus kreeg ik van de huisrats ook prednison. Een soort paardenmiddel waardoor ik op de been kon blijven. De dag van de bruiloft voelde ik me, door de medicijnen, heel goed. Ik kon de wereld weer aan. De dag verliep perfect, alles zoals we gepland en voor ogen hadden. Het was een emotionele dag waar liefde maar ook verdriet centraal stond. Het was ontzettend fijn dat we in de avond toch een borrel gepland hadden met muziek. Dit was gewoon even lekker om alles los te laten. De hele dag was natuurlijk erg beladen en ‘s avonds konden we gewoon lekker een drankje drinken, dansen en zingen met elkaar. Mama heeft ook gewoon op de dansvloer gestaan. Wat een bikkel, wat een strijder. Ze zag er ook geweldig mooi uit, ondanks dat ze zo ziek was. Een mooi pak, met matchend tasje en schoenen, mooie make up en heel mooi kort grijs haar. Ik ben gewoon zo ontzettend trots op haar. Woorden kunnen dat nooit omschrijven. Ze was, is en blijft altijd mijn voorbeeld. 

Wij bleven net als mijn ouders in het hotel slapen. Toen alle gasten weg waren liep ik nog even langs de kamer van mijn ouders. Even checken hoe het met ze ging. Mama lag te huilen in bed. Ze kon alleen maar huilen, van vermoeidheid, van dankbaarheid, van verdriet. Het was vreselijk om aan te zien. De focus op de bruiloft was fijn en leuk, maar was nu weg, dus we moesten weer back to reality en dat betekende weer een stap dichter bij het afscheid. Het was goed om even de boel de boel te laten en lekker te gaan slapen en de volgende ochtend nog even te genieten van een lekker ontbijtje. 

Na het ontbijt gingen we allemaal huiswaarts. De prednison werkte langzaam uit en ik begon me weer ziek te voelen. Ook mama was ontzettend moe. We moesten allemaal thuis even lekker bijtanken en vooral ook nagenieten van de bruiloft. 

‘S avonds had ik nog even contact met mama. Ik vroeg haar hoe het ging. Haar antwoord was; “ik ben van mijn rotsje gevallen, maar ik ben zo blij dat ik het heb meegemaakt. Ik vind het moeilijk dat het voorbij is, maar papa is bijna jarig dus dan hebben we weer een klein feestje, loveyou liefste” 

Zo leefde mama in haar laatste weken/maanden. We planden , als ze zich goed voelde, leuke dingen met het gezin. Zoveel mogelijk samenzijn wanneer het kon. Dit hield haar op de been en bezorgde haar, hoe ziek ook, altijd een lach op haar gezicht. ❤️